The Tragically Hip - Fully Completely (1992)

Monumentaal hoogtepunt in Hip-catalogus. Een van die zeldzame gitaarrockplaten die het REM-niveau haalt. Band is powerhouse, vliegt nooit uit de bocht en kan altijd rekenen op de manische genialiteit van zanger Gordon Downey. Plaat klinkt het beste op lange rechte autoweg zonder horizon.

Klopt als een bus.

Een van hun beste platen!!! Echt ongeloofelijk goed... Met ook de single "Courage"...

Eigenlijk geen enkel nummer op deze plaat dat niet geneaal is!!!

4,5

(de 5 hou ik voor mijn Hip-favorieten: Day For Night & Trouble At The Hen House)

Hier ging het wat mij betreft mis met de Hip. Ik begrijp nog steeds niet hoe ze het voor alkaar kregen de rauwe ongepolijste sound van Road Apples te verruilen voor het vor mijn gevoel gladde geluid van dit album. Het is is daarna ook niet meer goed gekomen denk ik.

Mijn mening staat haaks op die van kuifje.
Het was al aardig t/m Road Apples, maar vanaf Fully Completely heeft the Tragically Hip zich pas echt ontwikkeld tot een band van wereldklasse.

Een voordeel van de tienertijd was geldnood. De aanschaf van een cd werd afgewogen al betrof het een goed uit de primaire sector - en dit tijdens barre oorlogstijden (de barre oorlogstijden werden gekoppeld aan het vruchteloos verlangen naar het andere geslacht )

Zo werd er over de middag met gefronste wenkbrauwen gediscussieerd over wat nu "essentiële popmuziek" was. In retrospectief was onze ernst aandoenlijk - voor een buitenstaander leek het waarschijnlijk alsof ons groepje midden in de Cuba-crisis van '62 verzeild waren, wanhopig op zoek naar een oplossing

Maar het was me wat - 600 à 719 Belgische franken spenderen aan een schijf met popliederen - dat geld mocht je niet achteloos over de balk gooien. Oh neen.

Het comité bestond uit drie leden: Piet, Matthias en ik. Matthias had een weergaloos oor voor nummers met moordmelodieën ("Wonderwall" merkte hij op voor iemand er ooit van hoorde), Piet wist altijd wat "in" was (Piet schafte zich trouwens steevast "The Independent" aan om indruk te maken op ons) - en ik had een oor voor "classic" pop/rock (The Beatles & The Rolling Stones waren me hoogstwaarschijnlijk intraveneus toegediend bij de geboorte ).

We waren een gemêleerd gezelschap - echte vrienden waren we niet - maar we waren verbonden door popmuziek. Toen we cassettegewijs kennis hadden genomen van "No Code" van Pearl Jam kwamen Piet en ik tot de conclusie "dat het toch maar pover gesteld was met die rockmuziek van tegenwoordig" (ik zei het al: waren we niet grappig? ).

Matthias' broer bezat echter een ceedee waar géén enkel minder nummer te bespeuren viel. De groep heette The Tragically Hip en had een paar jaar daarvoor opgetreden op T/W.

"Wauw! Wat een gave groepsnaam zeg: The Tragically Hip. Kun je die ceedee uitlenen?"

Dat kon, en zo namen Piet en ik kennis van "Fully Completely". En dient het gezegd dat we allebeide wég geblazen werden door die krachtige muziek - die nergens plomp klonk, maar waarvan iedere seconde nazinderde door de onweerstaanbare drive en die - ronduit cryptische zinnen van Downie.

"At the Hundreth Meridian? Wat bedoelt-ie daar in Godsnaam mee? Heb jij een idee, Piet?"

"Het heeft iets te maken met vliegtuigen, Ry Cooder en Amerika - méér weet ik niet."

Zo'n dertien jaar later heb ik nog steeds geen pasklaar idee - maar die muziek grijpt me nog even hard bij de lurven als destijds.

Vliegtuigen, Ry Cooder en Amerika - heeft een mens iets méér nodig?

Popplaten - wat zijn ze soms schandalig sentimenteel leuk.

Meest constante plaat van deze rockers uit Canada.Muziek die herkenbaar aandoet,maar niet cliche is,dit gelardeerd met teksten waarover Michael Stipe zich nog eens achter het oor zou krabben.Juist die wisselwerking werkt opperbest.De bas pompt,de drums stuwen en die heerlijke gitaren vullen de gaatjes waar mogelijk.Geen oeverloos gesoleer,maar in dienst van de liedjes.Daarover heen de bezwerende stem van Gordon Downie die maling heeft aan begrijpelijke teksten en toch even zo vaak de vinger op de zere plek doet belanden.Nee een heel fijn plaatje van een band die ook live het dak doet bewegen.

hier waren ze bezig op kruissnelheid , zeer sterke cd , rocken lik de beestn

Prima plaat, wel wat overgeproduceerd, waardoor het wat eenvormig dreigt te worden. Eldorado is een topnummer.

Vind dit album net iets beter dan Road Apples maar minder goed dan Day For Night.
Zal er ook veel aan liggen dat ik laatst genoemd album veel langer ken dan Fully Completely.

top3:
Locked in the Trunk of a Car
Courage
At the Hundredth Meridian

De plaat via Mail My Disk afgelopen week binnen gekregen. Zeker 15 jaar niet meer gehoord en.....nog steeds een PRIMA plaat waar imo de tijd weinig vat op heeft gekregen. Heb de items over Lowlands afgelopen dagen via de TV gevolgd en denk dan, 20 jaar na het verschijnen van deze plaat, hoe zou (het grote) poppubliek van nu nu zo'n 'Fully Completely' beoordelen..?

Ik was een tijdje terug met beoordelen van de albums en was hier gestopt. Waarom hier gestopt? Dat weet ik niet. Dit is zeker één van de beste hip-platen en voor mij onbetwist 5 sterren waard. Veel hip-klassiekers staan hier op, zoals At The Hundredth Meridian (live een feestje!), Locked In The Trunk Of A Car en Courage.

Laatste maanden weer een aantal keren opgezet.
Geweldig album.
Nog even getwijfeld, maar hier komen toch echt weer een keer 5 sterren.
The Hip is ergens te placeren tussen R.E.M., Creedence, The Jayhawks en The Golden Earring.
(Correct me If I am Wrong).
En dit is een verzameling ijzersterke nummers die meteen pakken en blijven hangen.
Alle nummers zijn even goed, maar Courage, At The Hundreth Meridian, Fully Completely, Fifty-Mission Cap, The Wherewithal en Locked In The Trunk Of A Car zijn nog net even wat beter.
Nog een keer dan: schitterend album.
Niet te missen voor iedere rocker hier.

Vorige week de 2cd editie aangeschaft en dat is toch een dompertje moet ik zeggen.De live opnames zijn wat dof ,en voegen niet heel veel toe aan het album.Het oppoetsen van het orginele album daarentegen is wel prima gedaan en de plaat klinkt dan ook als een spreekwoordelijke klok.De sterren blijven hoe dan ook staan,want dit blijft een zeer constant album wat ik toch vrij regelmatig uitvoering kast trek.

De allerbeste plaat van The HIp. Eens in de zoveel tijd draai ik dit album en het blijft een fantastische plaat. Naar mijn mening niet meer overtroffen hoewel de opvolger Day for Night ook goed is maar minder vaart heeft. Daarna ben ik ze eigenlijk uit het oog verloren door wat mindere platen. Fully Completely is een rockklassieker en ondergewaardeerd. Ik twijfel alleen nog over 4,5 of 5 sterren. Nou vooruit dan maar...5 sterren.

Waarom heb ik hier nog nooit van gehoord?
Ben ik de enige?
Lijkt me niet gezien het aantal stemmen.

Eigenlijk valt er weinig op te merken aan dit fantastische album. Vol puntige, sterke nummers waarvan er maar weinig niet blijven hangen (The Wherewithal). Eigenlijk een soort van greatest hits op zich. Alleen de artwork en zo is - naar mijn mening - beroerd. Dit zou de eerste plaat zijn die ik een ander zou aanraden.

Fantastisch album heb alleen nooit begrepen waarom ze met het flauwe Courage deze schijf aftrappen? Lam nummer. Daarna gaat het niveau hard omhoog. Wat mij vaak opvalt aan The Hip is dat de nummers vaak wat eenvoudig beginnen en gaandeweg intensiever worden. Hoogtepunten te over: At the Hundredth Meridian Pigeon Camera Locked in the Trunk of a Car Fully Completely. Toen ik ooit aan een amerikaan vroeg waar pigeon camera over ging antwoordde hij:"a song about looking at a sister taking a shower, not necessarily your own"

Deze plaat blijft me een high in endorfines geven.
Al bijna 30 jaar, je wordt dit gewoon nooit beu.
Courage vind ik eigenlijk ook het minste nummer, doet me wat denken aan Alive van Pearl Jam, heb ook nooit begrepen wat men daar zo goed aan vond.

Als ik niet beter wist zpu ik denken dat dit het spreekwoordelijk moeilijke tweede album is: de band is technisch gegroeid en dat willen ze laten horen maar de storm und drang ontbreekt en de zanger weet niet wat-ie daarmee aan moet. Downie bibbert na drie woorden steeds naar het eind en of de zinnen daar ook eindigen weet ik eigenlijk niet. 't Is The Hip dus echt slecht wordt het niet maar de plaat hierna is al weer veel beter.