menu

Strand of Oaks - HEAL (2014)

mijn stem
3,92 (184)
184 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Dead Oceans

  1. Goshen ’97 (3:00)
  2. HEAL (4:06)
  3. Same Emotions (4:29)
  4. Shut In (3:22)
  5. Woke Up to the Light (4:09)
  6. JM (7:24)
  7. Plymouth (3:35)
  8. Mirage Year (5:25)
  9. For Me (3:04)
  10. Wait for Love (4:07)
  11. My Wrecking Ball [Live at WXPN] * (3:14)
  12. Goshen ’97 [Live at Acoustic Café] * (3:08)
  13. Shut In [Hear Ya Session] * (3:42)
  14. HEAL [Congleton Mix] * (4:11)
  15. Pink Rabbits * (5:12)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 42:41 (1:02:08)
zoeken in:
avatar van SébastienY
4,5
JM, een ode aan Jason Molina, is werkelijk fenomenaal.

avatar van staralfur
4,0
Ik heb het album nu een paar keer geluisterd... JM, Goshen en Shut In zijn favoriet

avatar van Ducoz
3,5
Naar aanleiding van JM verwachte ik toch wat andere muziek, dit is vrij retro. Niet de goede retro wat mij betreft, hangt ergens tussen '78 en '82 in met een likje '99. Maar ik heb hem sowieso besteld, dus nog een paar keer luisteren zal ik hem wel.

avatar van Ducoz
3,5
Stiekem toch wel een hele fijne plaat, maar dat folk mag wel weg... Shut In is schitterend.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Strand Of Oaks - HEAL - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

HEAL van Strand Of Oaks wordt al een tijdje getipt als één van de mogelijke sensaties van het muziekjaar 2014. Dat verbaasde me eerlijk gezegd, want de band rond singer-songwriter Timothy Showalter (Strand Of Oaks is feitelijk een eenmansband) maakte tot dusver op mij nog geen onuitwisbare indruk.

Op het anderhalf jaar geleden verschenen Dark Shoares klonk Strand Of Oaks een beetje als Bruce Springsteen’s Nebraska of als de muziek die Mark Kozelek in meerdere gedaanten maakt en dat is ook de muziek die domineerde op de voorgangers van deze plaat. Uiterst sobere folk dus en muziek waar de melancholie over het algemeen van afdruipt. Daar is natuurlijk helemaal niets mis mee, maar er was tot dusver, als je het mij vraagt althans, geen reden om heel druk te doen over Strand Of Oaks.

Moet dat dan wel na beluistering van HEAL? Het antwoord is ja, of beter gezegd JA!. Op HEAL horen we een Timothy Showalter die we nog niet kenden, althans niet van zijn platen. Openingstrack Goshen ’97 hakt er meteen lekker stevig in met beukende drums, gierende gitaren, stevige riffs en groots aandoende vocalen en refreinen. De associatie met Dinosaur Jr. dringt zich onmiddellijk op en dat is niet voor niets, want niemand minder dan Dinosaur Jr. gitarist J. Mascis is te horen in de openingstrack van HEAL. Deze openingstrack zet direct de toon.

Na zo’n geweldige opener wil je niet dat Strand Of Oaks weer vervalt in het oude (verstilde folk) kunstje en dat doet Timothy Showalter ook niet. Toch slaat Strand Of Oaks in de tweede track op de plaat weer een andere weg in en imponeert het met muziek die met een beetje fantasie van New Order had kunnen zijn.

Na de geweldige eerste twee tracks kan HEAL eigenlijk al niet meer stuk en wil je alleen maar veel meer. Dat meer krijg je op de rest van de plaat en ook op de rest van de plaat blijft Strand Of Oaks verbazen met verrassende invloeden. In de derde track hoor ik zelfs een vleugje progrock, maar Strand Of Oaks combineert dit op fraaie wijze met opvallende ritmes en wederom invloeden uit de 70s, 80s en 90s, waarbij ik vaak wat hoor van Smashing Pumpkins, maar ook onder andere Springsteen, Neil Young en zelfs (ik durf het bijna niet te zeggen) U2 om de hoek komen kijken.

De meeste songs op de plaat zijn zwaar aangezet met flink wat gitaren en elektronica en vermengen eigenlijk alle hierboven genoemde invloeden. Zonder te kunnen zeggen waar het precies op lijkt, klinkt HEAL vertrouwd in de oren en slaat het op fraaie wijze een brug tussen toegankelijke en eigenzinnige popmuziek, waarbij de balans in beide richtingen door kan slaan.

HEAL klinkt aanstekelijk, maar ook eigengereid. HEAL klinkt aangenaam, maar is ook rauw en confronterend, zeker in de donkere teksten van Timothy Showalter. In het prachtige JM neemt Timothy Showalter voor het eerst gas terug en eert hij op fraaie wijze voormalig Songs:Ohia en Magnolia Electric Co. voorman Jason Molina, aan wiens trieste overlijden vorig jaar nauwelijks aandacht werd besteed. Echt gas terug nemen doet Strand Of Oaks overigens nergens, want ook JM bevat weer een prachtige gitaarsolo, waarvan er overigens heel veel op HEAL staan.

Met HEAL heeft Strand Of Oaks een grootse plaat afgeleverd. Het meesterwerk dat er misschien altijd al in zat, openbaart zich in volle glorie. HEAL is zo’n plaat die je noot voor noot wilt meezingen, maar het is ook een plaat die uitnodigt tot het doen van steeds weer nieuwe ontdekkingen en het is ook een plaat die je raakt. Keihard. Zoals gezegd al een tijdje getipt als één van de mogelijke sensaties van het muziekjaar 2014 en daar is voor de afwisseling eens niets van gelogen. Erwin Zijleman

ohmusica
Na al die lieve plaatjes eindelijk weer eens een album dat alle registers tot stadium vollume opentrekt. M.n. Het begin maar ook gaande weg is mij helder dat deze gast iets kwijt moest iets van zich af wilde schrijven, een voor mij herkenbare intense emotie, en daarmee een statement wilt maken. Hij citeert daarbij rijkelijk uit de pophistorie. Zonder scrupules en met overtuigend resultaat.

avatar van staralfur
4,0
Die tekst van Shut In... wow. Wat mij betreft het beste nummer van 2014. Die emotie..

I lose my faith in people
Why even take the time?
You’ve got your problems
I’ve got mine

Know my name,no ,I mean it
It’s not as bad as it seems
And I always try and wait to get better
Even if we’re alone

5,0
Wow, deze komt binnen zeg, eerst begonnen met Shut In, en ja Staralfur wat een nummer, inderdaad emotie...wat een tekst, wat een gitaarsolo, wat een rustig mooi einde. Dan de rest gaan beluisteren, nu meerdere keren gedaan. De eerste keer was al raak, maar hij blijft groeien. Alle nummers zijn van een hoog niveau, daarbij heb ik het gevoel dat Timothy Showalter naast mij staat met zijn intense stemgeluid en zijn scheurende en schurende gitaar. 24 oktober in de Kleine Zaal van Paradiso, hoge verwachtingen van. Strand of Oaks is voor mij de sensatie van dit jaar tot nu toe. Plymouth komt op dit moment al dicht bij Shut In, JM is van een zeldzame schoonheid, Goshen 97 en Heal trekken je in dit album en uiteindelijk is het gewoon een super album.

avatar van spinout
3,0
Mirage Year heeft wel wat weg van het nummer The River van Bruce Springsteen. Maar ohmusica hierboven schreef al:Hij citeert daarbij rijkelijk uit de pophistorie.

avatar van west
4,5
Ik stel voor: het is inmiddels donker, zet je koptelefoon op, zet de plaat aan op side B of de cd bij track 6 JM en ga genieten. Want wat is dit een werkelijk fantastisch nummer, een prachtige ode. De opbouw is fenomenaal, met de hard/zacht stukken, de gitaar is heerlijk en ook de droge drums en de prima zang zijn sterk.

Deze plaat is toch al van een hoog niveau. De genoemde afwisseling en die fijne gitaar keren regelmatig terug. Ook de piano en elektronica worden mooi gebruikt. De songwriting is (erg) goed. Zelf vind ik op die geweldige kant B Plymouth fraai, Mirage Year mooi en later fantastisch explosief & For Me erg lekker. De plaat start ook opvallend goed met Goshen '97 en het fraaie elektronische Heal. Ook Shut In is mooi. Dit is meer dan een goed album, daarvoor staan er toch teveel bijzondere uitschieters op en zit de algehele basis te sterk in elkaar. Klasseplaat!

avatar van nico1616
4,5
Ik sluit me volledig aan bij west. Indrukwekkend afwisselende plaat: van rockers zoals Goshen '97 over het New Order-achtige HEAL naar het ingetogen JM, het is allemaal even mooi.
De melancholische teksten maken het helemaal af, heerlijk!

avatar van Mark17
3,0
JM is van een ander niveau, zo ontzettend goed. Met recht het beste nummer van dit HEAL, waardoor de rest een beetje tegenvalt. Ik start met drie sterren en zal het de komende tijd nog vaker draaien.


avatar van thetinderstick
4,0
Laatst deze band gezien in Nijmegen. Wat een energieke (en sympathieke) kerel is die Tim Showalter toch!

Mooie plaat, dit Heal. Op ieder nummer hoor ik er weer een andere band in. Nirvana, Fleet Foxes, Depeche Mode, the War On Drugs... en toch heeft het iets eigens.

Favorieten tot nu toe: 'Same 'Emotions', 'JM', 'Woke Up To The Light', 'Shut In' en 'Mirage Year'
4*

avatar van Mctijn
4,0
Inmiddels al zeker 20x beluisterd en.....dit is misschien wel mijn plaat van het jaar. In ieder geval in de top-3. Het meeste is al gezegd.

avatar van Der Jan
4,0
Wow.
Wat een grandioze plaat.
(ook bij de mannen van HUMO op 2 in hun eindejaarslijstje).

avatar van Tompie
Een album dat me meteen aanspreekt. Ik ontdek het nu pas, onder invloed van de eindejaarslijstjes.

Wel jammer van het plagiaat in track 8: 'Mirage Year'. Dat lijkt heel sterk op 'The River' van Bruce Springsteen.

avatar van corn1holio1
4,0
Studio Brussel: Strand of Oaks - JM (live): Studio Brussel: Strand of Oaks - JM (live) - YouTube
Net leren kennen via witte trui, wat een prachtnummer JM!

avatar van hoi123
2,5
Woke Up to the Light. Koningslied. Eén van de grotere muziekgelijkenissen die ik ken.

avatar van popstranger
4,0
Sterk album dat alleen al voor JM de moeite is. De openingsgitaar lijkt rechtstreeks van Jason Molina te komen. Timothy Showalter laat niet alleen zijn teksten maar ook zijn muziek voor zich spreken; in de gitaaruitbarsting in JM wordt alles gezegd wat moet gezegd worden (het feit dat het zwaar suckt dat Molina niet meer onder ons is). Shut In waarin toch een tekst zit die gewoon een gevoelige snaar weet te raken bij ondergetekende. Titelsong Heal, een gedreven rocksong met een scheutje new-wave erin. Een plaat die gevarieerd genoeg klinkt en tegelijk een mooi geheel vormt; zo hebben we ze graag...


Arbeidsdeskundige
Shut In is mijn favoriete nummer op dit adembenemend mooie album.

avatar van engelse
4,0
Deel 2 -vanaf JM- laat me met heimwee terugdenken aan Sparklehorse... Heerlijk!

avatar van Rufus
4,0
Shut In en JM zijn beiden inderdaad fantastisch.

avatar van Germ
4,5
Germ (crew)
Halfje erbij, wat een schitterende plaat blijft dit toch!

avatar van Litmanen1
4,5
Daar het album 10 jaar wordt dit jaar vind ik het een mooi moment om te onderzoeken of het me nog net zo bevalt als 10 jaar geleden. Het blies me redelijk van de sokken in 2014 maar door de jaren heen ben ik het album evenals de band (of eigenlijk Timothy Showalter) wat uit het zicht geraakt. Klinken als een band doet het zeker. Live krijgt hij sinds het album Dark Shores assistentie van leden van andere bands en ik begrijp dat dit in de studio ook het geval is (ook al speelt hij zelf zowel gitaar, bas, piano en synths op HEAL)…maar met of zonder assistentie wordt er hier en daar een grote bak herrie over de luisteraar uitgestort. Prettige herrie, dat dan weer wel.
Het Folk aandeel is meer naar de achtergrond op dit album en wat mij betreft is het meer een rock album waarbij de synthesizers ook nooit ver weg zijn. Dit geeft de nummers een mooi volle sound.
Ook Leave Ruin klinkt goed maar heeft toch een meer singer songwriter vibe en vind ik meer een folk album, dat me op momenten aan Mount Eerie doet denken (ook de stem). Het bestaat uit akoestische gitaar en de nog wat schuchtere zang van Timothy
Op Pope KillDragon worden daar meer dan eens synths en versterkers aan toegevoegd. Het voorsorteren op later werk

Maar nu over dit album. Het komt lekker energiek uit de startblokken. Het tempo is opgeschroefd tov Dark Shores.
Goshen97 verhaalt over zijn jeugd in Goshen waarin menigeen zich kan herkennen. HEAL, eveneens uptempo is een van mijn favorieten. S.O.O. goes Editors? Over het algemeen vind ik de synthesizers de muziek fijn ondersteunen en versterken. Dat vond ik bij eerdere albums minder het geval. Hier vind ik het fijner passen in het geheel.
Het tempo gaat flink terug vanaf ‘Woke up to the light’ Samen met JM ook hoogtepunten. JM is wat mij betreft het klapstuk. Maar ook daarna volgen er erg prettige songs. Mirage Year kent een heerlijke sonische eruptie waarin herrie en schoonheid met elkaar strijden om het hoogste woord.
Het is ook precies dat wat Showalter perfect doet op dit album, pracht verstoppen en vermengen met machtig gitaargeweld.

Dit album blijkt 10 jaar na dato nog dezelfde uitwerking op mij te hebben en het is goed dat ik het weer eens uit de platenkast heb getrokken voor een uitgebreide luisterbeurt.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:13 uur

geplaatst: vandaag om 02:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.