Venetian Snares - My Love Is a Bulldozer (2014)

Nieuwe album is hier te beluisteren: Planet Mu Records

Er zitten een paar leuke ideeën in het album, maar deze laat ik aan me voorbij gaan. Dat gezang van hem mag hij toch echt wel achterwege laten. In een nummer als "Dad" op WITBOAS was het nog wel te pruimen, maar op dit album gaat het me toch echt iets te ver.

Er zit inderdaad best wat leuks tussen, maar ik ben het eens met Aurum wat z'n gezang betreft. Zijn stem klinkt echt totaal niet fijn (voor mij dan althans...)

Die hoes daar moest ik dan wel weer even om grinniken.

Geweldige hoes inderdaad. Aan sommige nummers waarop Funk zelf zingt, moest ik in het begin even wennen, maar daarna werken zijn teksten juist aanstekelijk. Het album bevat verder veel variatie, waardoor er qua klankkleur genoeg te beleven valt. Verder vind ik dat deze tracks er, ten opzichte van zijn voorgaande albums, qua songstructuur en productie zeker op vooruitgegaan zijn. Voor mij is deze verse Venetian Snares een van zijn prettigere producten, naast Detrimentalist, Cavalcade en Hospitality, maar met het verschil dat op deze laatste geen onopvallende tracks staan. My Love is a Bulldozer is geen rommelig tussendoortje, maar een volwaardig album dat het waard is om eens rustig voor te gaan zitten. 4,5*

Wauw, volledig mooie plaat weer eens een keer.

Live vind ik de opgefokte, komische Venetian Snares fijn om te ervaren (weet niet of hij weleens subtielere optreden geeft). Doe mij als album liever maar de ietwat meer opgebouwde, muzikaal iets serieuzere uitgebalanceerde kant van Aaron Funk. ''Doll Doll Doll'' en ''Rossz Csillag Alatt..'' zijn m'n persoonlijke favorieten die me ook initieel erg enthousiast hebben gemaakt voor deze muzikant. Dit is een nieuw album waar ook weer wat fijnzinnigheid in is gestopt.

Er zijn weer gevoelige cello's en vocalen te horen. Alles past binnen een vrij donkere atmosfeer zoals gebruikelijk, en met een bepaalde snelheid achter het geheel die ook kenmerkend is voor Venetian Snares. Ook de bekende ravige breaks zijn er weer, zowel in een soort hardcore jungle manier als een wat meer de 'IDM'/d&b combinatie (breakcore) die hij goed kan maken. Toch is het album niet bepaald hetzelfde als de andere 10+ albums die ik heb gehoord van hem valt op bij het doorluisteren. Vooral de tweede helft van de plaat gaat gevoelsmatig meer de diepte in. Er is een aardige herconstructie van voorgaande ideeën en wat toevoegingen hierop. Niet super vernieuwend, maar ook bepaald niet een luie onoriginele plaat. Eerste track doet me wat aan de jazzy atmosferische vibes van Twin Peaks denken, maar dan iets wilder. Uiteindelijk komen weer de modern klassieke elementen van oa. ''Rossz...'' om de hoek.

Belangrijk voor het leuk vinden dan deze plaat is waarschijnlijk of de vocalen je liggen. Ik vind de vocalen prima. Heb het zelden bij dit type elektronica (en zelden bij andere muziek ook) dat ik de opgenomen stem ''puur'' genoeg vind klinken om heel aangenaam te zijn. Met het in deze context vage woord ''puur'' bedoel ik in dit geval dat ik in het gebruik van de stem niet allemaal onbedoeld erin hoorbare (veelal ego-gerelateerde) angsten van de artiest terughoor. De vocalen klinken niet puur in de zin dat veel verschillende bekende zangstijlen gebruikt zijn (en dat veel deels ironisch geladen is, enz.).

Gezegd moet worden dat de man niet direct heel gezond overkomt, eerder nogal destructieve neigingen komen in de muziek veelal naar voren, de donkere kant van de mens wordt verkend. Eerlijk om te uiten ergens, dat heeft wel iets puurs. Van de andere kant blijkt duidelijk veel constructieve potentie uit de gedetailleerde muziek. Op dit album meer dan op veel voorgangers. Een interessante, gevarieerde donkere plaat die duidelijk door een producer met bepaalde kwaliteiten en met een bepaald intellect gemaakt is. Waarschijnlijk een intellect/verstand waarmee hij zichzelf vaak weet te pijnigen, aan de vele muziek van hem te horen, maar dit even terzijde. Een mooie/verfrissende aanwezigheid is Venetian Snares hier weer wat mij betreft.

De titeltrack ''My Love Is a Bulldozer'' -prachtige overtuigende track dit- en veel tracks erna doen me qua vocalen wat denken aan bepaalde jaren '70 of '80 zangers met een gotische stijl (donker/treurig qua stemming), maar ik kan niet de vinger op één naam leggen. Zowel een postpunk, singer/songwriter als synthpop stijl komt oa langs op het album qua zang, creatieve nieuwe mengelmoes alles tezamen. Zeker met de mooie snelle viool en cello passages die erbij zijn geprogrammeerd, inclusief veel mooie gedetailleerde synth- en vocaalstukken. Knap. Fijn ook dat het synthgebruik op het album vaak mooi nostalgisch klinkt, geeft iets warms aan het geheel dat normaal vaak ontbreekt op Aaron's albums. De drums, de geprogrammeerde stukken van vrijwel alles, zeker in de tweede helft van het album, zijn, poeh, intens. De hoge potentie van deze artiest komt weer eens naar boven.

Nee, dat doet hij niet. Nog nooit meegemaakt of gehoord althans.

Verder wel eens met je review. Dikke plaat weer!

Ik ook niet, maar zou hij van mij mogen doen voor de afwisseling, een sessie in het Bimhuis ofzo (waar af en toe fijne harde experimentele elektronica komt zoals Ben Frost).

Klopt, mij liggen ze niet in alle nummers. Heb soms ook wat het gevoel dat er wat teveel in deze plaat zit. Het duurt me wat te lang, maar er zitten wel enkele heerlijke stukjes in waar je het geschifte brein van deze artiest goed in terughoort.

JA!

Hoe fijn, energiek, aanstekelijk, geschift, inventief, ... is dit.

Dat Aaron aardig beats weet te fabriceren is natuurlijk niets nieuws. Maar met dit album zet hij wel een stap lijkt het. Totaal incongruent, barok eclecticisme, maar de vreemde combinaties werken wonderwel goed. Ik kan nog niet helemaal verwoorden wat dit werk nou onderscheidend maakt. Nou ja, omdat Mr. Funk zo'n onbeschaamde romanticus is, heeft hij mijn sympathie natuurlijk al gewonnen. Neem nou deze uniek poëtische zin uit de titelsong: 'My dick feels so hard, it could break apart'. Ja, nog nooit was het zo fijn door een bulldozer overreden te worden.

Overigens, het lijkt dat breakcore weer leeft? Niemand minder dan La Peste heeft onlangs nog opgetreden op een Praxis avond in Berlijn.

Verder, dit nog meer idiosyncratische album zal de fans van My Love is a Bulldozer denk ik ook wel kunnen bekoren.

P.S. meer tips graag.

Als je het meer in de breakcore-achtige hoek zoekt, zou ik zeggen luister eens naar deze albums:

Xanopticon - Liminal Space (2003)
Enduser - Bollywood Breaks (2004)
Bong-Ra, Enduser & Shitmat - Monsters of Mashup (2005)
7E Phalanx - Pulse (2004)
OVe-NaXx - Ovekeyashiki (2008)

Super, bedankt. Het meeste ervan ken ik al, maar een goede gelegenheid het allemaal nog eens op te zetten. Het liefste luister ik naar het wat complexere (of abstracter is misschien een beter woord) werk, zoals Xanopticon of 7E Phalanx.

Ik heb hem geprobeerd en geprobeerd.. maar het nadeel is dat VS weer ns zijn best doet om veelzijdig te doen maar weinig zijn best doet om consistent te zijn. Het is allemaal gewoon te wisselvallig wat deze plaat biedt. Teveel jazz uitstapjes die niet werken, teveel samples die eerder irriteren dan boeien. Ook de vocals zijn niet geweldig, van mij mag je best vocals gebruiken, maar dan wel met meerwaarde. Hier is het een beetje geneuzel van VS zelf wat niet echt beklijft. Sterker, de vocals op het titelnummer zijn regelrecht belachelijk! You make my dick feel...?!? En dan als verdere vocals van dat nummer? Dat is niet alleen een zwaktebod, maar doet vermoeden dat de artiest zelf in een impasse zit. Daar had iemand hem even aan het handje moeten nemen. Jammer van zo'n talentvol artiest, maar dit doet weinig voor zijn imago. Ik ga dan ook niet naar zijn optreden, verwacht weinig van VS anno nu.