menu

Christopher Cross - Christopher Cross (1979)

mijn stem
3,27 (79)
79 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Warner Bros.

  1. Say You'll Be Mine (2:53)
  2. I Really Don't Know Anymore (3:49)
  3. Spinning (3:59)
  4. Never Be the Same (4:40)
  5. Poor Shirley (4:20)
  6. Ride Like the Wind (4:30)
  7. The Light Is On (4:07)
  8. Sailing (4:14)
  9. Minstrel Gigolo (6:00)
totale tijdsduur: 38:32
zoeken in:
avatar van Wandelaar
4,5
Eerste en laatste prima plaat van Cross. Deze moet je hebben, al zijn volgende platen stellen teleur. Mooie vocale bijdragen van brother Michael McDonald. Uitstekend geproduceerd. En dan heb ik ook nog de goudkleurige CD-versie met het fantastische geluid. Zo worden ze niet meer gemaakt.

Natuurlijk, het is een bepaald genre, softrock, en je moet er een beetje voor in de stemming zijn. Ik ben het eens met de waardering van Allmusic.com en omdat ik alleen nog in hele stemmen doe, rond ik dat naar boven af. Verdiend.

avatar van gaucho
3,5
Wandelaar schreef:
Eerste en laatste prima plaat van Cross. Deze moet je hebben, al zijn volgende platen stellen teleur.

Als je deze met vijf sterren waardeert - en dus beschouwt als een perfecte plaat - kan ik me dat enigszins voorstellen. Toch vind ik zijn tweede album bijna net zo goed. Maar daarna gaat het inderdaad snel bergafwaats, al heb ik zelf nog wel een zwak voor Rendez-vous, een vrij onbekend album van 'm uit begin jaren negentig, toen Christopher Cross allang weer in de obscuriteit was beland.
musician schreef:
...de mr. sandman onder de rockartiesten.

Haha, mooie - en terechte - categorisering.
musician schreef:
Ik heb trachten te achterhalen waar dat gevoel nu door zou komen. Maar ik kan er niets van maken, behalve dan dat het een hele tijdelijke opleving van het genre was, nieuw in geluid (waarover geen kritiek) maar waar binnen een paar jaar ook weer afscheid van is genomen.

Je hebt gelijk: eind jaren zeventig en in de eerste helft van de jaren tachtig was er een sterke hang naar dit soort platen: softrock met hulp van de beste studiomuzikanten en een gelikte productie, waarbij het streven naar een geweldige geluidskwaliteit soms ondergeschikt leek aan de muzikale prestaties. Ik vind overigens dat die twee elkaar op dit album redelijk in evenwicht houden. Je moet ervoor in de stemming zijn. Momenteel staat-ie op in huizen Gaucho, het is perfecte zondagochtendmuziek, al heb ik wel een paar koppen koffie nodig om me wakker te houden.

Zonder gekheid: Ik denk dat het komt doordat de kwaliteit van de opname-mogelijkheden rond deze tijd met sprongen vooruit ging en sommige mensen - zeker met een behoorlijke audio-installatie - dat wilden ervaren in hun huiskamer. Platen als deze klinken als een klok, muzikaal wordt er een behoorlijk hoge graad van perfectie bereikt, al zullen sommigen dat hier gelijkstellen aan een hoge graad van saaiheid.

Destijds, in 1980, was ik er niet echt voor te porren. Ik kocht wel de single Ride like the wind, omdat daar nog wel wat pit in zat (en het is gewoon een ijzersterk nummer), maar ik weet nog dat ik Sailing oversloeg. Dat vond ik als zeventienjarige toch iets te bedaagd klinken allemaal. Pas jaren later - toen de kortstondige hausse rond CC allang achter de rug was - heb ik verscheidene albums van hem op de kop getikt en ik kan dit soort muziek nu veel beter waarderen. Ik ben zelfs een behoorlijke liefhebber van deze zogeheten AOR/westcoast-sound geworden.

In zijn genre - dus met inbegrip van de beperkingen daarvan - is dit een heel mooie plaat. Uiteraard met de twee singles als uitschieters. Als je er aandachtig naar luistert op een mooie geluidsinstallatie, vind ik nummers als Spinning en Minstrel gigolo ook prima te doen, maar na een kleine veertig minuten verlang ik toch wel naar wat stevigers. Maar als zondagmorgenplaat voldoet-ie prima.

avatar van Wandelaar
4,5
We zijn leeftijdgenoten zie ik, gaucho. Ook ik was er in 1980 nog niet helemaal aan toe. Perfecte zondochtendmuziek. Knap in elkaar gezet. Maar het is nu zondagmiddag. Tijd voor de kinderdisco en krautrock.

Sailing is een heerlijk romantisch zwijmelnummer die goed tot zijn recht komt als je samen romantisch een bad neemt met schuim en champagne, Dan Fogelberg,s nummer Longer luister je dan graag als je in je badjas het bed in duikt, echte nummers voor bepaalde momenten, begrijp dat dit niet echt radiomuziek is want je wilt dit niet willekeurig dagelijks op de radio omdat dat te onpersoonlijk word

avatar van Wandelaar
4,5
Met de nodige voorzichtigheid heb ik dit album afgelopen week meegenomen op mijn dagelijkse autoritten 'voor de zaak' en zo weer meermalen beluisterd. Het exemplaar dat ik bezit is namelijk een 'target-CD', uit 1983 en de goudkleurige schijf in het zware (nog onbeschadigde) doosje zet geluidstechnisch nog altijd de standaard voor het beste CD geluid dat je kunt wensen. Ook om die reden ben ik aardig verknocht geraakt aan het plaatje dat al ruim 30 jaar in m'n kast staat.

Nu is dat allemaal weinig interessant als het album, zoals sommigen tot velen vinden, een saaie bedoening is. Slap zwijmelend geneuzel van een zanger met een te hoge stem die in soft rock doet. Daar aangekomen komt opnieuw een stukje verweer in mij naar boven. Soft rock, oké, daar valt mee te leven en het klopt vrij aardig. Al luisterend ben ik nog steeds best onder de indruk van de kwaliteiten. Niet alleen de productie door Michael Omartian is buitengewoon goed, ook de songs zitten goed in elkaar.

De single Sailing, in Nederland een hitje in voorjaar 1981 (!) sla ik gemakshalve toch maar even over. Dat nummer ken ik te goed en is nauwelijks representatief voor de rest van de plaat.

Trouwens, volgens dutchcharts staat het hele album pas in april '81 genoteerd op de albumlijst. Ben benieuwd of iemand zich dat kan herinneren. Waarom zo laat? Ook ik kocht het album pas na opvolger Another Page in 1983.

Kwaliteit. Eén van de eerste op 3M Digital Recording System opgenomen albums. Een indrukwekkende rij aan zangers waaronder: Don Henley, Nicolette Larson, Michael McDonald, J.D Souther en Stormie Omartian. Absolute ster is gitarist Larry Carlton. Wat een heerlijke loopjes zet hij hier neer in veel nummers!

En dan de zanger. Hij heeft wel wat, maar is tegelijk beperkt. Waarom precies Cross werd verkozen voor dit peperdure project van Warner, is me niet helemaal duidelijk. Hij is een songwriter en een goeie, maar zijn stem zal niet iedereen aanspreken. In het videotijdperk dat spoedig volgde had de corpulente man het niet makkelijk. Geen jeugdheld, maar 'adult contemporary music', voor volwassenen dus.

Het is soft rock, vooruit. Maar daar zit dan ook geraffineerd wat jazz en soul doorheen gevlochten. Zo echt Amerikaans als het maar kan. Een standaardalbum voor mij. Het prachtige Minstrel Gigolo aan het eind begint tam, maar loopt naar het einde op in emotie. En dan merk je toch ook dat hier iemand staat te zingen met heel zijn hart. Ik vind het prachtig. Met 38 minuten te kort in de beleving. Na track 9 wacht je op nog een nummer. Ook dat is raffinement, de smaak naar meer. Knap stukje werk van de muziekindustrie met een verdiende Grammy Award Album of the Year 1981.

Ben ik nu te positief?

avatar van gaucho
3,5
Okee, je kunt Christopher Cross positioneren als een zanger, als een singer-songwriter, maar zeker ook als een gitarist. Het verhaal wil dat hij ooit, in een heel ver verleden, Ritchie Blackmore verving tijdens de eerste Amerikaanse toernee van Deep Purple (kennelijk omdat Blackmore ziek was geworden van een griepvaccinatie, what's new ):

Christopher Cross: I filled in for Ritchie Blackmore on Deep Purple's US debut | Louder - loudersound.com The Night Christopher Cross Sat in With Deep Purple - ultimateclassicrock.com

Met andere woorden: Christopher Cross was op zijn negentiende al een indrukwekkende gitarist. Dat hoor je helaas nauwelijks terug op dit album. En waarom niet? Omdat de productie dusdanig vlak en veilig is - hoe kwalitatief hoogstaand ook - dat zijn solo tijdens Ride like the wind grotendeels verborgen zit in de mix.
Ik kwam dit weekend deze video tegen, die op basis van de originele mixtapes laat horen hoe die solo ook geklonken zou kunnen hebben als hij wat steviger in de mix had gezeten. Ik ben het met Rick Beato eens: het was fnuikend voor Cross' reputatie als gitarist, die is hem als het ware ontstolen. Want dat is werkelijk een 'scorching' gitaarsolo, die op het album nauwelijks uit de verf komt. Tijd voor een reissue met een remix?

avatar van gaucho
3,5
Hier hoor je hoe zijn solo klinkt in een live-uitvoering. Toegegeven: het ziet er allemaal nogal statisch uit, en niet bepaald rock 'n' roll, maar die solo (vanaf 4.41 min) is werkelijk fantastisch.

Nog wat interessant leesvoer voor de handvol die-hard fans van dit album van de altijd interessante website mixonline.com. Moet zeggen dat mijn respect voor Cross - en met name voor dat nummer, dat ik altijd al geweldig heb gevonden - er wel door is toegenomen.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:11 uur

geplaatst: vandaag om 11:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.