Tot zover mijn favoriet album van Hank III en een van mijn favoriete country albums aller tijden. De ruwe teksten, de instrumentatie, de duidelijke invloeden van punk en metal, zijn stem die lijkt op de stem van zijn grootvader en het rebelse gevoel wat over de hele plaat hangt. Risin' Outlaw (1999) is het album waar Hank III zich voor schaamt maar wat hij nodig had om de middelen te krijgen om te maken wat hij wilde. Lovesick Broke & Driftin' (2002) was al meer een stap in de juiste richting, maar bij Straight To Hell (2006) komt alles bij elkaar.
Hank is kwaad en gebruikt zijn muziek om van zich af te slaan. Hij schaamt zich bijna voor wat country muziek tegenwoordig inhoudt. De muziek zit in zijn bloed gezien zijn grootvader Hank Williams een van de pioniers is geweest in het genre. (Deze man is een grote inspiratie geweest voor een andere grootheid, namelijk Johnny Cash) Hank wil country muziek weer de rebelse en bevrijdende muziek maken waar het ooit is begonnen, in plaats van de radio vriendelijke cowboy stront wat er tegenwoordig veel wordt geproduceerd.
Deze passie is de drijvende kracht achter het album en je hoort de emotie in zijn stem en in ieder instrument. Er staat geen enkel zwak nummer op het album, alleen is de tweede cd iets aparts en is dit niet voor iedereen weg gelegd. Maar vanaf Straight to Hell tot en met Angel of Sin zijn het ware klassiekers en zijn er weinig albums die zo consistent zijn in de kwaliteit van de nummers. Het album is een overbrugging tussen Country, Punk en Metal muziek en zal ook aanspreken voor liefhebbers van al deze genres. Straight to Hell is de 5 dubbel en dwars waard.
Favoriete tracks:
- Straight to Hell
- Country Heroes
- D. Ray White
"So I'm here to put the "dick" in Dixie, and the "cunt" back in Country!"