en Old 97's zijn weer terug. Inmiddels is elk lid in de band ouder dan 40, of er dik over. Echter, ze zingen nog wel steeds over mooie meiden, verliefd zijn en dronken worden, zoals ze al deden toen ze met de band begonnen. Inmiddels realiseert zanger Rhett Miller ook wel wat voor one-trick-pony de band tekstueel is ("There's only so many words you can rhyme with heart. I Used them all up, wrote them all down"), dus wordt dat opgevangen door zelfbewust en direct om te springen met de lyrics. Zo is de nodige humor ook weer terug.
Hoewel zelfbewust en constant refererend naar zichzelf, is dit nog steeds een vrij direct album. Een echt diepere laag is er niet. Productioneel behoorlijk rauw, muzikaal op standje rechtdoor rocken, maar wel vol overtuiging, met toch dat vleugje rockabilly/country. Een groot gedeelte van hun powerpop-geluid is nu wel verdwenen Tijd voor zeurderige ballads is er niet. Dat hoeft ook niet, want je hoort het plezier en de rauwe energie, die op veel andere albums de kop werd ingedrukt door de productie. De band benadert op deze manier het meest hun live-geluid, laat dat nu net zijn waar ze schitteren. Nog steeds geen Too Far To Care, dat album zat veel slimmer in elkaar, maar de beste poging sindsdien.