menu

Benjamin Booker - Benjamin Booker (2014)

mijn stem
3,56 (45)
45 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: ATO

  1. Violent Shiver
  2. Always Waiting
  3. Chippewa
  4. Slow Coming
  5. Wicked Waters
  6. Have You Seen My Son
  7. Spoon Out My Eyeballs
  8. Happy Homes
  9. I Thought I Heard You Screaming
  10. Old Hearts
  11. Kids Never Growing Older
  12. By the Evening
zoeken in:
avatar van mr-mucho
4,0
“It’s exciting, raw, soulful, and has a brilliant relentless beat, that only those who love rock and roll truly understand.”

Het al te beluisteren 'Violent Shiver' klinkt goed.

avatar van Insignificance
Geldt ook voor Have You Seen My Son. Maar even in de gaten te houden, deze Booker.

avatar van nelnontwisa
De eerste nummers zijn veelbelovend inderdaad, én deze plaat word geproduceerd door Brittany Howard van de Alabama Shakes, die ook geen onverdienstelijke debuutplaat uitbrachten twee jaar terug.

avatar van mr-mucho
4,0
Heerlijk album! Later meer. Vergelijkbaar met (hedendaagse artiesten) The Black Keys, The Strokes, Eels en niet geheel verassend de Alabama Shakes. Garage Rock met een dosis soul. Mijn muziek.

avatar van nelnontwisa
mr-mucho schreef:
Heerlijk album! Later meer. Vergelijkbaar met (hedendaagse artiesten) The Black Keys, The Strokes, Eels en niet geheel verassend de Alabama Shakes. Garage Rock met een dosis soul. Mijn muziek.

Waar is die te horen dan?

avatar van mr-mucho
4,0
nelnontwisa schreef:
(quote)

Waar is die te horen dan?


Hij is al ergens te downloaden.

Vento Vivimus
Benjamin Booker is een openbaring in de Amerikaanse rootsmuziek. Zijn eerste, titelloze plaat is van kop tot staart indrukwekkend.

schrijft Robert van Gijssel deze week in 'De Volkskrant'. En helemaal terecht natuurlijk, want dit is idd een indrukkend album. En mijn vier **** sterren meer dan waard natuurlijk.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Benjamin Booker - Benjamin Booker - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Het kan nog. Zomaar uit het niets een debuut afleveren waarvan de wereld versteld zal staan. Het is een debuut waarvan de veters spontaan uit je schoenen schieten, maar het is ook een debuut dat gehakt zal maken van flink wat gevestigde namen.

Het titelloze debuut van Benjamin Booker doet de laatste platen van Jack White en The Black Keys verbleken en het zijn zeker niet de laatste grootheden die deze jonge muzikant uit New Orleans aan zijn zegekar zal binden.

Het in een paar dagen op de band gesmeten debuut van Benjamin Booker brengt bluesy garagerock terug tot de essentie. Een paar rauwe akkoorden op de gitaar, een beukende ritmesectie en een schuurpapieren strot. Meer heeft Benjamin Booker in eerste instantie niet nodig om te imponeren. Het titelloze debuut van de Amerikaan opent met twee rauwe uptempo tracks van nog geen drie minuten en hierna speelt Benjamin Booker een gewonnen wedstrijd.

Met nog tien vergelijkbare tracks was ik meer dan tevreden geweest, maar na twee tracks bedenkt Benjamin Booker zich dat de lat nog best wat hoger kan. Na een uptempo track met een heerlijk zuigend orgeltje zorgt Benjamin Booker voor centimeters dik kippenvel met een lome track waarin hetzelfde orgeltje samen met een mooi gitaarloopje tegenwicht moet bieden aan vocalen die door de ziel snijden, waarna de gitaren aan het eind nog even los mogen gaan.

Het debuut van Benjamin Booker is dan pas vier tracks onderweg, maar de jonge muzikant uit New Orleans heeft al zoveel indruk gemaakt dat ik zijn debuut niet meer los laat. In de tracks die volgen ligt het tempo weer lekker hoog en verrast Benjamin Booker met de ene na de andere punky garagerock song, al stopt hij ook flink wat soul en blues in zijn muziek en is hij zelfs niet vies van een vleugje onvervalste glamrock. Het lijkt allemaal erg simpel, maar alles wat Benjamin Booker doet is raak. Snoeihard raak.

Het debuut van Benjamin Booker lijkt op het eerste gehoor een plaat die iedere vorm van productie moet ontberen, maar dat is toch niet het geval. Voor het debuut van Benjamin Booker nam de van Alabama Shakes bekende Andrija Tokic plaats achter de knoppen en deze heeft een knap staaltje werk afgeleverd. Tokic heeft immers de rauwe energie van het live-geluid van Benjamin Booker weten te vangen op de plaat en deze energie grijpt je naar de strot.

Zeker wanneer de tracks wat langer worden en het gitaarwerk een prominentere rol krijgt hoor je ook nog een vleugje Jimi Hendrix, maar vervolgens verrast Benjamin Booker net zo makkelijk met een uiterst sobere en fluisterzacht gezongen song, die uiteindelijk natuurlijk ook ontspoort.

Benjamin Booker speelde eerder dit jaar op het invloedrijke South by Southwest (SXSW) festival in Austin, Texas, en maakte daar een onuitwisbare indruk. Het wist een journalist zelfs te verleiden tot de uitspraak dat Benjamin Booker de redder van de rock ’n roll is en sindsdien is in de VS de hype compleet.

Redder van de rock ’n roll is misschien wat veel eer voor een jonge en debuterende muzikant, maar dat Benjamin Booker een geweldige plaat heeft gemaakt is zeker. Eindelijk weer eens een plaat waarvoor de volumeknop helemaal open mag. Als een bezetene de luchtgitaar bespelen is vervolgens nauwelijks te voorkomen. Droomdebuut. Erwin Zijleman

kistenkuif
Goedgekeurd. Rammelrock met ballen zonder poespas of allures.

avatar van Lura
kistenkuif schreef:
Rammelrock met ballen

3,0
Hmm het is niet slecht...

Vooral zijn stem maakt het album wat sterker en rauwer. Instrumentaal vind ik het niet heel bijzonder. Doet me vooral een beetje denken aan het dit jaar al eerder uitgekomen Lee Bains III met de kanttekening dat die veel rauwer/overstuurder is.

Zal dit albumpje nog wel eens vaker opzetten, want aardig klinkt het wel.

zalwelnikszijn!
^ leuke tip, thanks.

Mbt dit album: geslaagde mix van verschillende dingen. En ongecompliceerd. Nul aanmerkingen. Zal ook nog vaak worden gedraaid hier.

Hendrik68
Ik heb hem de afgelopen week ook een kans gegeven, maar ik kan er niet echt enthousiast van worden. Het is me allemaal veel te voorgekookt. Ik ben er van overtuigd dat deze mijnheer in de komende jaren een veelgevraagde festivalartiest gaat worden, maar dat zal meer met zijn voorkomen te maken hebben dan met de inhoud. Ik houd best wel van een potje ruige rock op zijn tijd, maar dan wel van rock met inhoud. Het ene nummer is, vooral muzikaal, nog flinterdunner dan de andere. Maar als ik dan een nummer hoor, als: Have you seen my son, dan denk je: hij kan het wel. Dus wie weet dat er in de toekomst iets komt waar ik wel wat mee kan.

zalwelnikszijn!
Er zit wel een kek alternatief jasje omheen, hè? Meer verpakking dan inhoud? Bedoelt u dat?

Ach ja, het luistert zo lekker weg. Als aanhanger van instant gratificatie ben ik dan tevreden.

Hendrik68
Meer verpakking dan inhoud, ja dat is exact wat ik bedoel. Ik geloof hem niet.

3,0
Ik geloof hem ook niet, maar dat vind ik in het geval van ruwe rammelmuziek vaak niet erg. Rest de vraag, wil het meer zijn dan enkel dat? Naja dat is dan in ieder geval mislukt, maar ach...

kistenkuif
Hendrik68 schreef:
Meer verpakking dan inhoud, ja dat is exact wat ik bedoel. Ik geloof hem niet.


Intrigerend. Wat vindt je niet geloofwaardig aan die jonge gast? De liedjes en teksten, het gitaarwerk, zijn performance in beschikbare clips, kortom (nog) geen eigen smoelwerk? Het album is bepaald niet verkeerd maar ook ik mis, na aanvankelijk enthousiasme en meerdere speelbeurten, net het ondefinieerbare dat een album doet uitstijgen boven de rest en kan er de vinger niet op leggen, vandaar mijn vragen.

Hendrik68
Het artikel in de Volkskrant waarnaar Vento in een link verwijst maakte mij nieuwsgierig. Ik ging voor de eerste keer luisteren en had vanaf de eerste noten het idee: De muziekwereld heeft weer een nieuwe knuffelbeer nodig. We pikken een paar ingredienten uit de muziekhistorie, steken het in een net iets ander jasje en de festivals kunnen weer een paar jaar vooruit. Zo komt vooral de eerste helft van de plaat over. De Volkskrant haalt niet voor niks Have you seen my son aan. Het eerste en enige nummer dat indruk maakt. Het vervolg van het album zakt vervolgens weer als een baksteen door de ondergrens, al is het niet meer zo beroerd als de nummers voorafgaand aan Have you seen my son. Ik geef hem nu 2,5 ster, maar dat is wel behoorlijk naar boven afgerond. Ik vrees dat als ik hem nog een paar keer draai, dat het cijfer nog verder naar beneden gaat, maar waarom zou ik een album dat nog geen enkele keer overtuigd heeft nog een keer draaien. Ik denk dus dat ik het zo maar laat.

Is hij ongeloofwaardig? Ach dat is wellicht wat te zwaar uitgedrukt. Om zoiets als een feit te presenteren kan natuurlijk niet. Het komt op mij gewoon totaal niet oprecht over. Als hij zegt dat dit een ontzettend integer album is, dan ga ik niet zeggen dat het niet zo is. De meerderheid vindt het wel goed. Zo is het ook nog eens keer. Jullie zien er wel een nieuwe held in, ik niet. Soms komt er een nieuwe ster aan het front en denk je "wauw, dit is het helemaal", de andere keer valt iets waar je wat van verwacht totaal verkeerd. Dat is nu dan eens een keer gebeurd. Als je ziet hoeveel albums ik geweldig vind, maar die de 10 stemmen amper overschrijden, wie ben ik dan om te zeggen dat ik er verstand van heb?

kistenkuif
Hendrik68 schreef:
Als je ziet hoeveel albums ik geweldig vind, maar die de 10 stemmen amper overschrijden, wie ben ik dan om te zeggen dat ik er verstand van heb?


Aantal stemmers bij een album zegt weinig over de kwaliteit ervan en maakt mij vaak zelfs nieuwsgierig vooral als de ratings hoog zijn. Het zegt nog minder over jouw verstand van muziek. Ik volg je reacties in ieder geval met interesse vanwege smaakverwantschap. Zo ook je nuchtere commentaar hierboven.

avatar van Lura
Helemaal met je eens, Kistenkuif, dat weinig stemmen op een album niks zegt. Sterker nog, het is voor mij dikwijls juist een motivatie om wel te gaan luisteren.

Hendrik68
Ach ja, dat is ook weer waar. Persoonlijk kijk ik meestal eerst naar genre en/of enthousiaste reacties van o.a. jullie en een aantal anderen. En inderdaad niet naar het aantal stemmen.

avatar van heartofsoul
2,0
Toen ik las dat Andrija Tokic dit album had geproduceerd, aarzelde ik al om dit album een kans te geven. Het bejubelde album van Alabama Shakes vond ik namelijk niet veel. Dat lag niet alleen aan de imo vermoeiende stem van Brittany Howard, maar ook aan het geluid van dat album. Niet mijn cuppa tea.

Het onderhavige album vind ik ruw en lomp. De stem van Booker doet me niets, de liedjes spreken me niet aan en in instrumentaal opzicht vind ik er ook niets aan. Geen muziek met ballen, maar eerder ballen zonder muziek.

avatar van Bert Wasbeer
3,5
Fijn gruizig plaatje, ergens tussen het debuut van Kings of Leon, vroege Nirvana en simpele garagerock. Niet te lang over nadenken of dit nu een uitgedachte sound of zo is, en of meneer Booker de rock 'n roll in zijn eentje gaat redden (nee). Gewoon af en toe lekker hard draaien op een moment dat je dat kan gebruiken (maandagochtendblues, na irritante werkdag, in de file, etc).

avatar van StuF
3,5
Bert Wasbeer schreef:
Fijn gruizig plaatje, ergens tussen het debuut van Kings of Leon, vroege Nirvana en simpele garagerock. Niet te lang over nadenken of dit nu een uitgedachte sound of zo is, en of meneer Booker de rock 'n roll in zijn eentje gaat redden (nee). Gewoon af en toe lekker hard draaien op een moment dat je dat kan gebruiken (maandagochtendblues, na irritante werkdag, in de file, etc).


Second

avatar van Frenz
Een na laatste nummer, waar doet die stem me toch aan denken........

Fine Young Cannibals! Verder geen enkele verwantschap

Ik weet ook (nog) niet of ik het enthousiasme of de scepsis deel over dit debuut. Aan de ene kant hoor ik idd gruizige fijne rock, maar dan meen ik de hier en daar gemaaktheid, zelfs pretentie door te horen klinken.

De redder van Rock 'n' Roll? Ik wist niet dat die gered moest worden.

Violet Shiver werkt wel voor mij, dat dan weer wel

avatar van Jelle78
Redder van de Rock 'n Roll lijkt mij overdreven, nog even los van het feit dat die helemaal niet gered hoeft te worden want er is genoeg goede rockmuziek uitgekomen dit jaar. Of deze plaat daar ook bij zal gaan horen valt nog te bezien. Vooralsnog beleef ik er wel lol aan, maar ik vraag me af of de nummers sterk genoeg zijn om over een half jaar nog steeds te kunnen boeien.

avatar van popstranger
3,0
Ondanks enkele uitschieters een album dat over de hele lijn wat te plat uitvalt. Ik hoor er teveel de formule in die erachter zit. Het mist een zekere urgentie, het rammelt zoals dat hoort maar juist daardoor mist het de kracht om een heel album te boeien. Niettemin haal ik hier een goede EP uit met songs als Violent Shiver, Have You Seen My Son, Wicked Waters en Kids Never Growing Older.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:56 uur

geplaatst: vandaag om 11:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.