menu

ARC - Umbra (2014)

mijn stem
3,67 (3)
3 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic
Label: DiN

  1. Arcadia (14:24)
  2. Proxima Obscuro (13:32)
  3. Umbra (18:07)
  4. Autostratus (11:44)
  5. Panthera (10:01)
  6. Cherry Bomb (10:34)
totale tijdsduur: 1:18:22
zoeken in:
avatar van CorvisChristi
5,0
CorvisChristi (crew)
Umbra is de, voor mij, langverwachte opvolger van de albums Church en Rise en laat ARC horen op een manier zoals ik eigenlijk wel verwacht had, namelijk een ongelooflijk intense portie synthesizermuziek voorschotelen in de stijl van de Berlijnse School.
Waar ik niet op gerekend had, was met het feit dat Ian Boddy en Mark Shreeve het voor elkaar hebben gekregen, om met Umbra gewoon ook even hun beste album tot nu toe uit de mouwen te schudden. En dat is een prestatie op zich, want de meeste van de albums van ARC beschouw ik al als ijzersterk, laat staan dat het al praktisch niet mogelijk was om deze te overtreffen. Het bewijs dat het dus wel kan, dient zich dus nu aan met, het overigens live in Nederland opgenomen, Umbra.
Maar ik had het kunnen weten ook, want in mijn bericht bij Church had ik nog vermeld dat ik zeer benieuwd was, of ze die konden overtreffen en dat het me niets zou verbazen. Zie hier dus Umbra!!

Huiveringwekkende, zoemende klanken luiden "Arcadia" in, even later op de voet gevolgd door een prachtige fade-in van majestueuze orgel-klanken en een eenzame fluit.
En we zitten nog niet eens echt in de tweede minuut, of de eerste sequencer-sectie kondigt zich alweer aan. Deze lijkt nog een beetje zoekende, maar krijgt al snel bijval van andere ritmische bijkomstigheden, waaronder een opvallend drum-ritme. Heel tegendraads klinkt dan die ongelooflijk sfeervolle en zware orgelsectie, die een onwaarschijnlijke samenwerking aangaat met de opvallende, redelijk springerige ritme-sectie.
Na een tijdje verdwijnt de ritme-sectie. De sequencer blijft zijn werk doen en lijkt zich wat meer te ontwikkelen. Ondertussen hebben zich onrustbarende klanken aangekondigd, die niets dan onheil lijken te voorspellen.
Op een gegeven moment verdwijnt de eerste sequencer, maar een tweede kondigt zich al meteen aan. Vanaf dan begint de muziek langzamerhand aan kracht op te bouwen als de sequencer eveneens krachtiger wordt en de muziek meer en meer aan de sequencer gekoppeld lijkt te worden. Als dan even later het aanstekelijke drum-ritme weer ingezet wordt en zware, majestueuze synths het thema van het begin weer laten horen, ontspruit ARC weer als vanouds; dit is een geweldig, maar tegelijkertijd loodzwaar portie elektronica diep geworteld in de beste Berlijnse School-traditie.
Uiteindelijk laten de beide heren van ARC de muziek langzaam tot rust komen met als gevolg een daverend aplaus.

"Proxima Obscuro" begint met een portie twinkelende en bobbelende klanken. Spookachtige windvlagen combineren dit overtuigende begin, totdat een orgel-sectie zijn intrede doet.
Deze elementen houden tot ergens in de derde minuut aan, totdat een vlotte, tegelijkertijd logge sequencer-sectie op komt zetten en een heerlijke synth-solo van zich laat horen.
Vanaf dan is het, tot aan de mooie, gedragen afsluiting op de orgel, een typisch gevalletje van 'alle remmen los'!
Zonder gekheid overigens, maar dit nummer had zo op een Ricochet of Sorcerer van Tangerine Dream kunnen staan. Het ligt er zo dik bovenop, maar tegelijkertijd is het zo verdomd goed dat je ARC's leentjebuur bij één van de grootvaders van de Berlijnse School spontaan vergeet en vergeeft.
Het mooie is, dat het zomaar eens zou kunnen zijn dat ARC misschien wel de énige act is die heden ten dagen als geen ander de legendarische sound van de Berlijnse School niet alleen beheerst, maar ook nog eens de beste platen maakt op dit gebied. Sterker nog, het is simpelweg gewoon een feit.
Alleen al het luisteren naar het ongelooflijk intense "Proxima Obscuro" is het bewijs dat we hier niet te maken hebben met slechts een stel navolgers. Integendeel, ARC biedt zoveel meer!

Zoemende, krakende klanken luiden vervolgens het titelnummer in. Het is een geheimzinnig intro die de voorbode is voor een trage, dreigende sequencer-sectie die al deinend en kruipend aan de oppervlakte komt. Deze sequencer-sectie wordt al vrij snel gecombineerd met een tweede en het hoofdthema laat dan al snel van zich horen.
De muziek wint al snel aan kracht en het opvallende thema laat andermaal van zich horen, niet veel later gevolgd door een wat droeviger klinkend thema. Als die laatste verdwijnt, is de sequencer-sectie afgenomen tot een sluimerende variant ervan en kondigt een mooie, gedragen synth-sectie zich aan.
Daarna lijkt de muziek langzaam weg te sterven, ware het niet dat even later niet alleen het druilerige thema weer van zich laat horen, maar ook de sequencer-sectie weer heviger wordt, totdat dan ook uiteindelijk weer het hoofdthema arriveert.
Vanaf dat moment is de muziek weer behoorlijk toegenomen in kracht en voor even raast en tiert ARC er als een bezetene op los, om vervolgens weer wat tot bedaren te komen. De muziek heeft op een gegeven moment ook weer het druilerige thema opgepikt, maar deze houdt slechts even aan als de muziek nu toch echt tot rust lijkt te komen.
Echter weet ARC tijdens de slot-sectie zowaar zeer verrassend voor de dag te komen en presenteert zowaar een prachtig, overdonderend coda, die werkelijk schitterend is en tevens voor een welkome afwisseling zorgt t.o.v. de rest van het overigens uitstekende materiaal.

"Autostratus" begint met een vreemde sequencer-sectie, die geheimzinnig en naargeestig tegelijk klinkt. Dreigende grondtonen voorspellen ook al niet veel goeds. Als de sequencer zich vervolgens meer ontwikkeld, gaat deze ook anders klinken. Het is er eentje van het meer aangrijpende soort. Een somber, maar mooi hoofdthema die klinkt als een mannelijk engelenkoor, zorgt voor een meeslepende insteek binnen de muziek. Wat dat betreft uitstekende ingrediënten om de muziek op een indringende manier mee op te bouwen, wat dan ook gebeurt. Echter gaat ARC hier niet helemaal los, wat niet erg is, gezien deze track hier in dit geval niet om vraagt.
Rond de zevende minuut vind er een lichte verandering in de sequencer-sectie plaats en even later openbaart zich een prachtige synth-sectie, die somber, maar erg mooi klinkt. Het is deze sectie die dit nummer op een hele mooie wijze afsluit.

En het gaat maar door; de intensiteit en de kracht waarmee ARC de muziek een flinke boost geeft is hun handelsmerk, maar het uit zich ook in geweldige composities.
Zo ook "Panthera", die begint met een indrukwekkend scala aan bombastische synth-akkoorden, die eenmaal voldaan aan hun intro-plicht, een monster van een sequencer afvuren.
Als er vervolgens wel een heel dreigend thema wordt ingezet, is één ding zeker: dit wordt een monster van een track!! En dat is "Panthera" dan ook. Monsterlijk goed, is dit dreigend, lomp, maar tegelijkertijd heel dynamisch synth-materiaal waar moeilijk aan te ontkomen valt.
De sequencer-sectie lijkt op een gegeven moment wat aan verandering onderhevig en dreigende ondertonen zorgen voor een voorbode van dreiging en agressie. En dit klopt, als eenmaal alle elementen weer samenkomen voor een daverende sectie.
Aan het eind sterft de sequencer weg en zorgen lange, gedragen aanslagen op de synths voor een majestueus en knallend slot.

Na al dit fraais is er dan nog de alles-overdonderende afsluiter "Cherry Bomb" die begint met een sequencer-sectie die wel een beetje lijkt op een versnelde variant van die van "Crystal Lake" van Klaus Schulze. Alleen lijkt deze wat sneller aan verandering onderhevig en is ook wat melodieuzer van aard.
Sfeervolle aanslagen op de synths zorgen voor bijval en langzamerhand lijkt een thema tot ontwikkeling te komen. Eentje die zeer pakkend en behoorlijk toegankelijk klinkt. Een werkelijk fantastische synth-solo zorgt voor nog meer fraais. Het mannelijke engelenkoor doet daaropvolgend een duit in het zakje en een prachtige fluit-solo zorgt voor veel kippenvel.
En voor even is daar alleen even die twinkelende sequencer te horen, totdat POW!!!, de i.m.o. meest intense sectie van het complete album van start gaat.
Wat een geweldige opbouw!! Wat een ongelooflijke intensiteit en dynamiek schuilt hierachter!!
Een drum-sectie compleet met een solo die klinkt als een ruige, elektronische gitaar, zorgt tezamen met de vele synth-explosies voor een fantastische slot-sectie.
Wat een kracht, intensiteit, inspiratie en dynamiek weet ARC hier voor de dag te leggen. Ongekend gewoon!!

Umbra, live opgenomen tijdens E-live, op 19 oktober 2013 in ons eigen Oirschot, is denk ik wel het beste album van ARC tot nu toe en weet i.m.o. zelfs het formidabele Church te overtreffen.
Het is werkelijk ongekend dat de heren Ian Boddy en Mark Shreeve het toch elke keer weer voor elkaar krijgen om zulk geweldig werk af te leveren. Ze flikken het verdorie elke keer weer !!
Umbra is misschien wel het kroon op het werk van ARC, die de afgelopen jaren een aantal moderne klassiekers in de stijl van de Berlijnse School hebben opgenomen, in veel gevallen live.
Dit album is essentieel voor iedere elektronische muziekliefhebber en verplichte kost voor fans van ARC! Want eerlijk is eerlijk: om een meesterwerk als dit, kan je niet heen!!

Gast
geplaatst: vandaag om 02:13 uur

geplaatst: vandaag om 02:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.