Van wie komt in godsnaam het idee om deze plaat te openen met covers? Ze voegen echt niets toe, en zorgen er enkel voor dat ik met mijn vinger snel naar de SKIP-knop ga.
Enkel Noordzee krijgt een voldoende van mij.
Ik vermoed dat deze covers enkel gemaakt zijn om de plaat te vullen én om de naam Boudewijn De Groot te lanceren.
Niet dat hij dat nodig heeft, want het eigen materiaal zit zeer goed in mekaar.
“Welterusten, meneer de President” en
“Een meisje van 16” zijn de meest gekende nummers van deze plaat.
De 5 volgende nummers moeten daar echter niet voor onderdoen. Het enige nadeel dat ze hebben – als dat al zo’n groot nadeel mocht zijn – is dat ze gedateerd over komen. Liedjes over de (koude) oorlog, seks voor het huwelijk, de kleinburgerlijkheid, … Dat doet een mens vandaag niets meer.
Wat dan weer wel voor een meerwaarde zorgt zijn de bonustracks die in 1998 werden toegevoegd, en oorspronkelijk op de eerste EP stonden. Ja, ik vind deze 6 nummertjes zelfs beter dan de nummers hierboven. Zonder deze bonustracks lag de score van deze plaat ook veel lager.
Waarin verschillen deze nummers met de eerste 12? Ze zijn veel grappiger en minder serieus. Boudewijn amuseerde zich duidelijk bij de opnames, en dat straalt ook af op nummers als ‘strand’ en ‘sexuele voorlichting’.
Maar ook hier: inhoudelijk toch wel gedateerd.
Een jaar later zou Boudewijn De Groot een plaat opnemen (zonder covers!) die minder grappig en tegelijk ook minder depressief is, maar belangrijker: Het is een plaat waarvan de inhoud anno 2013 niet verouderd is.
3,0*
Beste nummers: Een Meisje van 16, Strand, Sexuele Voorlichting