Toen dit album op de markt kwam heb ik mij definitief van de Strawbs afgewend. Wat de Strawbs naar mijn smaak zo uniek maakte, de prachtige songs, de fijne sfeer, uitgekiende rocksongs met Engelse folkinvloeden, het is hier allemaal verdwenen en opgeofferd aan het geluid van een echte rocksound.
Het klinkt verder ook wat overgeproduceerd in mijn oren. De twee vorige albums (
Deep Cuts en
Burning For You) vertoonden nog wat lichtpuntjes, maar die zijn hier afwezig. Ik heb het even teruggeluisterd op Spotify en vond het een beproeving.
Terugkijkend denk ik dat
Nomadness het laatste fatsoenlijke Strawbs-album was (al heb ik hun latere albums niet meer beluisterd), maar ja, aan alle goede dingen komt ooit een eind.