Hollis Brown - Gets Loaded (2014)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Hollis Brown - Gets Loaded - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Ride On The Train van Hollis Brown was wat mij betreft één van de betere debuten van 2013 (al heeft de band naar verluid in 2009 ook al eens een plaat uitgebracht, maar die vergeten we voor het gemak maar even ).

De band uit New York greep op Ride On The Train terug op de hoogtepunten uit een aantal decennia rockmuziek. Zelf noemde ik vorig jaar Lynyrd Skynyrd, Rolling Stones, Neil Young, Tom Petty, Creedence Clearwater Revival en Buffalo Springfield als belangrijkste invloeden, maar dit was uiteindelijk een vrij willekeurige selectie. De laatste tijd hoor ik immers misschien nog wel meer van The Band op de plaat.

Ride On The Train was zo’n zeldzame plaat die je bij eerste beluistering al jaren denkt te kennen, maar het blijkt ook een plaat die een jaar later nog net zo fris, aanstekelijk en verslavend klinkt als bij de allereerste kennismaking.

Net een jaar na het sensationele ‘debuut’, ligt er al weer een nieuwe plaat van Hollis Brown in de winkel. Gets Loaded is echter niet de echte opvolger van Ride On The Train, maar een ‘tussendoortje’ dat in eerste instantie alleen voor de 2014 editie van Record Store Day bedoeld was.

Trieste aanleiding voor het opnemen van dit ‘tussendoortje’ was de dood van Lou Reed. Hollis Brown speelde als eerbetoon live een aantal songs van Lou Reed en dit smaakte naar meer. Het resulteerde uiteindelijk in een heuse remake van Loaded van The Velvet Underground. Loaded was in 1970 de vierde plaat in een serie van vier briljante platen en een plaat die volledig door Lou Reed werd gedomineerd. Het is met afstand de meest toegankelijke plaat van deze invloedrijke band, die het op dat moment al moest doen zonder de meeste leden van het eerste uur, maar dat gaat niet ten koste van de kwaliteit van de muziek. Het bleek uiteindelijk de zwanenzang van The Velvet Underground, maar het is een slotakkoord in stijl met klassiekers als Sweet Jane en Rock & Roll.

Hollis Brown heeft de re-make van Loaded gelukkig ontspannen aangepakt, waardoor de plaat minder gekunsteld aan doet dan de gemiddelde remake. Er werd wat gesleuteld aan de volgorde van de songs (de volgorde is precies omgedraaid zag ik na een tijdje) en verder heeft Hollis Brown gelukkig haar eigen geluid behouden.

Ik had Hollis Brown in eerste instantie niet gelinkt aan de muziek van The Velvet Underground en Gets Loaded klinkt ook niet echt als The Velvet Underground, ook al heeft de band niet heel fanatiek gesleuteld aan de originelen.

Hollis Brown maakt nog altijd countryrock met een flinke dosis rock ’n roll. Muziek zoals The Rolling Stones die ooit maakten in hun beste dagen en dat is dan ook de naam die bij mij het vaakst opkomt bij beluistering van Gets Loaded. Het is niet te hopen dat Mick Jagger en consorten deze plaat voor hun Pinkpop optreden te horen krijgen, want ze zouden er wanhopig van worden.

Net als op Ride On The Train verandert alles wat Hollis Brown op Gets Loaded aanraakt in goud. Alles klinkt even lekker en aanstekelijk en alles klinkt bovendien even tijdloos maar toch urgent.

Ride On The Train zette Hollis Brown vorig jaar op de kaart; Gets Loaded bevestigt deze status. Nu op naar de echte opvolger van Ride On The Train. Dat is nu al een plaat om naar uit te zien. Erwin Zijleman

Mijn beoordeling voor dit album is gebaseert op twee gedachten.

1. Mooi album, dat in deze volgorde (anders dan origineel) misschien beter tot zijn recht komt. Geen enkele uitvoering doet onder voor de orginele versies van de nummers en klinken vrijwel identiek. Alleen de inkleuring is wat 'romiger', dat wil zeggen dat het allemaal wat voller en in het nu klinkt. Ik hinkte bij Loaded altijd tegen het feit dat 'Who Loves the Sun' veel harder en helderder gemixed was dan de rest, aan. Dat de mannen van Hollis Brown zo'n plaat zo goed kunnen vertolken zegt wat over de klasse van de band. Stuk voor stuk goede uitvoeringen.

2. Wat ik hier boven zeg is eigenlijk ook gelijk het probleem. Ze voeren de nummers eigenlijk zo perfect uit, dat er weinig tot geen verschil is met de originele versies en voegt dus eigenlijk niets toe. Ik prijs het altijd als de band oog houd op het origineel, maar er compleet wat anders mee probeert te doen. (Lou was daar in zijn laatste dagen ook goed in, al zal hij het niet bewust hebben gedaan )
Buiten een tribuut aan Lou Reed dan, wat willen ze hier nou precies mee zeggen of bereiken? Is het een soort van arrogantie? Van kijk, wij kunnen het ook en dan net wat beter. Is het uit respect? (waarom dat album dan?) Iets nieuws proberen? (Waarom dan vrijwel identiek aan het origineel?)
En zo kan ik nog wel 100 vragen bedenken die in me op komen.

Niet echt bijzonder dus, maar wel een meer dan redelijke rock plaat die (net als het origineel) hint naar de country-rock invasie van '68-'75 (en daarna natuurlijk ook wel), net zoals dat nu weer in gang gaat. History repeats itself?