Nou, nou, dat duurde lang. Eindelijk na al die jaren, weet TD mij eindelijk weer eens ECHT te verrassen met een album die gewoon van begin tot eind zelfs blijft boeien. Sterker nog, persoonlijk hebben ze het mooiste voor het laatst bewaard. Het moet gezegd dat ze op deze schijf wel af en toe de neiging hebben om in muzikale kitsch te verzanden, maar ach, wat zeur ik, kitsch kan ook mooi zijn, toch?
Hiermee bedoel ik trouwens te zeggen dat het album me af en toe doet denken aan de stijl en sound die TD toepaste in de eerste helft van de jaren '90, toen er in één keer een New Age-achtige stempel op de muziek werd gedrukt. De band had in één keer een soort van Amerikaanse sound en werd er o.a. gebruik gemaakt van een saxofoon en zo....
Aangezien Linda Spa na een jarenlange afwezigheid, weer meedoet op dit album, kon het opduiken van de saxofoon blijkbaar ook niet uitblijven. Persoonlijk vind ik de muziek er dan wat op achteruit gaan als ie z'n intrede doet, maar goed, kwestie van smaak zullen we maar zeggen. Het verpest het gelukkig niet, want het materiaal is gewoon erg sterk.
De opener La Vision is een boeiende ritmische track die lekker lang duurt en geen enkel moment verveelt. Ook mooi is het zeer melodieuze en wat meer terughoudende La Solitude dans l'Espoir.
En ondanks de saxofoon die in het begin van het nummer opduikt,
is Le Combat des Épées van zo'n grandioze klasse, dat dat er niet meer toe doet. Vooral de opbouw en het middenstuk zijn erg sterk. Afsluiter La Libération is de perfecte afsluiter van een superalbum die de beste van de band tot nu toe is in het nieuwe millennium. Ze kunnen het dus toch nog.....