menu

Tangerine Dream - Jeanne D'Arc (2005)

Alternatieve titel: La Révolte Éternelle

mijn stem
4,00 (11)
11 stemmen

Duitsland
Electronic
Label: TDI

  1. La Vision (12:19)
  2. La Joie (5:16)
  3. La Force du Courage (8:38)
  4. La Solitude Dans l'Espoir (7:32)
  5. La Marche (8:36)
  6. La Sagesse du Destin (7:59)
  7. Le Combat du Sang (10:18)
  8. Le Combat des Épées (14:03)
  9. La Libération (4:39)
totale tijdsduur: 1:19:20
zoeken in:
4,0
Na een aantal jaren van (voor mij althans) minder interessante en soms ronduit ongeinspireerde albums van TD, kwam in 2005 ineens Jeanne D'Arc. Een prachtig album waarop de heren laten horen dat ze het nog niet verleerd zijn; mooie gelaagde composities met een kop en een staart. Deze plaat heeft wel meerdere luisterbeurten nodig om de muziek te kunnen waarderen en te ontdekken. Maar dan krijg je ook wat. Prachtig!

avatar van CorvisChristi
4,5
CorvisChristi (crew)
Nou, nou, dat duurde lang. Eindelijk na al die jaren, weet TD mij eindelijk weer eens ECHT te verrassen met een album die gewoon van begin tot eind zelfs blijft boeien. Sterker nog, persoonlijk hebben ze het mooiste voor het laatst bewaard. Het moet gezegd dat ze op deze schijf wel af en toe de neiging hebben om in muzikale kitsch te verzanden, maar ach, wat zeur ik, kitsch kan ook mooi zijn, toch?
Hiermee bedoel ik trouwens te zeggen dat het album me af en toe doet denken aan de stijl en sound die TD toepaste in de eerste helft van de jaren '90, toen er in één keer een New Age-achtige stempel op de muziek werd gedrukt. De band had in één keer een soort van Amerikaanse sound en werd er o.a. gebruik gemaakt van een saxofoon en zo....
Aangezien Linda Spa na een jarenlange afwezigheid, weer meedoet op dit album, kon het opduiken van de saxofoon blijkbaar ook niet uitblijven. Persoonlijk vind ik de muziek er dan wat op achteruit gaan als ie z'n intrede doet, maar goed, kwestie van smaak zullen we maar zeggen. Het verpest het gelukkig niet, want het materiaal is gewoon erg sterk.
De opener La Vision is een boeiende ritmische track die lekker lang duurt en geen enkel moment verveelt. Ook mooi is het zeer melodieuze en wat meer terughoudende La Solitude dans l'Espoir.
En ondanks de saxofoon die in het begin van het nummer opduikt,
is Le Combat des Épées van zo'n grandioze klasse, dat dat er niet meer toe doet. Vooral de opbouw en het middenstuk zijn erg sterk. Afsluiter La Libération is de perfecte afsluiter van een superalbum die de beste van de band tot nu toe is in het nieuwe millennium. Ze kunnen het dus toch nog.....

tangmaster
Een pracht plaat ja, de beste die ze de laatste tijd gemaakt hebben nee.
Dat is voor mij Madcaps flaming duty. Maar gors smaken verschillen.
En wat ben ik blij dat de sax partijen er weer zijn. Die geven extra kleur aan dit album. Tja het is en blijft een goed album.

avatar van Gerards Dream
4,5
Het eerste wat opvalt bij dit album is de mooie hoes waar het nodige op te zien is. Eenmaal het cd-doosje geopend is het even een tegenvaller dat er geen behoorlijk boekje bij zit, maar wel een velletje met de benodigde informatie. Zo wordt al snel duidelijk dat we hier te maken hebben met Tangerine Dream in grootte formatie. Dit wil zeggen Edgar Froese op keyboards, Jerome Froese op keyboards, Throsten Quaeshning op keyboards en drums, Iris Camaa percussie en Linda Spa op Saxofoon en fluit.

Naast dit alles valt op dat alle titels in het Frans zijn wat past bij het verhaal over Jeanne D'Arc. De openingstrack begint heerlijk rustig en zodra er wat versnelling is te horen bekruipt me gelijk een goed gevoel zoals ik dat graag van Tangerine Dream hoor. Fraaie wijdse klanken op een aanstekelijk ritme wat me ergens naar toe brengt. Het einde van de eerte track doet me denken of ik in ijle luctht terecht ben gekomen. Met mooie gedragen klanken begint La Joie. Gevoelsmatig roept dit een plechtige sfeer op. Naarmate de compositie vordert wordt de sfeer wat wijdser, maar het statige blijft goed bewaard. De sax van Linda Spa is hier de punt op de i. Het ritme op La Force du Courage straalt echt moed uit. Met de ogen dicht zie ik hele legers voorbij marcheren in een Middeleeuws tafereel. De saxofoon vertelt een mooi verhaal. Het begin van La Solitude Dans l'Espoir is erg klassiek te noemen. Dit valt toe te schijven aan de piano die hier te horen is. Het vormt daardoor een mooi rustpunt waar op bijzonder mooie wijze wat meer spanning aan wordt toegevoegd.

La Marche begint met tonen de me aan glas doen denken. Eenmaal op gang volgt iets wat spannend klinkt. In gedachte zie ik een leger terrein winnen op het slagveld. Even is daar de spanning te horen gaan we het redden en als de slag is gestreden is daar een gevoel van opluchting waarop een mooi einde volgt. La Sagesse du Destin begint erg spannend en roept een gevoel op van sluipen in de nacht. Als dan later de zon aan de kim verschijnt is dit een teken van een mooie dag die op het programma staat. Een stuk muziek wat me laat zweven. Het einde is opnieuw klassiek te noemen.

Het begin van Le Combat du Sang doet me wat aan het Midden Oosten denken. Zodra er ritme bijkomt is dit beeld weg en krijg ik het gevoel of ik vliegen wil. Zodra het ritme min of meer wegvalt waan ik me boven de wolken. Het is een meesterlijk stuk muziek opzich. Met een mooie klanken uit de piano begint Le Combat des Épées, waarna even een mooi stukje duistere muziek is te horen. Dit wordt langzaam maar zeker wat opener en de saxofoon van Linda Spa gaat op een positieve manier door merg een been. Zodra daar wat versnelling bijkomt begin ik weer heerlijk te zweven, het is een ijzersterke compositie die me alles doet vergeten. Tussendoor nog even een stukje wat me aan Tangram doet denken of daar niet zou mistaan, waarna een mooie kosmisch einde volgt.

En al is het een album van de volle lengte het voelt toch aan dat die net te snel is afgelopen. Een compositie als La Libération is een waardig eind aan dit pracht product uit de electronische muziek. Nog even het volume op vol zetten om er helemaal in op te gaan. De productie is om door een ringetje te halen.

avatar van vigil
4,0
en weer zo'n fraaie luister ervaring rijker met dit album. Prachtig sferische muziek met een warme saus overgoten.

yorgos.dalman
De openingstrack ‘La Vision’ is vintage TD. Prachtig, ritmisch en tegelijkertijd ingetogen. Doe dat maar eens na. Als luisteraar word je zonder pardon en zonder vooringenomenheid meegesleept. Een klasse apart.. (Ik moet bij vlagen denken aan ‘Leviathan’ op Views from a red train. Die onderhuidse spanning die ontstaat wanneer het ogenschijnlijk luchtige zich naadloos vermengt met het duistere, het ongrijpbare: dat is Tangerine Dream ten voeten uit.)

Maar dan. Dan kabbelt het wat voort en worden met de volgende nummers mijn gevoelens en meningen tamelijk heen en weer geslingerd. Ik ben gecharmeerd van de saxofoon in ‘La Force du Courage’ maar heb dan weer wat minder met de druppelende pianotonen in ‘La Solitude dans l‘Espoir’. Laat modern piano nou maar over aan Max Richter of Philip Glass denk ik dan.

Soms wordt de muziek van TD me wat te vlak, te gemakkelijk. Hun recentere platen zijn me dan soms ook wat modieus, ze balanceren vaak op het randje van te banale, hippe muziek zonder al teveel diepgang of een eigen opmerkelijk gezicht (wat ze dus mega hadden met klassiekers als Rubycon, Zeit, Ricochet en Sorcerer…)
Ik heb dat ‘moeten acclimatiseren’ bij vlagen ook bij albums als Kyoto en Vintage Vanguard. Ik moet wennen, léren wennen misschien, aan de ‘nieuwe sound’. Toch weten die Männer (en op deze plaat ook Fräuleinen) van Tangerine Dream mij uiteindelijk wel steeds bij zich te houden.

Het gaat, zogezegd, nog niet mis tussen hen en mij. En ik ben blij toe

yorgos.dalman
Vanochtend op impuls beluisterd. Het eerste heiige ochtendlicht kroop tussen de gordijnspleten door. Het regende licht. Mijn vriendin was nog in dromeland en sliep dicht tegen mij aan.
En ik had ontegenzeggelijk het gevoel dat de wereld met het nummer 'La Vision' ontwaakte - echt vanuit het diepste, haast op verlichting af.

Dat kan muziek dan zomaar ineens met je doen.

avatar van Rinus
4,0
Mooi sferische album van T.D. Vooral track 3, La force du courage, is in mijn oren een juweeltje. Maar de andere nummers mogen er ook zijn.

avatar van Rinus
4,0
Trouwens...in dat derde nummer lijkt het wel of het synthesizer koor de gehele tijd "Halleluja " zingt.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:06 uur

geplaatst: vandaag om 22:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.