menu

Lynyrd Skynyrd - Lyve: The Vicious Cycle Tour (2004)

mijn stem
3,67 (6)
6 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Sanctuary

  1. Intro (0:58)
  2. That's How I Like It (4:05)
  3. What's Your Name (3:45)
  4. I Know a Little (6:01)
  5. Pick 'Em Up (5:07)
  6. Simple Man (7:42)
  7. That Smell (6:42)
  8. Red White and Blue (6:13)
  9. Down South Jukin' (1:38)
  10. Gimme Back My Bullets (2:12)
  11. Double Trouble (1:48)
  12. The Ballad of Curtis Loew (4:22)
  13. Tuesday's Gone (7:10)
  14. Mississippi Kid (3:53)
  15. Workin' (7:02)
  16. Gimme Three Steps (5:12)
  17. Call Me the Breeze (6:37)
  18. Sweet Home Alabama (7:38)
  19. Travelin' Man (4:09)
  20. The Way (5:45)
  21. Free Bird (12:53)
totale tijdsduur: 1:50:52
zoeken in:
avatar van metalfist
Johnny Van Zant kan het toch niet zo brengen zoals zijn oudere broer het kon. Vooral op Sweet Home Alabama en Free Bird mist hij het gevoel.

avatar van Ampivinni
4,0
metalfist schreef:
Johnny Van Zant kan het toch niet zo brengen zoals zijn oudere broer het kon. Vooral op Sweet Home Alabama en Free Bird mist hij het gevoel.


nogal logisch

ronnie is gewoon een legende

avatar van metalfist
Er is een tijd geweest dat ik helemaal idolaat was van Lynyrd Skynyrd en als toverslag was dat gevoel opeens verdwenen. Ik ben er nog altijd niet uit wat er nu juist is misgelopen tussen mij en deze southern rockers, maar met uitzondering van de debuutplaat draai ik nog heel erg weinig van de groep. Zelfs hun passage op Graspop heb ik aan me laten voorbij gaan en dan vooral omdat je door de vele personeelswissels meer het gevoel hebt dat je naar een coverband zit te kijken dan naar het origineel. Anno 2003 was de oorspronkelijke kern nog net iets meer intact, maar het vliegtuigongeluk (en andere zaken) heeft de bezetting indertijd serieus door elkaar gegooid. In ieder geval was de groep aan een tweede leven begonnen en in 1991 werd het eerste album (met als summiere titel "1991") sinds Street Survivors uitgebracht.

Dat bracht toen de teller op 6 stuks en 12 jaar later werd dat aantal verdubbeld nadat Vicious Cycle werd uitgebracht. We schrijven dan 2003 en de naam Lynyrd Skynyrd bestaat 30 jaar (want Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd kwam in 1973 uit), dus dat was de perfecte gelegenheid om een grootschalige tournee te doen die hen ook tot in Europa bracht. Het is van die tour dat Lynyrd Skynyrd Lyve: The Vicious Cycle Tour een uitgave is. Geen concert dus in de originele bezetting zoals bijvoorbeeld One More from the Road dat wel is, maar gelukkig nog wel met Gary Rossington en Billy Powell van de originele line-up. Leon Wilkeson speelde nog wel mee op het Vicious Cycle album, maar overleed voordat de tour van start kon gaan. Het zorgt in ieder geval wel voor een mooi momentje wanneer ze hier Simple Man aan hem opdragen, maar eerlijk gezegd? Ik vind het niet als Skynyrd klinken en dat ligt toch vooral aan de zang van Johnny Van Zant. Ik zei het blijkbaar in 2008 ook al en ik sta nog altijd achter die mening.

Het vreemde is echter dat het concert an sich wel energiek oogt en je duidelijk een band hoort die er wel zin in heeft. Het is echter de mengeling van echte Skynyrd klassiekers met nummers die minderwaardig zijn (het volstrekt over the top Red, White & Blue is bar slecht) die ervoor zorgen dat ik de ene moment kan genieten terwijl een nummer later mijn tenen gaan krullen. Gelukkig overheerst de pre-crash periode de setlist (meer dan de helft van het debuutalbum wordt gespeeld), maar echt gelukkig word ik er toch niet van. Net zoals het continu roepen van in welke stad we zijn (Van Zant heeft hier heuse Bruce Dickinson van Iron Maiden allures) en ik had eerlijk gezegd ook een langer concert verwacht. Misschien ben ik verwend door de Grateful Dead, maar als je als band roept dat dit het langste concert gaat worden dat je ooit gespeeld hebt... Dan mag je toch wel boven de 2 uur afklokken als je het mij vraagt.

Leuk om nog eens een keer terug te horen en ik merk dat de groep de laatste jaren wel terug populairder is aan het worden qua live-releases, maar dan ben ik blij dat het om concerten van voor 1977 gaat. In die groep zit toch de echte charme van Skynyrd en daar wil ik er nog wel eens eentje van proberen. Al ga ik me eerst nog eens terug wat verdiepen in de eerste studioalbums. Pronounced kreeg een tijd geleden al een review, maar de overige heb ik werkelijk in geen jaren nog gedraaid. Hopelijk een heropflakkering van een oude liefde.

avatar van Mssr Renard
3,0
Ik geef bewust die nieuwe line-up geen rating. Ik en een vriend van mij draaiden toentertijd wel Twenty en Edge of Forever helemaal stuk. Deze DVD had ik ook, en het was allemaal wel leuk. Maar toen begon ik de pre-crash Skynyrd te ontdekken, en gooide ik me daar helemaal op. Die vriend van mij en ik hadden allebei een Rebelflag laten tatoeeren en ik heb een tattoeage van een single-sleeve van Saturday Night Special.

Lang verhaal kort: nieuwe Skynyrd is een prima rockband maar oude Skynyrd heeft toch meer mijn hart en ziel veroverd. Oude Skynyrd al altijd in mijn hart zijn. Maar omdat die vriend er nu niet meer is, heb ik ook een warme plek voor de platen van Last Rebel tot en met Edge of Forever. Ook omdat ik toen dus een jonge twintiger was, en die muziek erg nodig had, om mij ontwikkelen.

We luisterden toen overigens ook veel (nieuwe) Outlaws en Hatchet. Ook twee bands die nogal van line-up zijn gewisseld. Maar Diablo Canyon van Outlaws is wel echt ijzersterk.

Overigens vond ik Vicious Cycle maar een matige plaat.

avatar van metalfist
Grappig, ik luisterde wel eens naar 1991 en The Last Rebel maar de platen die jij nu opnoemt heb ik nooit gehoord. Verder volledig akkoord met je verhaal, er is gewoon iets dat ontbreekt in deze line-up. Hatchet heb ik ooit eens geprobeerd, maar dat was niet zo mijn ding.

avatar van Mssr Renard
3,0
metalfist schreef:
Grappig, ik luisterde wel eens naar 1991 en The Last Rebel maar de platen die jij nu opnoemt heb ik nooit gehoord. Verder volledig akkoord met je verhaal, er is gewoon iets dat ontbreekt in deze line-up. Hatchet heb ik ooit eens geprobeerd, maar dat was niet zo mijn ding.


Kan me zo ontzettend voorstellen dat Molly Hatchet tegen kan vallen. Het is ook behoorlijk redneck en behoorlijk straight forward.

Ik denk eerlijk gezegd dat Allman Brothers je wel gaat bevallen, omdat dat meer richting Grateful Dead is, maar dan iets bluesier. Wel lange jams, dubbele drums en wat lichte country-invloeden. In elk geval niet redneck.

avatar van metalfist
Mssr Renard schreef:
Kan me zo ontzettend voorstellen dat Molly Hatchet tegen kan vallen. Het is ook behoorlijk redneck en behoorlijk straight forward.

Ik denk eerlijk gezegd dat Allman Brothers je wel gaat bevallen, omdat dat meer richting Grateful Dead is, maar dan iets bluesier. Wel lange jams, dubbele drums en wat lichte country-invloeden. In elk geval niet redneck.
Het was dan ook nog eens Warriors of the Rainbow Bridge, blijkbaar niet één van hun meest gewaardeerde albums

Allman Brothers ligt me inderdaad heel wat beter! Daar heb ik (uiteraard) de legendarische live plaat van in huis en twee verzamelaars. Zeker Whipping Post is zo'n goed nummer, maar ik heb nog veel te ontdekken! Ik zou die gevoelsmatig inderdaad wel meer richting de Dead plaatsen dan richting Skynyrd.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:09 uur

geplaatst: vandaag om 21:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.