Arzachel is in feite dus Steve Hillage en Dave Stewart (en de andere leden) van Egg. Ze namen samen dit fantastisch plaatje op (voor 250 pond), op een namiddag, in acht uur. Steve Hillage noemt het album 'for a laugh, really', maar dat doet echt heel veel af aan de plaat.
Arzachel is eigenlijk free-form psychedelia/(vroege) progrock, het best te vergelijken met The Nice of de
Saucerful-Pink Floyd. Kant twee van de plaat is eigenlijk helemaal geïmproviseerd, maar het tussenspel tussen Hillage's gitaar en Stewart's orgel is heerlijk. En die vocalen van Hillage natuurlijk (vooral op kant één).
'Metempsychosis' is de ultieme afsluiter voor deze plaat, niet anders te omschrijven dan de ultieme freak out.
Dit zou wel eens mijn favoriete Canterbury-plaat kunnen zijn (na
In the Land of Grey and Pink dan, maar het scheelt niet veel!). Het is ook één van de meest duistere platen die ik ken, echt zo'n plaat die je 's nachts moet draaien, of op zo'n grijsgrauwe dag. Deze plaat is gewoon een complete trip, vijfenveertig minuten lang genieten
. Dikke 4.5*