Via Amanda Palmer's post op Facebook geattendeerd dat dit album er aan kwam. Van de week eerst 'Tacky' gehoord en gezien. Via de media de afgelopen dagen vernomen van het grootte succes van dit album dat me deed besluiten om het eens te beluisteren. Ik heb nooit eerder een volledig album van Weid Al geluisterd maar ik ken het heerschap en zijn muzikale clownerij. Ik hou wel van humor in pop en rock muziek maar dan vooral van Sparks (en Weezer / Dresden Dolls). Maar niet zo zeer Cabaret of parodie misschien dat ik daarom bijna nooit Weird Al spontaan zal op zetten. 'T is dat (een onherkenbare) Amanda Palmer meedoet in een Pixies-stijl nummer en de parodie van 'Happy' dat ik me waag om het hele album, twee keer, te beluisteren.
Er zijn twee dingen die me bij de eerste nummers meteen opvallen, de muziek (inclusief productie) lijkt goed in elkaar te zitten en de vocalen zijn goed ingezongen. Ik ken minder dan de helft van de originelen die hier op de korrel worden genomen dus dan is het goed dat de parodie meer is dan een beetje grappige teksten. Bij voorbaat op zichzelf kunnen staan en dat lijkt wel gelukt. Toch even Wikipedia erbij gehaald om te achterhalen waar alle inspiratie vandaan komt in geval het iets is wat ik niet ken maar wel zou moeten herkennen maar dat valt mee. Het minst geslaagd vind ik 'My Own Eyes' (Foo spoof) en Cat Stevens herken ik niet echt terug in 'Jackson Park Express' de stem van Al verschilt te veel van die van Cat om de link te leggen, bovendien is het nummer erg lang, wel mooi gedaan maar te lang. Ook de samenzang in 'Mission Statement' a la CSN benadert hier en daar het irritante maar misschien is dat wel de bedoeling.
Naast 'Tacky' en 'First World Problems' vallen ook 'Handy', 'Word Crimes' en 'Lame Claim to fame' in de smaak. Ik waag me nog aan een derde luisterbeurt maar ik denk dat met 3,5 sterren ik alle erkenning heb gegeven die het me waard is.