Counting Crows - Somewhere Under Wonderland (2014)

9 nummers niet echt veel, maar als de kwaliteit van de overige nummers in de lijn van Palisades park liggen maakt dat heel veel goed. Ik kijk elke keer toch weer uit naar een nieuwe counting crows. Al viel mij de laatste tegen.

41 minuten is toch gewoon normaal?
Mooi artwork altijd van CC...ben wel benieuwd.

Ik ben toch ook wel heel benieuwd. Het werd ook wel weer eens tijd voor echt nieuw werk, want het cover-tussendoortje (Underwater Sushine) kon me nou niet echt bekoren. Hoewel ze nooit meer het (fenomenale) niveau van het eerste album gehaald hebben, blijf ik het toch een geweldige band vinden, die te weinig albums uitbrengt. Ze weten me toch nog steeds wel geregeld te raken, zowel muzikaal als tekstueel gezien.
Het nieuwe nummer belooft wat mij betreft veel goeds. De clip is overigens ook wel de moeite waard, die terecht als short film gezien kan worden. Ik heb hem meteen maar even toegevoegd.

God of the Ocean Tides is een juweeltje

De helft van het album is inmiddels te beluisteren en echt warm wordt ik er nog niet van.

Hele album al geluisterd , prima plaat

Klingt als vanouds ,goed dus

Prima plaatje toch, ik hoor weer wat bezieling en goed ik elkaar stekende liedjes zonder dat dit nou gelijk charttoppers moeten worden.

Palisades Park? Dat deed Freddie Cannon (wie kent hem niet...) toch een stuk overtuigender. Schudden met die dijen!

Zo hoor ik de Counting Crows het liefst. Prima plaat, deze. De lange opener "Palisades Park" zet meteen de toon. Het "Come Outside, she says"-stukje werd al eerder tijdens live-versies van "Round Here" gebruikt, maar krijgt eindelijk een "thuis". Wat volgt zijn nog meer schitterende Crows-nummers. Ik vind deze beter dan de vorige studioplaat, "Saturday Nights & Sunday Mornings". Lekker stevig, catchy melodielijntjes en mooie teksten. Het enige nummer wat ik tot nu toe iets minder vind, is "Cover Up The Sun". De rest: vette duim omhoog!

Nog niets van beluisterd, maar ben wel nieuwsgierig.
Het was toch behoorlijk stil rond de band.

Ik ben nooit echt een grote fan van deze band geweest, vond ze wel aardig en bij tijd en wijlen stiekem ook erg goed. 'Per ongeluk' kwam ik op youtube uit bij de single van dit album en mijn eerste gedachte: goed man!! Heb vandaag het album een keer of 5 gehoord en ik kan niet anders zeggen dan dat dit een uitstekend plaatje is geworden. Misschien dat ik nu met terugwerkende kracht wel meer van ze ga luisteren, al zal ik de combi met Blof nooit helemaal kunnen vergeten.
Drie nummers die voorlopig het meest blijven hangen bij mij: Palisades Park, God of Ocean Tides en Cover Up the Sun. Voorlopig 3.5*, maar er zit nog rek in .

Wat is dit een erg fijn album. En dat verrast me toch wel. Nu ben ik wel fan van deze band sinds hun geweldige debuut. Ik dacht (net als vele anderen, weet ik inmiddels) dat Adam precies wist wat ik voelde en dacht en ik was nog nooit zo gegrepen door teksten. Hey, ik was puber (13/14 jaar) toen, dan denk je dat soort dingen . Maar goed, het album staat nog steeds rotsvast in mijn top 10. Daarna maakten ze nog twee goede albums. Maar dit is duidelijk het beste wat ze deze eeuw uitgebracht hebben!

Het album is erg dynamisch, afwisselend en weet toch de goede balans te houden (in tegenstelling tot het mooie, maar onevenwichtige Sunday Mornings...) en de liedjes zitten gewoon erg goed in elkaar. Het zijn pakkende nummers, die direct lekker in het gehoor liggen.

Het album begint met het prachtige Pallisades Park. Natuurlijk gewaagd om je album te beginnen met een nummer van ruim acht minuten. Dit is duidelijk één uit de verhaalvertellende songs. Het verveelt geen seconde. Het sleept je na een trompet-intro mee in het verhaal en door het opzwepende ritme van het refrein, dut het nergens in. En ga die clip bekijken! Dat voegt nog een dimensie toe aan het verhaal.
Daarna volgt Earthquake Driver. Een erg lekker en pakkend nummer. Wat dat betreft is het het omgekeerde begin van This Desert Life (met het pakkende Hangin'Around en het vertellende Mrs. Potter's Lullaby). Qua tekst is minder vrolijk dan het lijkt, het is een nummer waar Adam weer behoorlijk lijkt te worstelen met zijn identiteit. (I don’t wanna be with people like me… What is the price for all this fame and self-absorption? We turn ourselves into orphans, And then spent our nights alone, Living in fear of some imaginary consequence, Terror Incognito)
Het daaropvolgende Dislocation is wat mij betreft het zwakste moment van de plaat, zonder dat het een slecht nummer is. Het is alleen nergens echt spannend. Het komt als een vrij standaard rocknummer over.
God of Ocean Tides komt daarna als rustpunt. Op het eerste gehoor een vrij standaard ballad, maar zoal Steve McQueen al terecht aangaf, stiekem een pareltje.
Scarecrow ligt gewoon erg lekker in het gehoor met een lekker meezingbaar refrein. Meest hitgevoelig (maar zie dat nog niet gebeuren) en lijkt ook wel als single geschreven, maar wel goed pakkend en goed uitgevoerd, omdat er ook wel afwisseling in zit.
Elvis Went To Hollywood is een lekker meeslepend nummer, mede door het strakke drumritme en de af en toe slepende gitaren. Klinkt goed, maar wel een nummer wat niet erg zal blijven hangen, omdat ze wel meer van dit soort nummers gemaakt hebben.
Dan Cover Up the Sun, wat een soort country-geluid heeft, mede door het gammele pianootje en de mandoline. Met een lekker ritme en je begint ongemerkt mee te deinen. Ik word er wel vrolijk van (terwijl ik de muziek van Counting Crows niet gauw als vrolijk zal bestempelen).
John Appleseed’s Lament is een prima nummer. Het toont Adam zijn meeslepende en emotionele zang in optima forma en is de opmars naar het laatste nummer.
Possibility Days is de prachtige afsluiting van dit album. Dit is wat mij betreft echt een hoogtepunt van het album. De wat meer trieste toon, de fijne piano en meer ingetogen, maar juist daardoor emotionele, zang van Adam, maakt het tot een nummer dat misschien voor mij wel bij de beste tien nummers hoort wat ze gemaakt hebben. Met overigens ook nog eens een mooie tekst (And the worst part of a good day is knowing it’s slipping away).

Nu heb ik de versie met de demo's. Op zich leuk, dat soort extraatjes, maar toch een soort anti-climax als het album zo prachtig eindigt. Dus zal vaak de stopknop indrukken na Possibility Days

Jullie hebben het door: Ik ben wel enthousiast over dit album. Fijn vooruitzicht voor het concert in november, want ze mogen van mij wel veel van dit album spelen.

Counting Crows is een band die ik telkens weer vergeet, albums van mis, nooit naar toe geweest ben. En toch word ik om de zoveel tijd met mijn neus op de feiten gedrukt dat er weer een goed album uit is. In het geval van Somewhere under wonderland zelf een subliem album. Vanaf het alle kanten uitschietende, bijna meesterwerk, Pallisades Park, klinkt Counting Crows urgent, regelmatig zeer to the point, stevig en stevig rockend. Met teksten van Adrian Durwitz die als een Dylan in zijn beste dagen alle kanten uitgaan en eindeloze verhalen vertellen. Heel goede plaat.

Wo.

Het hele verhaal staat op WoNo Magazine.

Leuk dat (onbewuste) "Dust in the Wind" openingetje op God of Ocean Tides...

Gekregen van mijn lief,ook omdat ze hem graag zelf wilde hebben.Hij heeft de hele week al in de cd speler gebivakkeerd.Wat een fijne plaat en wat had ik er een hard hoofd in.Ik wil niet zeggen dat hij het debuut of diens opvolger overtreft,maar hij komt een heel eind.Palisades Park is By far het mooiste verhalende liedje wat ik dit jaar heb gehoord.Earthquake Driver huppelt vrolijk voort en alles wat er op volgt is ruim voldoende.Ik had mijn lijstje al opgemaakt voor de top 10 van 2014, maar deze had er achteraf gezien in gemoeten.Eervolle plaats 11 dan maar. 4 sterren en kans op groei.

Het mooie is dat je je top 10 nog gewoon kan aanpassen. Dus gun deze plaat dat plekje, want ik ben het helemaal met je eens dat die dat verdient. Ook bij meerdere luisterbeurten blijft dit namelijk een heerlijk plaatje en groeit hij inderdaad nog steeds. Ben ik ook niet de enige die hem in zijn top 10 heeft staan

[quote]Bonk schreef:


Op een mooie 3e plek in mijn eindlijst Met de aantekening dat 'Palisades Park' hét nummer van 2014 is voor mij. Zelfs een van de betere nummers ooit van Counting Crows. Soort van Round Here 2.0.

De uitschieters van 'Somewhere Under Wonderland'; zoals gezegd het meer dan geweldige 'Palisades Park' en het zeer fraaie 'God of Ocean Tides'. Ook 'Dislocation' en 'Possibility Days' zijn bovengemiddeld goed. De overige nummers zijn gewoon goed. Nou ja, op twee nummers na wat mij betreft. 'Elvis Went to Hollywood' begint me wat te irriteren. Eigenlijk al direct een soort van afkeer tegen dat nummer gehad en 'Cover Up The Sun' ligt in de lijn van het voorgaande cover-album 'Underwater Sunshine (Or What We Did on Our Summer Vacation)', terwijl ze met de rest van de nieuwe nummers juist afstand hebben genomen van die Americana/Country sound. Het is al geen briljant nummer maar valt ook gewoon buiten de boot op deze plaat.

Dit jaar meerdere malen in recensies - en zelfs bij aanhangers van de band - opgepikt dat dit het beste album is van Counting Crows. Wat mij betreft een keurige 5e plek binnen de discografie. En dat is nog steeds heel erg goed als je weet hoe zeer ik die eerdere albums waardeer. Ik vind het sowieso nog steeds lastig om de eerste 4 albums op volgorde te zetten. 'August and Everything After' is inwisselbaar met 'Recovering the Satellites', zoals 'Hard Candy' op momenten inwisselbaar is met 'This Candy Life'. Mede afhankelijk van het jaargetijde....

In zekere zin zou je kunnen zeggen dat Counting Crows terug is. Ze hebben met 'Somewhere Under Wonderland' een zeer genietbaar album afgeleverd, met daarop zelfs de instant klassieker 'Palisades Park'. Sommige nummers bezinken wellicht alsnog. Al twijfel ik daar wel aan. De meeste nummers hebben niet de verborgen lagen zoals 'Palisades Park' en de nummers op bijvoorbeeld 'August and Everything After' dat wel heel erg hebben. Daar bleef je steeds nieuwe dingen ontdekken. Wat dat betreft zijn de meeste nummers op het nieuwe album minder 'duurzaam'. Maar dat laatste zal de tijd moeten uitwijzen....

Heeft enkele luisterbeurten nodig om te overtuigen. Daarna zeker een blijvertje. Benieuwd naar hun passage op Rock Werchter 2015 !

Van het weekend aangeschaft en een eerste luisterbeurt valt mij in ieder geval niet mee, nu zegt dat natuurlijk nog weinig tot niets want de ervaring heeft mij geleerd dat ik een plaat wel diverse malen moet beluisteren om de muziek op waarde te kunnen schatten.
Wordt vervolgd.

Het album begint me al een stuk beter te bevallen.
Vooral het hitgevoelige Scarecrow en de prachtige ingetogen ballad Possibility Days springen er wat mij betreft bovenuit.
De rest klinkt allemaal prima, al vind ik het rockende gedeelte van de plaat wat overheersen.
Wat mij betreft had er nog wel een rustpunt ( lees ballad ) op het album bijgemogen.
Deze plaat is niet zo indrukwekkend als in hun beginperiode maar kan mij wel overtuigen.

Ik verhoog naar de volle mep . Blijft een heerlijke plaat. Maar ben wel weer toe aan een nieuwe ondertussen.