menu

Joe Bonamassa - Different Shades of Blue (2014)

mijn stem
3,80 (87)
87 stemmen

Verenigde Staten
Blues / Rock
Label: Provogue

  1. Hey Baby (New Rising Sun) (1:19)
  2. Oh Beautiful! (5:28)
  3. Love Ain't a Love Song (3:48)
  4. Living on the Moon (3:21)
  5. Heartache Follows Wherever I Go (4:33)
  6. Never Give All Your Heart (5:24)
  7. I Gave Up Everything for You, 'Cept the Blues (4:39)
  8. Different Shades of Blue (4:39)
  9. Get Back My Tomorrow (4:46)
  10. Trouble Town (4:56)
  11. So, What Would I Do (5:29)
  12. Scarlet Town * (7:57)
  13. Better the Devil You Know * (4:41)
  14. Black Irish Eyes * (4:33)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 48:22 (1:05:33)
zoeken in:
avatar van IntoMusic
Album nummertje 6 dit jaar. Joe is productief de laatste jaren, maar trekt mijn aandacht nog altijd voor wat er op het schijfje staat. Grappige hoes ook

avatar van chevy93
Ik naam aan dat je dan 4 live-albums + live-album met Beth Hart meerekent?

avatar van IntoMusic
Yep. Zal wel erg geweest zijn als het allemaal studio albums waren

avatar van thebestfreaks
4,0
Ik geniet van het meeste wat Bonamassa uitbrengt en de vorige cd kon me zeker bekoren, maar ik was bang dat het een wat te glad geluid ging worden bij deze. Vooral nav het titelnummer, wat al eerder naar buiten gebracht is. Het geluid ligt inderdaad in het verlengde van Driving Towards The Daylight, maar wat een heerlijke nummers zeg. Complimenten!

avatar van JelmerHolwerda
2,5
Vind Bonamassa echt een hartstikke goede bluesrock-gitarist, maar mis toch echt wel dat rauwe van hem een beetje. Het is voor mij alsnog een beetje te glad en ik vind die blazers toch echt niet lekker in de muziek. Haalt voor mij de rock beetje weg op een of andere manier. Solo's zijn wel gewoon lekker, maar het album verdient zo'n hoog gemiddelde als dit op moment (4,27*) toch echt niet.

Hendrik68
Ik heb hem vanavond ook gehoord op de Luisterpaal en heb een soortgelijke ervaring. Als je Bonamassa voor het eerst hoort dan klinkt dit prima. Weliswaar glad en een vrij clichematige aanpak, maar technisch is het dik voor mekaar en je kunt ook niet zeggen dat het futloos is. Maar het is allemaal zo gruwelijk voorspelbaar dat ik het lang geleden al gehad had met Bonamassa. Maar ja, hij kan en zal nog wel een stuk of 30 van dit soort albums maken en nooit zul je kunnen zeggen dat het slecht is. Hij spreekt een groot aantal liefhebbers aan en die nemen blijkbaar genoegen met het feit dat hij nooit zal verrassen, maar gewoon degelijk vakwerk aflevert. Tja, geef ze eens ongelijk met zijn allen. Ik heb het echter allang gehad. Ik stem verder niet.

avatar van richiedoom
4,5
Ik begrijp de kritiek wel, en misschien is het een beetje overkill van Joe, maar toch, elke keer maakt hij weer fantastische platen. Zo ook deze. Eerste luisterbeurt viel wat tegen maar inmiddels vind ik het weer fantastisch. De blazers voegen naar mijn mening juist heel veel toe, het swingt de pan uit! Ook over het feit dat zijn muziek te glad zou zijn, mwoa, ben ik het niet mee eens. The Ballad of John Henry was een glad geproduceerd album, maar ik vind deze toch wel rauw klinken op de titelsong en de afsluiter na. Maar goed meningen verschillen, ik ben in ieder geval weer zeer tevreden met dit album.

avatar van JelmerHolwerda
2,5
richiedoom schreef:
Ik begrijp de kritiek wel, en misschien is het een beetje overkill van Joe, maar toch, elke keer maakt hij weer fantastische platen. Zo ook deze. Eerste luisterbeurt viel wat tegen maar inmiddels vind ik het weer fantastisch. De blazers voegen naar mijn mening juist heel veel toe, het swingt de pan uit! Ook over het feit dat zijn muziek te glad zou zijn, mwoa, ben ik het niet mee eens. The Ballad of John Henry was een glad geproduceerd album, maar ik vind deze toch wel rauw klinken op de titelsong en de afsluiter na. Maar goed meningen verschillen, ik ben in ieder geval weer zeer tevreden met dit album.


Ja, ik zeg ook absoluut niet dat je er niet van mag of kunt genieten ofzo. Maar als je zoiets als dit vergelijkt met zijn eerste platen is het echt een wereld van verschil qua gladheid en rauwheid. Vooral live was hij toen zo heerlijk ruw. New Day Yesterday Live vind ik echt een geweldige plaat bijvoorbeeld, met Eric Czar op bass. De naam van de drummer ontgaat me even helaas. Maar dat is hoe ik Joe het liefst zie.

avatar van richiedoom
4,5
Dat ben ik dan wel weer met je eens, de eerste twee studio albums + had to cry today zijn mijn favoriete albums van hem. Gek genoeg vanaf het punt dat hij met Kevin Shirley ging werken werd het allemaal wat gladder, maar hij heeft juist wel zijn eigen stijl ontwikkeld en hij is bekender geworden bij een groter publiek. Ik kan alles van hem waarderen (behalve zijn uitstapje met Rock Candy Funk Party), zo ook deze plaat. En ik hoor hier weer wat meer rauwigheid in dan op zijn laatste albums, maar nog steeds hoor ik het liefst zijn eerste platen!

Nu speelt het stiekem ook wel mee dat ik zelf als gitarist enorm wordt geïnspireerd door Joe en dat ik misschien wel eens met een roze bril kijk. Hij krijgt ook bijna altijd minimaal 4 sterren van mij omdat hij nooit door een ondergrens zakt. Maar nogmaals, ik ben het met je eens wat betreft zijn eerste platen.

avatar van domainator
4,0
Heerlijk verfrissend plaatje met die blazers erbij, anders wordt het toch (hoe goed ook) meer van hetzelfde. Ik ben al gauw verkocht met gitaren en trompetten
Love Ain't a Love Song is zelfs een song met hitpotentie

avatar van pmac
4,0
Deze cd is goed maar niet uitzonderlijk. Buiten het eerste nummer zijn het allemaal eigen composities (of in ieder geval in samenwerking met). Dat siert hem wel maar de muziek is zo nadrukkelijk geinspireerd op bestaand werk dat hij de originaliteitsprijs ook niet verdient. Zo lijkt Oh beautiful wel heel erg geinspireerd te zijn door Black dog van Led Zeppelin en lijkt Heartaches niet op het Lennon loopje van I 'm losing you? Verderop hoor ik Revolution ook voorbij komen en bij het intro van Never give all youre heart hoor ik "21"van Tommy van the Who. Joe speelt om jaloers op te worden maar de nummers zelf zijn niet zo ijzersterk als kanjers als Sloe gin, Ballad of John Henry en Story of a Querryman om maar eens wat te noemen. Misschien komt dat nog maar vooralsnog 3,5 voor Joe.
ps vette hoes zeg

avatar van Ronald5150
4,5
Het begint bijna een gewoonte te worden dat Joe Bonamassa met meerdere releases op de proppen komt. In 2014 is dat niet anders. Ik kan me voorstellen dat het af en toe neigt naar overkill, maar Joe Bonamassa levert constante hoge kwaliteit en heeft mij nog nooit teleurgesteld. Eerder dit jaar verscheen de live registratie van zijn concertreeks samen met Beth Hart in Carré Amsterdam. Ook was daar de release van de indrukwekkende ”Tour de Force” reeks in Londen, waar Joe Bonamassa over vier avonden vier verschillende setlists afwerkte op vier verschillende locaties. Daarnaast verscheen ook nog het live album van Rock Candy Funk Party. Met dit gezelschap bewijst Joe Bonamassa zijn veelzijdigheid. Na al dat live geweld volgt dan nu de opvolger van ”Driving Towards the Daylight”.

Zijn nieuwste telg heet ”Different Shades of Blue”. In de aanloop van dit album, kondigde Joe Bonamassa aan dat dit zijn meest experimentele album zou worden. Nu valt dat met die experimenteerdrift wel mee, maar ”Different Shades of Blue” waaiert wel behoorlijk uit binnen het spectrum van de blues. Ook is dit het eerste album van Joe Bonamassa waar uitsluitend eigen composities op staan. Dit is op zich best een risico, aangezien Joe Bonamassa een meester is in het eigen maken van andermans werk. Het pakt allemaal uitstekend uit, want de gebruikelijke covers mis ik eigenlijk nergens.

Zoals gezegd vind ik de diversiteit, weliswaar binnen het blues genre, het sterke punt van dit album. Stevige gitaar liedjes worden afgewisseld met meer funky klinkende nummers, waarbij met name de blazers erg lekker klinken. De midtempo nummers klinken het meest meeslepend. Joe Bonamassa richt zich dan met name op prachtige intense gitaarsolo's. Een mooi voorbeeld daarvan is het titelnummer dat klinkt als een rockballad, maar onderhuids een echte bluesgevoel heeft. Ik vind de laatste vier nummers allemaal raak, en laten goed de diversiteit horen van ”Different Shades of Blue”. Het afsluitende ”So, What Would I Do” is een hemels mooie piano slowblues dat onmiddellijk voor kippenvel zorgt.

Verrassend is Joe Bonamassa al lang niet meer. Je kunt je zelfs afvragen of hij ooit verrassend is geweest. De blues is wat dat betreft een ondankbaar genre. Maar wat Joe Bonamassa keer op keer doet, getuigt niet alleen van een diepgewortelde passie van de blues, maar ook nog eens van een ongekend niveau van vakmanschap. Voor mij persoonlijk is ”Different Shades of Blue” daarvan nogmaals de bevestiging.

avatar van pmac
4,0
Verhoogt naar 4.0. Buiten de eerdere reserves die ik had bij dit album valt er ook genoeg te genieten van dit album. Pas bij Trouble Town en So What would I do (de laatste twee nummers) haak ik af. Te veel cliche maar verder een lekker album.

avatar van Broem
3,0
Ik kan z'n tempo niet meer bijhouden en de verzadiging is toch wel toegeslagen zo zachtjes aan. Vind de titelsong een aanwinst maar loop voor de rest van het album niet warm meer. Mss een cooldown periode het Joe vlammetje weer doet ontbranden.

avatar van Jelle78
4,0
Ik heb de muziek van Joe Bonamassa pas dit jaar leren kennen en naast zijn debuutplaat is dit de eerste plaat van hem die ik vaak heb geluisterd. Van een verzadiging of een 'meer-van-hetzelde' gevoel is bij mij dus geen sprake.
Ik vind Different Shades Of Blue een erg sterke plaat geworden. Oh Beautiful, Love Ain't A Love Song, Never Give All Your Heart, I Gave Up Everything for You, 'Cept the Blues, ik vind het allemaal topsongs die heerlijk in je hoofd blijven rondzingen. Helaas zakt naar het einde het niveau enigszins in en afsluiter So, What Would I Do gaat voor mij toch een stapje te ver. Van dergelijke sentimentaliteit springt het glazuur spontaan van m'n tanden. Had hij dat nummer weg gelaten had er wellicht nog een 4,5 ingezeten, nu blijft ik bij een 4.

avatar van namsaap
4,0
'Tuurlijk een hoog 'been there, done that' gehalte, maar dan we op het hoogste niveau. Lekkere plaat, erg goede sound. Zo lust ik ze wel. Ben het wel eens met enkele kritikasters dat een nieuwe bron van inspiratie welkom zou zijn.

avatar van Madjack71
Bij de intro van Hey Baby zou Little Wing van Jimi Hendrix niet misstaan. Hoe dan ook, Bonamassa is een bezig baasje en zijn samenwerking met Beth Hart mag ik graag horen. Hoewel verzadiging ook bij mij op de loer ligt. Er zijn veel goede gitaristen dat moge duidelijk zijn, maar ik ken weinig innovatieve gitaristen heden ten dage met de juiste ziel zoals Hendrix die toch wel degelijk had. Dat werd voor mij toch wel wat pijnlijk duidelijk toen ik bij een goede vriend op de bank muziek zat te luisteren. Eerst het album dat ik had meegebracht Bonamassa en Hart in Amsterdam Live en daarna Radio One van Jime Hendrix die ik vroeger in bezit had, maar -o foolish me- geschonken heb aan mijn maat. Mijn enthousiasme over het spel en de band van Bonamassa kwam toch wel wat in een ander daglicht te staan bij de bezielende virtuositeit van Hendrix. Vast en zekers Appel en Peren en Dennesmurf of Smurfappel, maar ik miste toen wel een Hendrix in de hedendaagse muzikale landschap.

avatar van Supersid
3,5
Mss een cooldown periode het Joe vlammetje weer doet ontbranden.


Maar dat vlammetje brandt zo lekker

avatar van Ronald5150
4,5
Niks geen cooldown. De volgende release staat alweer gepland.

Joe Bonamassa - Muddy Wolf at Red Rocks (2015)

avatar van pmac
4,0
IK heb overigens ook een best off cd van Joe Bonamassa gekocht uit 2010 (gesigneerd notabene), Maar deze is kennelijk alleen in Japan uitgebracht. Google maar eens naar de tracklist. Dit is zo'n ongelofelijk sterke samenstelling dat ik hem de ultieme kennismaker zou vinden. Helaas alleen bij Amazon te koop. Een beetje off topic maar die geef ik een vette 5.

3,0
Energieke moderne blues van een artiest die me redelijk onbekend is. Niet slecht, maar ik vond het wat doorsnee. Blues vind ik sowieso een wat afgezaagd muziekgenre.

Hendrik68
Dat klopt helemaal, des te moeilijker om in dit afgezaagde genre een interessante plaat te maken en geloof me, die worden er nog altijd legio gemaakt. Alleen in Nederland zorgen bands als My Blue Van en The Damned and Dirty al voor genoeg opwindende blues en onlangs ontdekte ik dankzij Lura Rusty Apollo. Werkelijk grandioos. Deze plaat van Bonamassa is inderdaad niet de plaat die je moet hebben als je zin hebt in originele blues. De laatste plaat is stukken beter. Bonamassa zal wellicht altijd de wat gladdere variant van de blues blijven spelen, maar wat je ook van hem vindt, hij heeft wel hart voor de blues. En daarom begin ik hem steeds beter te waarderen.

3,0
Bedankt voor de tip Hendrik68, zal ik zeker 's opzoeken... Voorlopig moet ik het doen met Bonamassa. Als Belg stel ik vast dat de country&bluesgerichte bands als paddestoelen uit de grond komen in Nederland. Is precies in bij jullie. Ik zag onlangs nog op de Gentse feesten een uitstekende band, My Baby (broer en zus Van Dijck) ... een mix van blues, rock, een tikkeltje psychedelisch. Was echt geweldig.

avatar van jerome988
Bij zijn laatste twee platen kon ik met moeite telkens een drietal nummers vinden die mij aansprak. Het gros klonk me heel geforceerd en ongeïnspireerd, ondanks de hoge waarderingen. Dit album grijpt me echter gelukkig wel meteen vanaf de eerste noot! Heerlijk energieke plaat met sterke melodieën en fijn gitaarwerk. Blij dat ik Joe Bonamassa nu ook begin te waarderen

avatar van Jelle78
4,0
Ik durf mijzelf inmiddels fan te noemen van Joe Bonamassa. In 2014 was dit de eerste plaat die ik van Bonamassa hoorde. Daarom heeft Different Shades of Blue een speciaal plekje in mijn hart. Toch had ik de plaat nooit fysiek aangeschaft. Vanmiddag was ik bij de muziekafdeling van de Van der Veen in Assen en zag daar het vinyl van deze plaat in de bakken. Ik had nog een platenbon die ik wilde inwisselen, voordat de winkels dicht gaan, en dit was de ideale plaat om hem aan te besteden.

Hoewel dit niet de beste plaat van Bonamassa is, vind ik hem nog steeds erg sterk. Er staan een aantal mindere nummers op, maar de beste nummers behoren wat mij betreft ook tot de beste die Bonamassa heeft geschreven. De vinylversie van deze plaat is inmiddels zeldzaam (in de platenzaak, op discogs uiteraard ruim voorhanden), dus ik ben blij dat ik hem nu in m’n bezit heb en ook een lokale platenzaak heb gesteund.

Oh ja, ik vind de cover van Different Shades of Blue verreweg de mooiste die Bonamassa ooit heeft gehad, dus ik ben blij dat die nu in groot formaat aan mijn muur hangt.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:41 uur

geplaatst: vandaag om 14:41 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.