Hoe snel kan het gaan. Een kleine vier jaar geleden werd het Amerikaanse The Drums nog door vooraanstaande muziektijdschriften als NME en Clash Magazine getipt als dé belofte voor 2010, maar met de release van tweede plaat Portamento raakte de groep al snel enigszins in de vergetelheid. Aardige single, slappe plaat was destijds de conclusie. Welnu: het kwartet uit Brooklyn heeft in de tussentijd uitgebreid(er) de tijd genomen voor een comeback en dat is te horen. Derde plaat Encyclopedia klinkt bij vlagen feller en puntiger dan we van The Drums gewend waren. Met het punky 'Magic Mountain' vliegt de plaat uit de startblokken en slingert het ene new wave-effect na het andere je om de oren. Wat volgt zijn elf creatieve indiepopliedjes die ergens het jaren '80 gevoel van een gitaaract als The Smiths combineren met het aanstekelijke van het meer eigentijdse The Shins. Maar dan met rare geluidjes in de vorm van bliebjes en soundscapes. Dat levert een aantal absolute topliedjes op. Wat te denken van de dromerige, met dissonante gitaarscapes aangeklede single 'I Can't Pretend' of het pakkende en wat futuristische 'I Hope Time Doesn't Change Him' dat gerust wat langer door had mogen gaan. Het zijn creatieve liedjes die laten horen dat The Drums hun urgentie hebben hervonden met een leuke en spontane plaat. Toch steekt het gros van de liedjes niet boven de middelmaat uit. Slecht wordt het nergens - de kleffe ballade 'Break My Heart' eventjes daar gelaten - maar om echt te bekoren hadden meer echte uitschieters niet misstaan. Maar hey, wat nu niet is kan in de toekomst nog komen. Dat de The Drums weer op het rechte pad zitten is voor nu voldoende.
Van:
Daans Muziek Blog