Ik vind de beelden erbij erg amusant, de "Set Up" met Phil Collins die (zogenaamd?) voor de leeuwen wordt gegooid door op het podium gevraagd te worden. Maar ik ben dan ook liefhebber van jaren 80 kleuren op het scherm. Het liefst droom ik in die kleuren, maar dat lukt niet altijd.
Wat bijvoorbeeld ook helpt is de grote bandrecorder die je ziet meelopen en andere apparatuur uit die tijd. Daarbij loopt Rupert Hine in een soort semi conciërge outfit, terwijl het allemaal doet denken aan haast een theater/kleinkunst voorstelling, dingen die haaks op elkaar lijken te staan.
De verpakking, is ook leuk, of het met opzet gedaan is weet ik niet, maar het afgeronde CD/DVD doosje lijkt op een soort TV scherm van vroeger, zo komt het kunstige testbeeld op de hoes extra goed uit (ook leuk dat testbeeld omdat Hine veel gespeeld heeft met media en televisie, later met het Thinkman project). Wat jammer is dat er geen verhaaltje in te vinden is, Zoals Rupert Hine mooi deed bij de re-releases van z'n solo oeuvre in 2001. Ik had best wat anekdotes en achtergrondverhalen willen weten.
Bij "Dark Windows" schiet me weer es de verbazende vergelijking met EELS te binnen, vooral als het orgeltje inzet. Het is bij vlagen dat deze vreemde overeenkomst bij me opkomt bij dit werk, wat vast ook te maken heeft met de hese manier van zingen van de man.
Legendarisch materiaal dit!