Arme ik... Ik trek dit beduidend minder. Het is nou ook zeker niet dat ik me stoor aan de muziek, maar tijdens deze marathon heb ik maar zelden het gevoel gehad dat Motorpsycho me iets te bieden had. Inmiddels is de band duidelijk in de bubbel gekropen van altrock/stoner/prog/psychedelica. Doordat de band nooit echt kleur bekent en figuurlijk in het midden blijft, komen de eventuele kwaliteiten er nooit uit. Ik hoor wel stoner, maar ik ken veel bands die het kunstje beter beheersen. Er is psychedelica te horen, maar er zijn talloze bands die er wel vol voor gaan en daardoor al effectiever zijn.
Wat Motorpsycho op Black Hole/Black Canvas doet, is iets wat niemand echt beledigt, maar tegelijkertijd nooit bijzonder of interessant is. De heren kunnen spelen. Dat zal ik inmiddels niet meer ontkennen. Het klinkt als een goedgeoliede machine, maar in de 85 minuten die dit album (veel te) lang is, is er geen moment waarbij ik opveer. Op de altrock momenten wil ik nog wel eens afhaken. Daar zorgt Motorpsycho nog wel eens voor jeuk. Inmiddels ben ik er wel uit qua Motorpsycho en weet ik wel waarom ik er op Roadburn ook maar weinig van gezien heb. Helaas nog een plaatje of tien te gaan.
Tussenstand:
1. Angels And Daemons At Play
2. Phanerothyme
3. Trust Us
4. Black Hole/Black Canvas
5. Blissard
6. It's A Love Cult
7. Lobotomizer
8. Let Them Eat Cake
9. 8 Soothing Songs For Ruud
10. Barracuda
11. Demon Box
12. Timothy's Monster