menu

Esben and the Witch - A New Nature (2014)

mijn stem
3,62 (28)
28 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Nostromo

  1. Press Heavenwards! (10:16)
  2. Dig Your Fingers In (4:39)
  3. No Dog (6:01)
  4. The Jungle (14:32)
  5. Those Dreadful Hammers (3:34)
  6. Wooden Star (6:51)
  7. Blood Teachings (7:54)
  8. Bathed in Light (2:01)
totale tijdsduur: 55:48
zoeken in:
avatar van Don Cappuccino
4,5
De meest directe plaat van Esben and the Witch en dat zie je aan het gemiddelde. Ik hou ook van heerlijk wegdromen, maar de manier waarop Steve Albini de band neerzet is simpelweg het beste werk van ze. Alle opsmuk is weg, het bad van reverb is weg en Rachel's vocalen zijn bloot gelegd. Kaal is niet het juiste woord, aangezien de tracks gelaagd en erg goed in elkaar zitten. Dig Your Fingers In is een ontzettend spannende track waarin Rachel heel erg intiem zingt, de muziek doet me denken aan PJ Harvey, ook Blood Teachings heeft deze vibe. Een track als No Dog is daarentegen een dreunende post-punker met een genadeloze ritmesectie terwijl het kwartier durende The Jungle een bloedstollende post-rocker is met bezwerende tribal ritmes en een prachtige trompetpartij. Die trompetpartijen zijn dan ook de enige fanfare die A New Nature in zich heeft. Liefhebbers van het eerdere werk zullen wellicht teleurgesteld zijn, maar degene die zich in het duistere post-rock/punksegment bevinden of bijvoorbeeld de laatste Swans gaaf vonden: luisteren!

avatar van dvdp
4,0
Ik kende ze nog niet. Hun muziek doet me een beetje denken aan de groep Black Mountain.
Dit is eentje die ik bij m'n vinyl collectie moet hebben.

avatar van Madjack71
5,0
Het mooie van het streamen van muziek is dat je op je dooie akkertje kennis kunt maken met bands waar je nog nooit eerder van hebt gehoord en ws. zelf niet zou zijn opgekomen om eens spontaan te luisteren. Het mooie van van MusicMeter is dat je op je dooie akkerte kunt lezen over bands waarje nog nooit eerder van hebt gehoord en ws. zelf niet zou zijn opgekomen om eens wat over te gaan lezen. In het geval van Esben and the Witch is het op beide vlakken een gouden aanwinst. Prachtige hoes, donker, rusteloos, hypnotiserend en betoverend en zou zo maar eens kunnen zijn dat dit voor mij het mooiste is wat ik dit jaar voorbij heb horen komen.

avatar van WoNa
3,0
Voor mij de eerste blootstelling aan Esben & the Witch. En meteen een goede impact. De band schiet alle kanten op met en in de songs. Van stilte tot sonische stormen komen voorbij en alles zo direct mogelijk weergegeven door Steve Albini. Alleen een trompet mag in twee nummers ontsnappen aan dat keurslijf, maar meteen wel kippenvel. Of ik dit alles op termijn ook nog zo waardeer, durf ik nog niet te zeggen. feit is wel dat ik vanavond maar eens live ga kijken nu ze in de buurt spelen.

Wo.

Het hele verhaal staat op WoNo Magazine.

avatar van Faalhaas
4,0
Heerlijk dat trompetje halverwege The Jungle

Jaarlijstmateriaal

avatar van stoepkrijt
4,0
Wauw, wat een indrukwekkend album! Zware kost, aardedonker en zeer meeslepend. Eigenlijk zit er opvallend weinig muziek in, letterlijk. Het is allemaal vrij monotoon, ook qua zang. Misschien maakt dat het album juist alleen maar spannender en intrigerender. Ik ben voorlopig in ieder geval zwaar onder de indruk.

The Jungle is voor mij het absolute hoogtepunt. Het nummer moet even op gang komen, maar vanaf het rustpunt halverwege is The Jungle fenomenaal. De trompet brengt je in vervoering, de tribal drums bouwen de spanning op en dan neemt de zang de leiding over. De zangeres neemt je mee de jungle in en haar verhaal komt tot leven. Zelden wordt ik zo geboeid door een songtekst als hier. Ook in dit nummer is haar zang vrij monotoon - alleen op het einde verheft ze haar stem een klein beetje - maar de tekst is op zichzelf al krachtig genoeg. Now she was the butcher, she had the knife. Grandioos nummer!

3,5
Spijtig genoeg de minste van Esben and the witch. Het karakteristieke van tevoren is grotendeels weg.
Nog altijd niet slecht, maar het lijkt een beetje teveel een kruising van Pixies en Portishead zo en er was maar 1 Esben and the witch.

3,5
Henry Spencer schreef:
Spijtig genoeg de minste van Esben and the witch. Het karakteristieke van tevoren is grotendeels weg.
Nog altijd niet slecht, maar het lijkt een beetje teveel een kruising van Pixies en Portishead zo en er was maar 1 Esben and the witch.


Ben een beetje verbaasd over mijn eigen commentaar van een half jaar geleden. Ik vind dit album nog altijd niet briljant van begin tot eind, maar, mijn god: No dog en Dig your fingers in zijn schitterende songs! Het is een album 'that grows on you' blijkbaar. Ruwer en aardser, maar nog steeds erg krachtig in sfeer en emotionele zeggingskracht.
Én Rachel Davies is erg gegroeid als zangeres, vind ik. Veelzijdiger, intenser, puurder. Luister maar eens naar deze akoestische versie van 'Dig your fingers in': geen franje, effect of muzikale opvulling nodig.

avatar van ElroHirtje
@Don Cappuccino: Mag in voorprogramma van swans gespeeld worden. Voor mijn part vanaf cd,als de tourschema's het niet toelaten.


Wat een geweldig indringend werk is dit. Ritme van hele plaat is stuwend; gitaren, blazers en vocalen bepalen de donkere sfeer. Geen figuurlijke toeters en bellen meer, nee, rechtstreeks de weg naar de amygdala met dit werk. Hier zie je de hand van Albini.
Stemgeluid memoreert aan pj, Beth gibbons en.... Kim wilde (mn als ze een octaaf hoger zingt) .

avatar van [WZ]
4,0
Mijn god, dit heb ik veel te lang links laten liggen!
Eerste 4 tracks zijn perfecte post-apocalyptische pop. Daarna íets minder spannend, maar dit is echt wel goed spul!

3,5
Esben and the Witch leren kennen door het eerste album Violet Cries. Een zeer intrigerend, maar duister album. Zeker de clip van Marching Song is bijzonder luguber en controversieel te noemen. De eerste plaat van deze groep had nog wel door een bepaalde productie een wat mystieke uitstraling. Cocteau Twins werd nogal eens genoemd als inspiratiebron.
Dat kun je nu wel vergeten. Producer Steve Albini kiest voor een totaal andere aanpak. Geen synths meer, maar een zeer puur geluid wordt er neer gezet met minimale middelen, gitaar en drums (percussie). Daarover heen het handelsmerk van de groep, de zang van Rachel Davies. Rachel kan zingen als een lieflijke folkie maar ook als een gothic zangeres. Ze houdt de boel bij elkaar. Normaal gesproken is dit niet echt mijn muziek, maar het heeft echt iets fascinerends. Het begint al met het eerste nummer 'Press Heavenwards !'. Je wordt gelijk meegenomen in dit stuwende kolkende lied en dat 10 minuten lang. 'Dig your fingers is voor even een rustmomentje om het volgende ronkende lied te starten 'No Dog'. 'The Jungle' is 14 minuten lang, begint onstuimig, maar halverwege slaat het nummer om en wordt er zowaar een trompet gehoord. Een prachtig intermezzo. 14 minuten duurt het nummer dat je meeneemt naar het soms lugubere, angstaanjagende, maar ook eerlijke wereldje van Esben and the Witch. Soms klinkt Rachel Davies als Siouxsie in haar beste jaren, soms als Patti Smith. Het is heel moeilijk om deze muziek goed te plaatsen. Er is in ieder geval duidelijk goed geluisterd naar enerzijds de psychedelische rock in de jaren 60, begin 70 anderzijds de new wave/gothic muziek uit de jaren 80. 'Those Dreadful Hammers' begint heerlijk rustig, maar dan wordt het overgenomen door een metal/hard rock gitaar die zo uit de jaren 70 lijkt te zijn gekomen. Het einde ervan is schitterend een beetje Pink Floyd op Atom Heart Mother. 'Wooden Star' begint ook heerlijk rustig met stemmig gitaarspel, maar je hebt direct het gevoel, dit zal ook wel snel omslaan in een flinke portie herrie. Maar dat valt mee, in wezen is deze song nog het meest in de lijn van de muziek van Violet Cries. Een prachtig nummer, waar Rachel Davies zorgt voor een wat spooky uitvoering. Voor mij toch wel het hoogtepunt van dit album. Ook 'Blood Teachings' start vrij rustig, heeft de groep al hun kruit al verschoten? Maar het is goed luisteren naar dit psychedelisch werkje. Bijna 8 minuten lang in een bepaalde trip. "Be complete' wordt er halverwege gezongen en dan komt het nummer goed op gang, heerlijk psychedelisch jaren 60 gitaarsound langzaam evoluerend naar muziek a la Siouxsie and the Banshees. Ten slotte eindigt het met 'Bathed in Light' Dat is weer heel andere koek, ik dacht bijna aan de platen van Virginia Astley begi jaren 80. Een bijna lieflijk eind van deze toch zeer bijzondere plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:55 uur

geplaatst: vandaag om 07:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.