Sympathieke Amerikaan. Geweldig en veelzijdig gitarist. Hij zal vooralsnog bekend staan om zijn samenwerking tijdens de akoestische concerten (twee man) met Al Stewart.
Maar hij heeft zelf een aantal solo-albums gemaakt, in het folkrock genre, met akoestisch en de elektrische gitaar. Dit album heb ik dan letterlijk van hem gekocht. Hij bestierde zijn eigen "winkeltje" in Paradiso, waar hij gisteravond heeft opgetreden met Al Stewart.
Ik heb nog nooit meegemaakt dat de artiest die zijn eigen cd's verkoopt dat met zoveel enthousiasme deed, met uitleg hoe alles tot stand is gekomen, met wie hij had samengewerkt, hoe het was gegaan en wat zijn eigen favoriete cd was.
Ik had, eerlijk is eerlijk, ook nog nooit van hem gehoord maar kon niet anders dan zijn uitvoerige relaas in ieder geval te belonen met de aanschaf van dit album, waar hij het meest enthousiast over was. Natuurlijk met handtekening.
Pas later zag ik dus dat hij zij aan zij stond met Al Stewart (hij verzorgde ook nog eens het voorprogramma en speelde vrij kort na de pauze solo) en hoe verdienstelijk hij eigenlijk kan spelen. Beter dan Al Stewart zelf, goedbeschouwd.
Of ik dat van Step up kan zeggen weet ik nog niet. Stewart heeft natuurlijk wel wat klassiekers op zijn naam en in dat stadium van zijn carrière is Nachmanoff nooit gekomen. Step up heeft ook onmiskenbare kwaliteiten, het spel is sterk maar de songs zijn wel wat anoniem. Misschien moeten ze ook nog wat groeien.
Ze hebben een hoog en vriendelijk FM gehalte en naast het spel is de zang van Nachmanoff zeker niet slecht.
Hij zit muzikaal een beetje in de hoek van de door mij eerder dit jaar al bewierrookte Dan Wilson en dan weet je dat het thuis hoort in de Amerikaanse MOR scene van singer/songwriters. Met goede nummers maar die verder niet over de grens zullen gaan.
Eens kijken wat dat gaat worden.