De docu ging over de tegenslagen die Ben voor de kiezen had gekregen (depressie, mismanagement, rechtzaken), naast zijn toch al slechte gezondheid en dat hij ondanks alles door gaat. Van de bijbehorende plaat kende ik eigenlijk de titelsong en had eigenlijk een sombere en negatieve plaat verwacht die ik mede om die reden bij het uitkomen links heb laten liggen. Na al die jaren gooi ik deze plaat in de herkansing en hij valt me helemaal niet tegen.
Het is namelijk een positieve en muzikale plaat, heel anders dan het beeld dat ik door de documentaire en begeleidende interviews met Ben rond die tijd had gekregen. Ook was ik in de veronderstelling dat Normaal, Normaal niet meer was door de rechtszaak met Paul Kemper maar ook dat is niet waar. De bezetting bestaat namelijk gewoon nog uit de jaren 90 bezetting alleen dan zonder Paul maar met Alan Gascoigne! (of te wel De Gaspiepe, sinds 1999 weer na lange tijd terug in de band). Dit was mij in 2001 waarin de digitale informatie voorziening nog beperkt was en Spotify nog niet bestond, volledig ontgaan.
Kortom onterechte vooroordelen dus. Bij herbeluistering is dit album gewoon een prima Normaal plaat en ook beter dan de laatste 4 uit de jaren 90. Er is duidelijk een stap in muzikaliteit gemaakt en dat schrijf ik bij deze toe de terugkeer van De Gaspiepe en het stoppen met maken van mogelijke hit singels.
Verder kwam ik erachter dat Normaal naast deze plaat in het zelfde jaar (2001) ook het prima "Effen zitten" uitbracht. "Effen Zitten" is akoestisch, "Ik kom altied weer terug" is elektrisch maar verder muzikaal even rijk mede ook door de gastmuzikanten (op dit album o.a. Roel Spanjers en Andre Houtappels). Daarmee maakte Normaal dus een prima indruk aan het begin van het millennium.
Inmiddels is deze plaat nog moeilijk te verkrijgen en staat momenteel ook niet op Spotify. Mocht je hem ergens tegenkomen, aanschaffen dat ding.