Het sleutelwoord bij dit album is inderdaad tegendraads, zoals de heer Glass reeds opmerkte.
Doe mij maar even geen pilsje maar geef me maar zo'n drankje met lichtgevende kleuren, waarvan ik de naam niet kan uitspreken en met een parasol graag. Je roept nog iets met het woord Corazon erin en begeeft je weer snel terug naar de dansvloer.
Wat kan ik er verder van zeggen: het is zomer en dit album hoort daar voor mij al een aantal jaren bij. Soms swingend, Postizo inderdaad, zo'n nummer waarbij na afloop je linker- en je rechterheup zich van plaats hebben verwisseld (evenals je hersenkwabben trouwens
)
Het album begint zeer ingetogen en weemoedig maar dat is daarna snel voorbij.
De zomer en The Prosthetic Cubans, onlosmakelijk met elkaar verbonden!