menu

Art Garfunkel - Angel Clare (1973)

mijn stem
3,03 (34)
34 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Columbia

  1. Traveling Boy (4:58)
  2. Down in the Willow Garden (3:57)
  3. I Shall Sing (3:33)
  4. Old Man (3:23)
  5. Feuilles-Oh / Do Space Men Pass Dead Souls on Their Way to the Moon (3:10)
  6. All I Know (3:47)
  7. Mary Was an Only Child (3:27)
  8. Woyaya (3:18)
  9. Barbara Allen (5:25)
  10. Another Lullaby (3:29)
totale tijdsduur: 38:27
zoeken in:
4,5
Vlak na deze plaat uitkwam verongelukte een vriend van me tijdens een avondje stappen (Harry, you still live on). Prachtige plaat, die ik helaas nooit meer los kan zien door dat voorval.

avatar van aERodynamIC
3,0
Dit cover-album doet me af en toe een beetje denken aan Cat Stevens, maar dan wat zoetsappiger (en op zich kan Stevens daar op z'n tijd ook wat van).
Ik kwam bij dit album terecht door het nummer All I Know. Dit nummer draaide in de slotaflevering van Nip/Tuck serie 2.
Een aflevering met een cliffhanger van jewelste en het nummer was er goed bij gekozen. Daarbij vind ik het ook een mooie tearjerker.
Hier thuis ontstond toen een discussie over wie dit nu zong. Ik wist het niet zeker, mijn partner zweerde bij hoog en laag dat het Simon & Garfunkel was en dat het op Bridge over Troubled Water stond, en als ik iets zeker wist was het dat het daar niet op stond.
Een beetje googelen op de wiki van Nip/Tuck gaf een perfect overzicht van alle liedjes per aflevering en vervolgens duurde het niet lang meer eer ik bij dit album uitkwam.
Ach, het is Simon & Garfunkel-light, wat niet zo verwonderlijk is. Een paar mooie liedjes en vooral ook aardig wat niet zo spectaculaire nummers. Lief, leuk en vooral wel aardig. Verder dan dat kan ik niet komen.
Als ik dan het berichtje van Ad Brouwers lees kan ik me voorstellen dat dit wat emoties oproept: deze muziek leent zich er wel voor om je eens even helemaal triest te voelen. Hoe zoet ook, ik kan me indenken dat enkele nummers in moeilijke situaties wat traantjes kunnen doen vloeien.

avatar van musician
3,5
Ik vind het eigenlijk geen eens een slechte plaat. Recent heb ik die box gekocht met de eerste vijf albums van Art Garfunkel, uit de periode 1973-1981.

Het zijn niet echt albums die elkaar sterk beconcurreren, de inhoud is in die acht jaar nauwelijks veranderd.

Art Garfunkel is een softie, een romanticus, een zijden sok van een Newyorkse Democraat. Een lefty, zoals hij later nog eens een ander album zou noemen, die echter het debat zal schuwen: waarschijnlijk vindt hij dat te ruw en wordt er teveel geruzied naar zijn smaak.

Zo is hij al zijn hele leven, ook aan de zijde van Paul Simon, toen ze nog Simon & Garfunkel waren en de songwriter Paul Simon zorgde voor fraaie rustige folkachtige nummers en toch ook voor enige opwinding op hun albums.

Na de breuk met Simon koos Art Garfunkel alleen nog maar voor melodieuze, rustige nummers. Pop, het mag nauwelijks nog folk worden genoemd. Zijn grootste probleem is dat hij vooral mooi kan zingen, componeren is niet aan hem besteed. Hij is na Paul Simon afhankelijk van anderen geworden.

Zijn vocalen maken het overigens vaak toch nog wel tot een evenwichtig geheel en ik moet er bij aantekenen: wie specifiek houdt van deze muziek, kan werkelijk zijn hart ophalen. In dat kader kan ik mij ook voorstellen dat, als ik eens een keer 's avonds iets rustigs op wil zetten, ik zo maar eens kan kiezen voor een album van Art Garfunkel. De nummers zijn daar uitermate geschikt voor, alles is goed verzorgd.

Zijn albums hebben uiteraard niet geleid tot een luidruchtige schare fans die dagelijks alle pagina's van muzieksites bezetten: zij zijn waarschijnlijk ook meer van het dromerige en zeker niet van het opdringerige type.

Dat leidt mij tot de conclusie dat ik het toch wel een beetje onrechtvaardig vind dat Garfunkel's solo albums hier vaak niet eens de drie sterren halen. Misschien zijn z'n fans wel net zo bescheiden....

avatar van Boermetkiespijn
2,5
Lekker rustig album. Zou het niet snel op zetten, maar nu ik er even voor ben gaan zitten geniet ik er wel van. Als Art Garfunkel zingt klinkt het alsof hij zucht, wat op zich ook wel weer zijn charme heeft.

"Traveling Boy" vind ik een mooi nummer (al is het een cover) met geweldig mooi gitaarwerk. Typisch dat het geluid van de gitaar behoorlijk op de achtergrond blijft, had van mij niet gehoeven.
"All I Know" is echt schitterend gespeeld, vooral op die piano kan ik wegdromen..

Verder ben ik er niet zo kapot van. Zoals eerder gezegd, het is me allemaal wat te soft.

3,0
Op een rommelmarkt zag ik dit album liggen , 3 cd's voor een euro en ik wist dat we dit album vroeger thuis hadden, ik dacht van een iets oudere broer en mij. Deden we wel meer, aangezien we apart geen geld genoeg hadden kochten we samen. Mijn oudste broer had Bridge over troubled water gekocht en deze had ik als nog net geen puber heel veel beluisterd. Gek eigenlijk, ik haalde Simon en Garfunkel door elkaar, dacht dat Simon de grote was en Garfunkel de kleine. Waarom , geen idee.
In ieder geval maakten ze beiden daarna solo albums en deze kwam in ons bezit. Allemaal covers , maar dat had ik toen ook nog niet door. Redelijk zwaar geproduceerd, maar ook dat waren zaken waar ik later op lette. Op zich vond ik het toen best een fijn album tot ik wat andere muziek ontdekte en deze niet meer op kwam. Volgens mij heeft mijn broer dit album meegenomen toen hij het ouderlijk huis verliet en later met al zijn andere platen in een doos buiten gezet.
Vaak de plaat nog wel kunnen kopen voor een habbekrats , maar geen behoefte. Dus nu toch de cd maar eens opgezet. Garfunkel heeft een mooie stem, alles klinkt vooral erg netjes. Toch leuk dat ik alle kleine details nog zo goed herinner na zoveel jaar. Pianootje hier, mooie basriedel daar. De tijd dat je de platen nog de tijd gunde, aangezien je er niet zo veel had. Traveling Boy begint op zich wel aardig, wel wat melodramatisch, maar niet slecht. Pas bij 'I shall sing' van Van Morrisson komt er wat tempo in. Ik vond dat toen een leuk, gezellig nummer. Ik weet nog dat ik 'Old man' een heel mooi nummer vond, wist ook niet dat het van Randy Newman was. Nu vind ik het toch ook weer wat 'te' , enkel met piano prima, maar dat hele orkest daarachter had niet gehoeven.
Ik heb een dubbel gevoel bij de plaat, jeugdherinneringen komen terug, maar vind het toch best nog een hele zit om de hele plaat uit te zitten.
Mijn herinneringen winnen het toch, dus toch maar drie sterren.

avatar van Tonio
4,0
Merkwaardig album. Na de 'scheiding' tussen Paul & Art koos ik onverbiddelijk voor Paul, naar mijn mening een van de grootste songschrijvers in de moderne populaire muziek. Dit debuut van Art luisterde ik wel, maar kon mijn goedkeuring niet wegdragen: geen eigen songs, overdadige productie, suikerzoete zang, zelfs af en toe zo erg dat het glazuur van mijn tanden dreigde af te springen.

Maar toch: gedurende die (bijna) 50 jaar is dit gek genoeg een van de albums die ik zeer regelmatig ben blijven draaien. Mijn bezwaren bleven recht overeind, maar toch ...

Op de eerste plaats zijn het geen eigen songs. Is niet vreemd. Vóór de Beatles was het over het algemeen strikt gescheiden: je had goede zangers en muzikanten, én je had goede songschrijvers. Zoals de schrijvers van Tin Pan Alley: eerst Cole Porter, Hoagy Carmichael, Gershwin, enzovoorts. Later de schrijvers van de Brill Building, zoals Bobby Darin, Burt Bacharach, Cinthia Weil, maar ook Neil Diamond, Paul Simon en Carole King (voordat die zelf gingen zingen). Verder ook nog eenlingen zoals Randy Newman. Kortom: Sinatra heeft nog nooit een song geschreven, die piekerde er nog niet eens over.
Sinds het succes van de Beatles is het grote misverstand ontstaan dat iedere zanger(es)/muzikant zijn/haar eigen nummers moet schrijven. En dat is slechts weinigen gegeven.

Op de tweede plaats heeft Art zowel gekozen voor goede covers al voor een keur aan fantastische muzikanten, waaronder Hal Blaine en Jim Gordon op drums, Carl Radle op bas, Larry Knechtel op toetsen, Dean Parks, J,J, Cale en Jerry Garcia op gitaar. En Roy Halee was samen met Art verantwoordelijk voor de productie.

Maar nu de muziek zelf: het album opent met twee wat steviger nummers Traveling Boy en Down in the Willow Garden. Beide voorzien van een stevige gitaarsolo. De tweede is van Jerry Garcia en had niet misstaan op een album van een hardrockband uit die tijd.

I Shall Sing haakt een beetje in op de S&G-hit Cecilia, dit keer wordt het nummer voorzien van een vrolijke Caribische sound. En het werkt: je wordt er vrolijk van. Het vreemde is dat het nummer is geschreven door Van Morrison. Het was een afvaller van Moondance. Dat die oude brombeer zo'n vrolijk nummer kon schrijven, wie had dat gedacht!

Nog een cover van zo'n goede songsmid in de vorm van het mooie Old Man van Randy Newman. Art is hier - voor zijn doen althans - vrij ingetogen. En dat past bij het nummer.

Feuilles-Oh / Do Space Men Pass Dead Souls on Their Way to the Moon is een beetje vreemde combi van een traditional en een melodie van Bach, voorzien van een tekst door Linda Grossman. Beetje vreemd, maar wat mij betreft werkt het wél.

All I Know is de eerste van een tweetal songs van Jimmy Webb, ook al zo'n geweldige songsmid. Het was zelfs redelijk succesvol als single.

Het daarop volgende Mary Was an Only Child lijkt een traditioneel kinderliedje, maar is een song van onder anderen Albert Hammond. De tekst is een beetje onnozel, maar de muziek is prachtig. In het eerste deel erg melodieus getokkel, maar halverwege komt de verrassing in de vorm van een geweldig blazers arrangement. Fraai nummer.

Woyaya is een verrassende keuze voor een nummer van Osibisa en eindigt met een kinderkoor. Ik weet het: is erg zoet, maar Art komt er wat mij betreft nét mee weg.

Datzelfde geldt voor de twee laatste songs: de traditional Barbara Allen en het lieflijke Another Lullaby van (weer) Jimmy Webb.

En iedere keer als ik het album weer hoor, blijven de bovengenoemde bezwaren overeind. Maar ja, dat is het 'hoofd'. Het hartje bezwijkt echter altijd weer voor dit prachtige album. Zoals de Amerikanen zeggen: "Call me a Sentimental Old Fool" ...

Gast
geplaatst: vandaag om 14:16 uur

geplaatst: vandaag om 14:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.