Af en toe doet een mens gekke uitgaven. Twee chocolademelkjes nuttigen, terwijl je met één je dorst reeds kon lessen
Nu: echter in de overvloed kun je pas de essentie vinden. Of: je moet te veel bezitten om weinig te kunnen appreciëren.
Nu heb ik doorheen de jaren nogal wat flesjes chocolademelk aangeschaft. Veel, té veel. (voor de duidelijkheid: de flesjes chocolademelk representeren mijn popceedees). Een tweetal maanden terug mocht ik vier kartonnen dozen naar boven sjouwen. Inhoud: popceedees volgestouwd met tienermelodieën en tienerdrama's die ik in vorig leven innig omhelsde. Maar ja - je wordt ouder, dus een mens wordt minder onderhevig aan de schokken die de vrouwelijke medemens teweegbrengen (of: wordt misschien selectiever, wie weet).
Dus: je gaat niet meer naar jezelf op zoek in muziek. Dat scheelt een slok op de borrel, lieve mensen. Plotseling hou je van muziek, omwille van de muziek - en niet meer omwille van de o-zo gevoelig muzikaal vertolkte liefdesstrapatsen.
En dan ga je jezelf afvragen: "Hoe ben ik hier terechtgekomen?"
Zoals altijd is hier geen duidelijk antwoord voorhanden (pfew!). Zou Coltrane er wat kunnen mee te maken hebben?
"Mooie hoes", herinner ik me als tiener te denken toen ik uit mijn vaders platenverzameling
Blue Train plukte. Ik had er toendertijd geen notie van dat de man talloze uren van mijn avonden zou wegplukken.
Ergens begin 2006 moet ik me deze verzameling klankenkronkels aangeschaft hebben. Talloos zijn de minuten dat ik me te pletter irriteer bij alweer een improvisatie, maar tallozer zijn de momenten waarop ik verdorie extreem dankbaar ben dat ik me deze muziek überhaupt mocht aanschaffen.
Eigenlijk is dit schandalig luxueuze muziek, werkt op alle niveaus voor deze jongen. Dient het gezegd? Ik ben extreem gelukkig met deze muziek