John Mayall & The Bluesbreakers - A Hard Road (1967)

De Opkomst van Peter Green! Beste "band" album van Mayall met geweldige solo's van Green. In "The Stumble" klinkt hij nog als een Clapton-adept, maar "The Supernatural" wijst al op een heel eigen stijl die later in Fleetwood Mac tot bloei kwam. De "beste koop" is de 2cd versie met alle opnames die Green met Mayall maakte, inclusief juweeltjes als "Out of Reach" en "So many roads".

Heb dit altijd een onderontwikkelde plaat gevonden, net alsof ze te snel de studio gegaan zijn om het nieuwe materiaal op de band te gooien. Het gaat nergens echt lekker lopen en Mayall profileert zich nèt even te duidelijk in een poging om aan te geven dat het toch echt om hem gaat in deze band. Vooral bij zijn slide gitaar partij op ( alweer ) Dust My Broom stijgt het plaatsvervangende schaamrood naar de kaken...... The Supernatural haalt als enige nummer een bovenaardse schoonheid .......... Volgens mij heeft Carlos Santana daar ook heel erg lang naar geluisterd in zijn slaapkamertje ......

Min of meer een voortborduring op de plaat met Clapton. Dat album is wel een klasse beter omdat Clapton toch net even smaakvoller en vernuftiger speelt, en het songmateriaal beter (uitgekozen) is. Een schande is dat niet, aangezien dat één van de beste blanke bluesalbums is. A Hard Road is een waardige opvolger.

'The Supernatural' is inderdaad schitterend, en zelfs één van Peter Green's grootste wapenfeiten.

Deze opvolger van The Beany Album met Peter Green als sologitarist is het bewijs van Mayall's vakmanschap om in Green een ongekend nieuw talent te zien.
Peter Green speelt sommige nummers in de stijl van Clapton, maar da's logisch als live ook het "oude" werk gespeeld moest worden en daarbij komt dat beiden Freddy King als lichtend voorbeeld hadden.
John Mayall heeft het experiment nooit geschuwd. Dus ook op dit album nummers die een wat minder traditioneel karakter hebben.
Ik hou van gitaristen die een verzorgde stijl van spelen hebben en dat heeft Peter Green. Zijn licks zijn zeer precies en in de maten waarin Green moet begeleiden geeft hij de juiste accenten.
Daarnaast vind ik zijn stijl veel melodieuzer en verfijnder dan Clapton. Dat Green kan scheuren bewijst hij in The Stumble. Dit album is erg goed.

In "zijn" Fleetwood Mac zal Peter Green laten zien dat hij de grondlegger is geweest voor fraaie harmoniërende bluesgitaarrock met twee sologitaristen (af en toe zelfs drie). Met als hoogtepunten de albums The Pious Bird of Good Omen en vooral het album waarop hij voor het laatst zal meedoen, Then Play On. De gretigheid waarmee Green zich op muziekmaken stortte hoor je eigenlijk op al zijn albums. Speur YouTube af op oude filmpjes van Peter Green en zijn band (de BBC opnames bijv.) en je ziet iemand die met volle overgave speelde.
Blijkbaar heeft hij daar destijds een flinke tol voor moeten betalen.

Op "A Hard Road" is Peter Green de dienstdoende gitarist. En dat Green gitaar kan spelen is bekend. Met name op het fantastische "The Supernatural" laat hij horen wat hij in zijn mars heeft. Toch vind ik deze plaat als geheel toch echt een stuk minder dan "Bluesbreakers with Eric Clapton" en bijvoorbeeld een "Crusade". Het is niet slecht, verre van zelfs, maar het gevoel is bij mij minder. Misschien dat Mayall na het vertrek van Clapton te snel een nieuwe plaat wilde uitbrengen, want het klinkt gehaast. Nu kan dit ook komen door de speelstijl van Green, aangezien zijn gitaarspel altijd venijnig en gejaagd klinkt, maar op "A Hard Road" valt het in negatieve zin op. Desondanks blijft "A Hard Road" een meer dan voldoende bluesplaat, maar heeft op mij persoonlijk een minder grote impact dan eerdergenoemde platen van John Mayal & The Bluesbreakers.

Het grootste minpunt is de zang van Mayall. Op 2 nummers zingt Green. Toch een goede band met John McVie en Aynsley Dunbar. Wie destijds de betere gitarist was, Green of Clapton weet ik niet, maar Clapton heeft zich naderhand wel meer ontwikkeld. The Stumble is toch wel indrukwekkend om over The Super.natural maar te zwijgen.
.

Interessante vraag die nipt door Clapton gewonnen wordt: Green bereikte zijn hoogtepunt in 1969 (Then Play On met Fleetwood Mac) en heeft zich daarna nauwelijks meer later horen en zeker niet beter. Clapton ontwikkelde zich door tot 1970, met als onbetwist hoogtepunt Layla met Derek & the Dominoes. Daarna wel (heel veel) vaker van zich laten horen , maar nauwelijks meer interessant. Wel veel succesvoller, voor wat het waard is.

Hoewel Layla (mede dankzij Duane Allman) wel heel erg lekker is, gaat de sympathie toch meer naar Peter Green.

John Mayall zingt typisch en goed, Peter Geen is ijzersterk op gitaar, John McVie prima op bas en Aynsley Dunbar weet hoe je de drum moet beroeren. Dat is nogal wat samen bij elkaar: pure klasse is op deze plaat te horen. Die is ook nog eens gevuld met veel lekkere, heerlijke en sterke songs. Mijn favorieten zijn opener A Hard Road, You Don Love Me, Another Kinda Love, instrumentale knaller The Super-Natural & ultiem bluesnummer Some Day After Awhile (You'll Be Sorry). Alles bij elkaar vind ik A Hard Road zelfs net wat beter dan Blues Brakers met Eric Clapton.

Fraai album met het inderdaad veel op de latere Carlos Santana lijkende The Super-Natura als prijsnummer.
Voor het overige degelijke blues hetgeen de 4 heren ook is toevertrouwd.
In de charts van Best Ever Albums is dit het beste album van John Mayall & The Bluesbrakers.
Het staat daarin op 144 in 1967. In de 100 Greatest albums of 1967 staat het op 63.
3,5*

Peter Green, die later aan de wieg van Fleetwood Mac zou staan, neemt de leadpartijen op gitaar voor zijn rekening op dit album, en dat is meteen het meest markante aan de hele plaat. Geen sinecure om een begenadigd gitaarvirtuoos als Clapton op te volgen, maar Green laat het allemaal vrij moeiteloos klinken, met een soort tijdloze klasse.

Voor het overige is dit een aardige plaat, die wat mij betreft het niveau van ander jaren '60-werk van John Mayall & The Bluesbreakers haalt, maar doordat ik Mayall als zanger niet al te geweldig vind, blijft een hoge score uit.

3,5 sterren

Een klassieker uit de Engelse bluesboomperiode van de jaren zestig. Nummers vlot gespeeld, mooi op elkaar aansluitend, nummers die goed bij elkaar passen. De introductie van Peter Green aan het grotere publiek, waarbij zijn sterke, subtiele gitaarspel en zijn zangstem bekend wordt gemaakt. Schoon, strak gitaarwerk.

En ja, Carlos Santana haalde de inspiratie voor zijn gitaarspel uit de gitaarpartij van Green's Supernatural.

Albumhoes: door Mayall zelf geschilderd.

Het eerste Bluesbreakers album is een ware klassieker die perfect de Britse blues-rock inluidt. Dit album voelt wat als een misser. De meeste nummers zijn erg simpele blues met makkelijke riffjes en zeer cliche teksten. Peter Green's fantastische gitaarwerk redt het album van een totale misser.

Vooral Green's "The Same Way" en vooral "The Super-natural" zijn geweldige nummers. Daarnaast vind ik ook "Another Kinda Love" echt geweldig. Je hoort dat die nummers beter geproduceerd zijn dan de rest. Ze hebben een veel betere dynamiek en meer galm. Niet alleen qua productie, ook qua songwriting vind ik dat de beste nummers. Naast deze drie liedjes vind ik alles middelmatig.