menu

Herbie Hancock - Empyrean Isles (1964)

mijn stem
4,04 (92)
92 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note

  1. One Finger Snap (7:21)
  2. Oliloqui Valley (8:29)
  3. Cantaloupe Island (5:32)
  4. The Egg (14:00)
  5. One Finger Snap [Alternate Take] * (7:38)
  6. Oliloqui Valley [Alternate Take] * (10:46)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 35:22 (53:46)
zoeken in:
EVANSHEWSON
A real jazz classic, yeah!


Ik ben geek jazzkenner, wèl een genieter.

Cantaloupe Island is een instant klassieker.

Het diende als geraamte voor "Cantaloup" van US3 op hun album Hand On The Torch. Mooie bewerking met rap in verwerkt trouwens. Zéér funky.
Ik beluister de twee versies heel graag na mekaar.

Van Herbie Hancock, Chet Baker en véél van Miles Davis' werk kan ik op zijn tijd (vaak 's avonds) erg genieten!

Dàt hier nog geen posts bij staan is uiterst vreemd!

4.5 stars

****1/2

avatar van PaulieWalnuts
5,0
Een ongelooflijk goed jazz album. Cantaloupe Island alleen is al 5* waard.

fredpit
Bijzonder jazzalbum dat naast de aanstekelijke"jazzhit" Cantaloup Island ook avant-garde trekken vertoont in The Egg

Naast de composities van Herbie Hancock,is hier ook nog een eervolle vermelding voor Freddie Hubbard op zijn plaats.

Zeker een klassieker (whatever) , maar vooral een fijn, toegankelijk en erg goed jazzalbum

avatar van PaulieWalnuts
5,0
fredpit schreef:
Bijzonder jazzalbum dat naast de aanstekelijke"jazzhit" Cantaloup Island ook avant-garde trekken vertoont in The Egg

Ja, The Egg kan ik gewoon helemaal afluisteren, 15 minuten maar liefst. Fascinerend nummer...

Kosinski
We gaan deze plaat eens wat opwaarderen.
Naast "het meesterwerk "Maiden Voyage" toch ook een uitstekend Hancock album.
4/5

Father McKenzie
Kosinski schreef:
We gaan deze plaat eens wat opwaarderen.
Naast "het meesterwerk "Maiden Voyage" toch ook een uitstekend Hancock album.
4/5

Voor mij een haast even groot meesterwerk, ontzettend inventieve muziek is dit.
Cantaloupe Island werd ooit leuk gesampled op deze plaat :

http://www.musicmeter.nl/album/11780

avatar van Niek
3,5
Father McKenzie schreef:
Cantaloupe Island werd ooit leuk gesampled op deze plaat :

US3 - Hand on the Torch (1993)
Vind die cover zelfs beter. Deze plaat kan me niet geheel boeien. Fijne jazz die te licht is om echt te imponeren. Net als zijn voorganger prima voor een zondagse namiddag als deze.

avatar van heinonlein
5,0
Het is zeer de moeite waard om voor 'n eerste luisterbeurt eerst de liner-notes te lezen, dan kom je alvast 'n beetje in de sfeer.

Welke sfeer verklap ik niet; nogmaals: lees de liner-notes!

avatar van Edwynn
Gek eigenlijk dat liner notes dat doen met de sfeer van een album. Bij de meeste jazzalbums die ik voor het eerst luister, waan ik mij eigenlijk direct in een rokerig café met Amerikaans interieur uit de tijd van de drooglegging, alwaar een combo figuren in de rookwalmen staat de blazen. Na het lezen van de liner notes kom je direct in een andere sfeer. De sfeer die eigenlijk bedoeld is. Ook bij deze van Hancock.

Empyrean Islands is een opgewekt aandoend avontuur. Met vertrouwd werk zoals One Finger Snap. Daarnaast is het ontzettend catchy in het al eerder aangehaalde Cantaloupe Islands met zijn geheimzinnige ritme. En alle registers gaan vervolgens open in de adembenemende afsluiter The Egg.

Ik had het album blind gekocht en ik heb er geen spijt van gekregen.

voltazy
Edwynn schreef:


Ik had het album blind gekocht en ik heb er geen spijt van gekregen.



avatar van midnight boom
Edwynn schreef:


Ik had het album blind gekocht en ik heb er geen spijt van gekregen.

For me the same

avatar van Sandokan-veld
4,5
Een jazzplaat die weinig te wensen overlaat: vier topmuzikanten, een onstuimige opener, gevolgd door twee ware krakers (de laatste ook meteen één van de grootste jazzklassiekers die er zijn) en een lekker freaky eindstuk.

avatar van Teunnis
4,5
Niet gek dat er sinds het vorige bericht niks meer geplaatst is, want Sandokan-veld somt het eigenlijk wel op. Ik denk ook dat dat de reden is dat ik het voorlopig op 4,5* houdt. Er is zo weinig op aan te merken, dat het niet echt als 5*-album aanvoelt. Maar eigenlijk heeft dit alles in zich voor 5*.

avatar van Sandokan-veld
4,5
Het is ook mijn stille wens om platen zo goed samen te vatten dat nooit meer iemand er iets over hoeft te zeggen.

avatar van Mssr Renard
5,0
Teunnis schreef:
Niet gek dat er sinds het vorige bericht niks meer geplaatst is, want Sandokan-veld somt het eigenlijk wel op. Ik denk ook dat dat de reden is dat ik het voorlopig op 4,5* houdt. Er is zo weinig op aan te merken, dat het niet echt als 5*-album aanvoelt. Maar eigenlijk heeft dit alles in zich voor 5*.


Door jouw bericht, is de druk hoog om met een goede review te komen. Maar het is nogal een lastige plaat om goed te reviewen. Maar ik ben er mee bezig.

avatar van Barney Rubble
4,0
Ik vind het sowieso lastig om jazz in woorden te vangen. . Ik kan enkel zeggen dat ik deze plaat graag opzet. De muziek heeft een onderkoeld soort zelfvertrouwen dat ik zeer waardeer. Daarenboven is The Egg een heerlijke exploratietrack. Het is net alsof de muzikanten niet precies weten waar de compositie naar toe gaat. Het is muziek die het ongewisse opzoekt, zonder dat het verzandt in oeverloos gefröbel. Heerlijk!

avatar van Mssr Renard
5,0
Empyrean Isles is een conceptplaat, een plaat die in vier uitgesponnen composities de mysterieuze (fictieve) Empyrische eilandengroep ergens in de Atlantische Oceaan bezingt. Hancock koos voor een kwartet met Hubbard als enige blazer. Hubbard speelt op deze plaat enkel kornet. Een kornet is warmer dan een trompet, maar minder warm dan een bügel (flügelhorn) waar Hubbard ook zo goed bij uit de voeten kan. Het feit dat er geen andere blazer(s) op de plaat meedoen, maakt dat er meer ruimte is voor Hancock en Hubbard (maar ook Willams en Carter) meer extensieve solostukken (improvisaties) hebben.

Met ‘One Finger Snap’ zit je gelijk in de plaat. De titel van het nummer verwijst naar de muziek die zeelieden vanaf de Empyrean Isles horen, die zo catchy is, dat je met vingers gaat snappen. En ja, dat klopt. Het is een lekker catchy hardbopper waar het thema al direct wordt ingezet. De solo’s van Hubbard en Hancock zijn lang en tegen het eind krijgt Anthony ook een kort moment om los te gaan. Carter en Williams maken samen met Hancock (en Shorter) ook deel uit van het tweede grote kwintet van Miles Davis, dus hier kunnen Hancock, Carter en Williams al aan elkaar wennen.

Oliloqui Valley gaat veel meer de modale kant op, met een mooi basintro van Carter dat doet denken aan het door Shorter geschreven Footsteps wat in 1966 zal komen te staan op diens Adam’s Apple (op deze plaat speelt dan toevallig Hancock ook mee). Oliloqui Valley is een showcase voor met name Hubbard, die laat zien een meester te zijn op de kornet. Hancock voegt zich hier veel meer tot de ritmesectie, waarbij Carter voornamelijk de basis is, maar een prachtige solospot krijgt halverwege het nummer, en zowel Hancock en Williams enkele felle accenten leggen. Deze compositie lijkt een opmaat naar het meesterwerk Maiden Voyage. Het is ook een compositie met een fijne mystieke sfeer. Wat ook knap is aan het drumspel van Williams hier, is dat hij start met brushes en elke maal als het thema wordt gespeeld hij de brushes hanteert, maar erg soepel overschakelt naar sticks voor het stevigere drumwerk.

Cantaloupe Island is de meest basale compositie op deze plaat, een blues waarbij Williams zich flink inhoudt en weinig swingt maar hier juist deep in the pocket speelt. De repetitieve pianoriff waarmee de compositie begint is er één die zich direct in je geheugen nestelt, om deze daarna nooit meer te verlaten. Het nummer is een typisch voorbeeld van de laidback souljazz, een mix van blues, jazz en R&B wat altijd lekker funky klinkt. In deze song krijgt Hubbard ook weer alle ruimte om uitgebreide solo’s te spelen. Het idee van deze song is het beschrijven van een eiland dat helemaal vergeven is van meloenen en lianen, en die meloenen zijn magisch (schijnt). De compositie zelf lijkt een soort broertje (of zusje) van Watermelon Man (let ook op de titels), en zal net als Watermelon Man nog een funky makeover krijgen in de jaren zeventig. Het nummer is zo catchy en funky dat het ook door talloze muzikanten wordt gecoverd en gesampled.

De meest bizarre song op de plaat The Egg, een song die verhaalt over een grote berg ergens op die eilanden waarbij de luisteraar zichzelf moet afvragen of het daadwerkelijk een groot ei is, waaruit draken worden geboren of dat het een vulkaan is dat kan uitbarsten. Door deze onzekerheid en de opgeroepen mystiek en het schuilende gevaar van deze berg, is het nummer ook wat onrustig en klinkt het wat dreigend. De basis van het nummer is een minimalistisch-repetitieve pianoriff met een marsdrumbeat van Williams. Carter lijkt ook weinig noten te spelen. Intussen gaat Hubbard helemaal los op de kornet totdat het middenstuk aanbreekt waarbij Carter met de strijkstok een even mysterieus als dreigende solo brengt, terwijl Williams op wat losse percussie en Hancock wat verdwaalde noten speelt. Dit middenstuk wordt afgerond door een prachtige pianosolo van Hancock waarna Carter met een walking bass en Willams met een brushes-shuffle het eindstuk inluiden.
Langzaam bouwt het trio de boel weer op, waar mij Hancock de meest dissonante en asyncopische toetsenplaatsingen speelt, die hij kan verzinnen, waarna de intensiteit van het stuk weer afneemt en we getuige zijn van het sublieme brushesspel van Williams, waarna hij weer vliegensvlug de brushes inwisselt voor drumsticks en in zijn eentje het oorspronkelijke thema van de song inluidt (de marsbeat) waarna Hancock en Carter invallen, en Hubbard er een slot aan mag blazen.

Empyrean Isles is een hardbop-plaat die de grenzen van de hardbop opzoekt door te flirten met souljazz, funk en modal jazz. Ik zie deze plaat als een stap richting Maiden Voyage, maar deze plaat is een plaat die ook prima tot de klassiekers gerekend kan worden. Eigenlijk is er geen speler op deze plaat die te veel aandacht opeist of de boventoon voert, maar ik wil wel graag het inventieve en ondersteunende drumspel van Williams uitlichten alsmede het weergaloze en prachtig kornet-spel van Hubbard. Oliloqui Valley met name vind ik van zulks een prachtige schoonheid dat het een nummer is om bij weg te dromen. Maar kijk uit want je kunt jezelf ook ‘dream to death’, zoals de linernotes omschrijft.

avatar van Nr.4
4,5
Barney Rubble schreef:
Ik vind het sowieso lastig om jazz in woorden te vangen. . Ik kan enkel zeggen dat ik deze plaat graag opzet. De muziek heeft een onderkoeld soort zelfvertrouwen dat ik zeer waardeer. Daarenboven is The Egg een heerlijke exploratietrack. Het is net alsof de muzikanten niet precies weten waar de compositie naar toe gaat. Het is muziek die het ongewisse opzoekt, zonder dat het verzandt in oeverloos gefröbel. Heerlijk!


Dat vind ik bij jazz ook heel moeilijk inderdaad, maar hier heb ik deze week ook weer meermaals van genoten. Heel goede plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:59 uur

geplaatst: vandaag om 07:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.