Leonidas55 schreef:
Venus was wel een Amerikaanse no1 hit he? Dus doodsteek, nou nee, niet bepaald...
Ik denk dat
Muziekfriek bedoelt dat het de artistieke doodsteek was. Commercieel gezien was het dat niet bepaald, nee. Een van de grootste hits van de jaren tachtig, met inderdaad eenm Amerikaanse nummer-één hit (voor de tweede keer zelfs, want het origineel slaagde daar ook in).
Ik kan me wel iets voorstellen bij die opmerking. Ook ik vond Bananarama in het begin nog een van de leukste meidengroepen, met een aantal prima singles in het genre. Vooral Shy boy en Cruel summer vind ik onweerstaanbare meezingers. Vanaf Venus, en dus vanaf de Stock, Aitken & Waterman-bemoeienis, verloren ze wat van hun charme en werden ze onderdeel van de hitmachine die SAW in de tweede helft van de jaren tachtig was. Ik ben tegenwoordig wat milder gestemd over dat soort nummers, want het zijn vaak ook catchy liedjes. Maar ze (of in elk geval de instrumentale backing) klinken allemaal hetzelfde, ongeacht de artiest die eraan meewerkt.
Ik heb wel eens het idee dat het Nederlandse publiek er ook zo over dacht, of in elk geval meer dan het Engelse en Amerikaanse publiek. Want vooral in hun thuisland bleef Bananarama de ene hit na de andere scoren, terwijl het hitsucces in Nederland na Venus toch zienderogen afnam. Ze hadden nog een handvol kleinere hits als ik me goed herinner.