Gelet op het aantal stemmen zijn er maar zeer weinig mensen die dit album kennen. Behalve de nummers die op compilaties terug zijn te vinden, ken ook ik dit album niet. Eerlijk gezegd heb ik er ook geen behoefte meer aan. Ondanks de medewerking van Midge Ure en Billy Currie van mijn all time favorite band Ultravox ben ik nooit onder de indruk geweest van het studioproject Visage. De heren van Ultravox weten er ook geen herkenbaar stempel op te drukken. Ik meen zelfs dat Midge Ure op dit album al niet meer meedoet. De hitsingle Fade to Grey van het debuutalbum is een positieve uitschieter, maar de rest van het materiaal komt slechts bij vlagen in de buurt daarvan. Bijzonder is wel dat deze muziek bij uitstek in het tijdsbeeld past van toen, in die zin dat Visage een onderdeel was van de New Romantic beweging die zich begin jaren 80 manifesteerde in enkele Londense nachtclubs. Niet vreemd, want de sleutelfiguren binnen Visage, Steve Strange en Rusty Egan, waren zakelijk betrokken bij de destijds toonaangevende Blitz Club. Met creatieve, extravagante kleding, opvallende haardracht en cosmetica en onder invloed van een glamrockende David Bowie zocht de Engelse jeugd naar een nieuwe uitlaatklep nadat punk zijn aantrekkingskracht had verloren. Op haar beurt was de New Romantic beweging overigens een net zo kort leven beschoren en na dit album trok Rusty Egan de stekker er dan ook uit. Ook andere smaakmakers van het eerste uur waren niet in staat het momentum vast te houden en de albums werden allengs minder van kwaliteit. Dat neemt niet weg dat een aantal albums en singles uit die tijd nog steeds de moeite waard is, vooral van bands als Ultravox, Duran Duran, Culture Club, Spandau Ballet, Japan, Fashion, A Flock of Seagulls, ABC en The Human League.