Ik heb gewoon een zwak gekregen voor deze band. De voorganger draai ik ook nog vaak en dit begint een plaat te worden met minimaal dezelfde status.
Het is het beste, meest originele album dat ik dit jaar tot noch toe heb gehoord. Het album begint gelijk met het langste nummer van de plaat: "Drawing Down the Rain" tikt net over de 9 minuten. Het begint met een originele riff en electronica(?) dat omschreven kan worden als "metal". Wanneer de viool start, word ik meegesleurd en laat deze plaat me niet meer los. Op dit nummer komt gelijk alle pracht van de band naar voren. Grunts worden afgewisseld door cleane (zowel mannelijke als vrouwelijk) vocalen. Het nummer is stevig, maar ook erg sfeervol en het orgelgebruik (na 6 minuten) vind ik ook wel gaaf.
Het album bevat erg gevarieerd materiaal dat van metal tot prog rock (ik meen hier en daar wat Goblin invloeden te horen). In Part IV: An Automaton Adrift komt zelfs een stukje met een Hammond orgel voorbij dat ik erg gaaf vind (en dat gebeurd mij niet vaak). De afsluiter vind ik echt prachtig. Het vioolspel en de stem van Katie Stone maakt dit betoverend mooi.
Ik kan dit alleen maar aanraden.