Ik heb dit album en On Stage als live-albums in de kast staan. Beide zijn daar lange tijd niet uitgekomen: ik herinnerde me beide albums als heel veel gepriegel en eindeloos uitgerekte nummers. Iets waarvoor ik in de stemming moet zijn.
De afgelopen tijd heb ik dit album toch maar weer eens een paar keer beluisterd, en dat viel eigenlijk heel erg mee. De cd opent met het wervelende Kill the King, om daarna door te gaan met Deep Purple’s Mistreated. (Ik ken de versie van Rainbow bijna beter dan die van Deep Purple). Dat nummer is erg goed, maar tegen het einde, als Blackmore en Dio gaan duelleren (‘dododooo’), hadden ze van mij over mogen slaan.
De meeste nummers volgen dezelfde opbouw als Mistreated: Blackmore (of Carey) speelt een intro van een paar minuten, dan volgt de riff die ik ken van de studioversie, dan een uitgerekt middenstuk, waarna Dio weer invalt en het nummer wordt afgesloten.
In vergelijking met On Stage biedt Live in Germany een langere, medley-vrije uitgave van Man on the Silver Mountain. Ook staat hier Stargazer op, die in vergelijking met Rising niet heel anders gebracht wordt. Daar staat tegenover dat Still I’m Sad op dit album een drumsolo heeft (die van mij, zoals gebruikelijk, weggelaten had mogen worden) en dat het geluid wat minder is dan op de remaster van On Stage die ik heb.
Als ik in de stemming ben voor Rainbow livealbums, gaat mijn voorkeur toch uit naar Live in Germany. Een mooie verzameling livenummers.
4.0*