Eigenlijk zou je op eigen gevoel en gehoor dit als progressive jazzrock betitelen. En dat klopt dan ook gewoon als een bus.
Echter, noemt deze Spaanse band zichzelf een Canterbury-band. En dat is grappig, want daarmee geeft de band des te meer aan dat de Canterbury-sound niet alleen voorbehouden is aan bandjes uit de geografische regio van Canterbury.
Nu hadden bands als Supersister (Nederland), COS (België), Mr. Sirius (Japan), Pizzio dal Pazzo (Italië) enkele duitse jazzrockbands al laten horen dat de Canterbury-sound meer is dan de een geografische aanduiding.
Aldus, Amoeba Split komt dus uit Spanje en maakt een mooie mix van progrock, jazzrock, jazz, klassiek met stukjes humor en mooie rurale stukjes. Door het gebruik van de fluit doet het soms ook wel wat aan Caravan denken, maar ook Hatfield and the North.
De warme productie en de lagen mellotron en hammond doen de luisteraar ook vermoeden dat dit een jaren 70-plaat is. Tel daarbij op de aangename zang van fluitiste Maria Toro en ik ben helemaal om. Ik moet er wel bij zeggen, dat er wel wat teveel zang is, het had wat mij betreft nóg wat instrumentaler gekund.
Amoeba Split heeft twee studioplaten gemaakt en wat livealbums. Ik kan het van harte aanbevelen voor liefhebbers van ouderwetse symfo/progrock, en wat mij betreft komt er in de toekomst nog een studioalbum.