My Morning Jacket heb ik eigenlijk pas ontdekt op Rock Werchter vorig jaar. Ik had al gelezen dat de band best wel prima muziek maakte en was eigenlijk wel nieuwsgierig. Na dat concert, wat ik overigens érg goed vond, zag ik deze voor bijna nop (zoals normaal
) op cdvriend.nl staan. Ik kon niet anders dan deze kopen op basis van wat ik op Werchter had gehoord én het immens hoge stemgemiddelde natuurlijk. Naast deze EP ken ik eigenlijk bitter weinig van de band. Ik heb wel een aantal pogingen ondernomen, maar ik denk dat ik gewoon tot de conclusie moet komen dat ze het allemaal niet bij deze halen. Want hij is werkelijk prachtig.
De EP is opgenomen op een besloten feestje, en oh, had ik dáár maar bij kunnen zijn. De sfeer die het album uitstraalt is er eentje van puur genot. Eentje van intimiteit en eentje van vredigheid. Deze sfeer wordt meteen neergezet bij de opener, The Bear. Ik word wel gedwongen mee te zingen tijdens
It's a bad idea, to go down to the pier by your self after dark.
It's a bad idea, cause they're down on their luck and they've lost touch
en ik heb er eigenlijk maar een woord voor: prachtig!
Hier sluit Sooner dan min of meer naadloos op aan. Het heeft natuurlijk precies hetzelfde geluid. Er komt natuurlijk en onbewerkt over. Gewoon een bandje dat voor vrienden staat te spelen op een feestje, niets meer maar vooral ook niets minder. Het enige verschil met de bandjes die ik in zo een setting hoor spelen, is dat dit van magistrale schoonheid is. En weer, diezelfde sfeer waar ik kippevel van krijg! De sfeer die niet te omschrijven is, nu komt er het woord ´rustgevend´ in me naar boven, over 5 minuten zal het vast wel weer iets anders zijn. En toch hetzelfde. Magisch gewoon.
Dat magische komt misschien wel op Bermuda Highway het beste naar voren. Als het nog beter kon, dat is dat bij deze gedaan. Bermuda Highway overtreft namelijk alles wat ik nog had kunnen bedenken en doet zo veel met me dat ik niet eens meer weet wat ik er over moet schrijven. Niets en gewoon genieten denk ik.
Golden dan is bij mij een beetje een ondergeschoven kindje. Dat heeft er eenvoudigweg met de ongelukkige plaats op het album te maken. Alles wat na Bermuda Highway komt, zal ik minder vinden, gewoon omdat het voorgaande geniaal is. Golden staat daarentegen erg goed zijn mannetje en weet me naarmate het nummer vordert steeds meer voor zich te winnen. Totdat het
People always told me. that bars are dark and lonely
And talk is often cheap and filled with air.
Sure sometimes they thrill me
But nothin' could ever chill me.
Like the way they make the time just disappear
stuk komt. Dan weet ik namelijk dat ik wederom met een ware parel te maken heb.
Zoals al meerdere hebben gezegd, duurt de EP maar een klein half uur. En dat betekent dat ik al weer bij het laatste nummer ben aangekomen. Met een passendere titel hadden ze niet af kunnen sluiten, namelijk Hopefully. Het nummer is wederom prachtig en ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat ik moet zeggen. Het is namelijk allemaal al voorbij gekomen.
Ik wil mijn review daarom ook afsluiten met een stukje uit de tekst, aangevuld door mezelf:
Hopefully it occurs to me
that I'll find another record that is as beautiful as this one.
5*