RoyDeSmet schreef:
Je moet het
Pitchfork-interview al gelezen hebben waarin hij vertelt over zijn motivatie voor het schrijven van dit album, wil je enige verbanden in dit album kunnen leggen.
Mooie zinnen zitten er zeker in, maar die worden steevast in hetzelfde couplet al afgewisseld met zinsneden die absoluut geen hout snijden tenzij je een Masters degree hebt in Joodse theologie, zo erg strooit de heer Stevens met namen die voor de meeste mensen geen enkele betekenis hebben. Bob Dylan had hier ook een handje van, maar Sufjan brengt het hier naar een nieuw niveau.
Vanuit post-modernistisch oogpunt zal het allemaal goed te onderbouwen zijn: "de vervreemding van Sufjan en zijn moeder brengt hij hier in de vorm over door het luisterend publiek te vervreemden door de vele verwijzingen naar figuren die allemaal model staan voor ener of gener. Het emotieloos zingen van de met hartstocht gevulde teksten symboliseert het gebrek aan een emotionele band met zijn moeder". Tja, aan mij is het helaas niet besteed.
Nadat ik enige tijd voor het verschijnen van dit album al van mijn Sufjan-geloof was gevallen, ben ik nu bezig met een herwaardering van zijn muziek. Vanmiddag ben ik begonnen met Seven Swans, gevolgd door Carrie & Lowell.
Ik ben er goed voor gaan zitten met een uitdraai van alle lyrics en de annotaties op Genius erbij. Na pogingen van mijn vrienden mij te overtuigen dat dit toch echt een meesterwerk zou zijn, kan ik nu stellen dat het inderdaad een meesterwerk in de nauwste zin van het woord is: het werk van een meester. Ontzettend intelligent en ongekend kwetsbaar geschreven, op het pijnlijke af. Een album dat zijn weerga niet kent:
unprecedented.
Echter vind ik de afzonderlijke nummers los van de context van het album (en het album in zijn geheel) zonder uitgebreide voorkennis nog steeds een onluisterbare crime.