Cardiacs - Heaven Born and Ever Bright (1992)

Ooit gekocht (voor weinig) omdat ik had begrepen dat wel in mijn muzikale straatje zou passen. Bleek niet het geval, al moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik het slechts één keertje gedraaid heb. Maar weer eens onder het stof vandaan halen en een tweede kans geven. Wie weet.

Nu een tweede en derde keer gedraaid en ik moet zeggen, het valt mee. De nummers zo op een rij komen over als de weerslag van een muziektheatervoorstelling. Nogal wat bombast. Erg catchy is het allemaal niet. Minpunt blijft de doorwoekerende nervositeit en gejaagdheid van vooral de zang. Up tempo is prima, maar het is hier allemaal zo overdreven gedreven, dat ik regelmatig denk, 'doe een beetje relaxed man.' Toch een half sterretje erbij.

Een ‘mindere’ plaat van de cardiacs.

Maar wat is minder bij de Cardiacs? Vergeleken met platen als on land and in the sea en Sing to God is alles al heel snel minder goed. In dit geval is ‘minder’ nog steeds een hele goede plaat. Songs als Home of fadeless slendour, March, Goodbye Grace en For good and all blijven recht overeind in het indrukwekkende Cardiacs oeuvre. De single day is gone had zelfs met enige hulp van de platenmaatschappij een flinke indie-hit kunnen worden. Slechts enkele songs blijven, door hun meer recht toe, echt aan punkrock aanpak wat achter.

Helaas ging het met deze plaat mis met de Cardiacs. De plaat werd uitgebracht op het label Rough Trade, dat op het moment dat de plaat was uitgebracht failliet ging. Met andere woorden: de plaat die net officieel was uitgebracht was nergens te koop. Cardiacs bleef met alleen maar schulden achter en moesten hun activiteiten op een laag pitje zetten.

Maar: elk nadeel heb se voordeel! In alle rust kon Tim Smith aan nieuw materiaal werken dat jaren later op het meesterwerk Sing to God terechtkwam,