Wat kan men nog verwachten van een zanger die na het succes van The Beach Boys alweer met zijn zoveelste album komt aanzetten? No Pier Pressure is namelijk het elfde muziekstuk sinds in 1988 zijn eerste soloalbum verscheen. Ditmaal gaat hij de samenwerking aan met artiesten als Zooey Deschanel en Sebu Simonian, maar ook oudgediende Al Jardine en David Marks zijn weer van de partij. Het album was oorspronkelijk bedoeld als nieuwe Beach Boys plaat totdat Brian Wilson besloot er toch maar een soloalbum van te maken. Het album produceerde hij samen met Joe Thomas, een Amerikaanse producer waarmee hij als sinds 1997 samenwerkt.
Opener This Beautiful Day geeft met zijn pianoklanken en samenzang nog enig geloof, al blijkt de stem van Brian al teveel door de auto-tune gehaald te zijn. De korte intro vindt zijn vervolg in de saxofoon van Runaway Dancer. In korte tijd wordt dit swingende begin alweer weggevaagd door een onnodige beat. Het nummer ontwikkeld zich zo langzaam aan tot een disconummer waar we Wilson zich liever niet aan zien wagen. Samen met zanger Sebu Simonian is het ver zoeken naar de eens zo sterke sound van Brian. Veel minder kan het dan ook niet worden als What Ever Happened zich aandoet. Samen met Beach Boys leden Al Jardine en David Marks horen we op dit nummer nog iets van de sfeervolle muziek terug. De meerstemmige zang klinkt bij vlagen weer walm en welkom en weet met een zonnetje de surfmuziek dichterbij te halen.
Zo afwisselend als het album is mag op On the Island Zooey Deschanel de vocalen voor haar rekening nemen. Brian horen we daarbij maar af en toe voorbij komen. Hoe zonnig het karakter ook, veel bijzonders weet het nummer niet te bewerkstelligen. Brian mag op zijn leeftijd zijn stem waarschijnlijk niet zonder enige bewerking tentoonstellen, maar de manier waarop Joe Thomas het aanpakt mag bijna schandalig genoemd worden. Half Moon Bay is met zijn blazers en strijkers een aangename verwelkoming, het zonnige sfeertje pakt hierin namelijk goed uit. De groep muzikanten die hieraan deelneemt zorgen samen met de achtergrondvocalen voor een prettig luisterbaar instrumentaal gedeelte. Brian geeft hieraan een vervolg op Our Special Love, alleen is Peter Hollens niet de juiste persoon om de vocalen te verzorgen. Waar Brian een zoet nummer als geheel sfeervol en warm weet te brengen komt Peter met een overdreven boyband gehalte aanzetten. The Right Time is dan als geheel veel aanstekelijker en zorgt met Al Jardine en David Marks voor een nostalgisch sfeertje. Het nummer voert ons dan ook terug naar de tijden waarin alles nog ging zoals we ons hadden voorgesteld. De zwoele klanken afkomstig van de gitaar vormen met de zang een ontspannen geheel. De teksten zijn niet hoogstaand, maar wel precies passend bij het werk dat Brian voortbrengt.
So many times we get fooled again
With everything that’s been happening
Like changing palces with someone
In the back of the line
But not this time
Na deze welkome terugkijk voegt Kacey Musgraves zich toe in Guess You Had to Be There. Het nummer lijkt zich weer even te veel te focussen op de stem van Kacey. Gelukkig voegt Brian zich hier snel aan toe om een catchy nummer neer te zetten. Niet verrassend maar wel een prima afwisseling met de korte gitaarsolo. Tell Me Why kan met Jardine als vocale toevoeging al weinig meer fout doen. De trompetten zorgen voor dat beetje extra in de instrumentatie om het nummer wat krachtiger te maken. Deze stap weet zich in Sail Away verder uit te bouwen. Het krachtige zeemanslied is een gladde aal die zijn weg probeert te vinden, terwijl de vissersnetten om hem heen slaan. Terugkijkend op zijn muzikale leven past dit Brian als geen ander.
Gedachten aan The Beach Boys steken dan toch weer de kop op met het begin van One Kind of Love. Dat de stem van de 72-jarige Brian al heel wat te verduren heeft gehad wordt inmiddels wel duidelijk. Toch is dit behalve het gebruik van de auto-tune niet storend. Het pakkende pianogeluid en de mooie samensmelting van strijkers en blazers geven het nummer extra glans. Ook de samenwerking met Nate Ruess op Saturday Night komt niet helemaal uit de verf. Brian mag zich enkel als tweede zanger laten gelden. Gelukkig heeft Brian met The Last Song het beste nog voor het laatst bewaard. De gevoelige pianomuziek weet met toevoeging van de strijkersorkest de juiste snaar te raken. Terwijl beelden uit zijn lange bestaan als muzikant voorbij vliegen neemt hij afscheid. Brian zingt alsof het ook daadwerkelijk zijn laatste nummer is, de tijd zal het leren.
Brian heeft het nog steeds in zich om de simpele aanstekelijke nummers door te laten dringen. Echter wordt op No Pier Pressure dit meermaals om zeep geholpen door Joe Thomas die maar niet met zijn vingers van de auto-tune kon afblijven. Dit resulteert in een wisselvallige plaat die met de hulp van een aantal artiesten van deze tijd nog verder in het ravijn wordt geduwd. Gelukkig zijn daar dan nog zijn oude bandmaten Al Jardine, Blondie Chaplin en David Marks die het geheel nog enigszins van niveau maken. Als Brian het nog in zich heeft om met nieuw materiaal te komen, dan kan hij volgende keer beter zelf plaats nemen achter de knoppen.
3*
Afkomstig van
Platendraaier.