Bevindingen na 1 luisterbeurt:
1. Zonder Nilssen-Love (maar met andere drummer) is Atomic nog steeds Atomic. Als ze voor de redelijk-vintage-Atomic-sound gaan werkt het zeker, goede interactie met vooral bassist en pianist in het neerleggen van fijne ritmes. Beter zou ik het niet direct noemen, maar het is iets anders en dat is zeker te waarderen
2. De traditionele Atomic-sound is nog steeds zeer fijn, de dragende piano van Wiik met vooral de blazers die her en der alle kanten op gaan, maar soms ook herkenbare patronen spelen werkt nog steeds. De uitvoering van de muziek is nog steeds prima en ik denk dat het live nog steeds een feest voor oog en oor moet zijn! Het concert dat ik van ze zag (en waarvan ik in de organisatie zat) is een van de sterkste concerten die ik ooit zag, en ik denk dat dat er nog steeds in zit!
3. Net als op hun laatste paar albums (HCE, There's a Hole...) lijken ze nog steeds de 6e versnelling te missen. Gelukkig lijken ze nu wel de 5e (die in There's a Hole... ook een beetje miste) teruggevonden te hebben. Ik heb het idee dat dit met name zit in de gecomponeerde stukken, die af en toe een beetje knullig klinken, dan zijn ze lekker aan het losgaan en vloeit het niet natuurlijk in een stukje compositie over maar wordt dit een beetje geforceerd, waar het in hun hoogtijdagen gewoon bijna klonk of alles tegelijkertijd gecomponeerd en geimproviseerd was.
Voorlopig staat het een beetje op hetzelfde niveau als Here Comes Everybody en Theater Tilters, maar ik heb hier nog het gevoel dat er mogelijk (misschien ook niet) iets meer te ontdekken valt. Voor nu is het logisch er dan ook hetzelfde cijfer op te plakken als deze 2 albums