De eerste score die in de iflm te horen is maakt al een enorme indruk. Alberto Iglesias wilde een score maken die Zuid-Amerikaans klonk, en hiermee een juiste toon zette als mede de rechercheur Rejas goed emotioneel ondersteunen, in zijn psyche duiken. Pasito begint met een accordeon die steeds luider naar voren treedt, wat al meteen duidt op een latin-achtige ritme, herhalend tot deze weer zachter wordt en melancholiek gespeelde viool er tussen doorbreekt. Hiermee wordt meteen de grimmer sfeer gezet op de kaart gezet.
Het noodlot is altijd aanwezig in de score, met een gewoonweg mooie noir achtige sfeer door onder meer klanken van een geprepareerde piano (door allerlei troep ergens in/op/tussen de snaren aan te brengen zorgt dit voor bepaalde vervormde piano klanken). Iglesias gebruikt kort dreunen van de piano nadrukkelijk om het noodlot constant voelbaar te houden muzikaal gezien. De constante gelaagdheid van het orkest met koper en viool maakt de indringende kijk af. Het karakter Rejas wordt dankzij de componist emotioneler, complexer en voorziet vooral in diepgang doordat deze man een niet al te communicatieve persoon blijkt. Zo maakt hij een grootse verandering door in zijn leven, wat hem uiteindelijk leidt naar de leider van alle gruweldaden. Die verandering is dankzij Iglesias voelbaarder en begrijpbaarder geworden.
Dit laat een enorme indruk achter. Hoor een indringend Iglesias zoals nooit tevoren, of op zijn minst anders als andere. De hemelse zware toon blijft een van zijn kwaliteiten, maar altijd met passie (al is het enkel alleen al voor de spelers van het orkest, de soloisten). Te doy mis ojos is de volgende op mijn lijst die ik graag op cd zou willen! 5 sterren