Toen ik een cd in handen had van Ian King (Panic Grass & Fever Feu) , die ik op de site zal/wil plaatsen zag ik dat deze folk/rootsplaat geproduceerd was door Adrian Sherwood. Die naam kende ik, maar ik was er van overtuigd dat Adrian Sherwood weinig te maken had met folk/roots. Was dat niet iets met dub muziek ? UIteindelijk ben ik aan het zoeken geslagen op internet en zag ineens een connectie met Mark Stewart, waarvan een aantal platen geproduceerd waren door Sherwood. En zo kwam ik ook bij deze plaat van Mark Stewart + Maffia. Maar die plaat moest ik nog ergens hebben. En jawel na even zoeken deze plaat uit 1983 maar weer eens op de platendraaier gelegd. Mijn uitgave is van plexus records, dus waarschijnlijk Nederlandse uitgave. Ik weet nog niet waarom ik deze plaat gekocht heb. 1983 : voor mij waren de hoogtijdagen van de post punk muziek van Joy Division etc toch wat voorbij. Ik ging iedere week naar een klein patenzaakje 'Sinking Ship Record Shop' en ik had wel het idee dat ik in mijn eentje er voor zorgde dat het platenzaakje zijn naam geen eer aan deed. Weggaan zonder iets te kopen , dat kon niet. De platenboer had altijd wel iets speciaals voor mij staan. Waarschijnlijk heb ik toen deze plaat maar meegenomen voor 19,95 gulden. Nu was ik in die tijd wel heel ruim in wat ik kocht en luisterde , het kon eigenlijk niet vreemd genoeg zijn. Als ik zie wat ik allemaal nog heb staan voor totaal obscure platen (Schleimer K, Inc, Holy Toy, Throbbing Gristle, Virgin Prunes, van Kaye and Ignit, Chrome, Normal Hawaiians etc ). ik stond overal voor open. En dit was ook weer vrij uniek. Ik denk dat de platenboer kant 2 opzette en dat begin vond ik wel aardig.
Het is geen plaat die je zo maar voor de lol opzet. De dub die Adrian Sherwood er in pompte is duidelijk aanwezig en waarschijnlijk vond ik dat ook wel aantrekkelijk. Reggae op zich vond ik ook wel aardig en dit heeft zo nu en dan de dub reggae als basis. Het is een bizar geheel met reggae, dub, instrumenteel, free jazz, rock, wereld, noise en sample muziek door elkaar geroerd, zonder ook maar één keer na te denken in hoeverre dit beluisterbaar is. Kant a is het meest experimenteel,kant B iets minder. De teksten van Martk Stewart zijn in het Verenigd Koninkrijk van Margaret Thatcher vanzelfsprekend uiterst politiek. The Maffia bestond uit artiesten uit de stal van Adrian Sherwood. Ik moet zeggen dat na al die jaren er bij mij geen herinneringslampje gaat branden. Dat betekent dat ik deze plaat weinig op heb gezet, het vinyl ziet er dan ook nog bijzonder gaaf uit. De plaat eindigt met Jerusalem, waarbij allerlei flarden van Engelse hymns door de dub muziek klinken, bijzonder vervreemdend. Wat moet je nu stemmen bij zo'n bijzonder vreemde, maar o zo originele plaat. Laat ik het maar houden op een veilige score : 3,5.