De reïntegratie van Ward deel 20:
Soms stuit je op een album dat onterecht verloren lijkt te zijn gegaan in het brede aanbod dat er wekelijks aan muziek uitkomt. Dit album van Klee lijkt me er zo eentje. Staat hier op een bescheiden zeven stemmen en ook op google krijg je niet bijster veel resultaten terug. Een enkele Duitse recensie en wat korte informatie over het album. Was dit zelf denk ik dan ook niet zomaar op het spoor gekomen, ware het niet dat
GrafGantz mij dit album aanraadde.
Dat gebrek aan belangstelling zal grotendeels komen door de Duitse teksten, dat verkleint het potentieel publiek aanzienlijk. Maar het heeft misschien ook met het karakter van
Unverwundbar te maken: dit is geen album wat schreeuwt om aandacht of wat meteen bij de lurven grijpt. Het is een lieflijk, zachtaardig album dat langzaam in je hart nestelt. Klee combineert warme synthklanken, vrolijke New Order basloopjes en de zachte, lieve stem van Suzie Kerstgens versierd met een blazertje hier en daar. Klee levert hier een onvervalste lenteplaat af. Vrolijk met een licht melancholische ondertoon, maar vooral überschattig. Een mierzoete plaat over verliefdheid, met af en toe een bitter randje.
Unverwundbar is een passende titel, zo voel je je immers als je net verliefd bent. Dat gevoel van euforie hangt dan ook als een warme deken over het album heen.
Soms wordt de sfeer ietsje donkerder en gaat de muziek voorzichtig richting muziek voor in de club (
#9,
Nicht Immer Aber Jetzt en
Standard Kompakt. Deze nummers zorgen er voor dat het album niet te eentonig wordt en dat de sfeer nergens te klef wordt. Toch vind ik dit muzikaal veruit de minst interessante nummers. Die nummers zijn zeker niet slecht maar hebben toch een beetje een gedateerd elektrogeluid. De kracht van Klee ligt niet in die hoek, maar duidelijk bij de schattige lentepop die de rest van het album vult.
Het album wordt bij vlagen misschien net iets te cheesy (
Hey Wenn Du Lachst), maar ik persoonlijk stoor me daar allerminst aan. Klee weet het gevoel van jeugdige verliefdheid perfect om te zetten in smaakvolle synthpop. Natuurlijk is er de euforie wanneer je met haar/hem bent, maar ook de melancholie waarmee je overvallen wordt als je alleen in je bed ligt. Het zal voor velen misschien te zoet zijn, maar voor mij is het perfect album om nostalgisch te mijmeren over vervlogen zomers en de kalverliefdes die daarbij horen.
4*