Earl Sweatshirt - I Don't Like Shit, I Don't Go Outside: An Album by Earl Sweatshirt (2015)

Vince heeft wel de perfecte stem ja. Vind zijn teksten nooit erg bijzonder, maar op Earl's projecten komt hij toch wel vaak heel hard.

Ik vind Hell Can Wait juist van wat mindere kwaliteit dan zijn vorige projecten

Maar goed, back to Earl. Album nu flink wat keer geluisterd en uiteindelijk besloten er een 3,5 voor te geven. Merk dat de barrière tussen een 3,5 sterren en 4 sterren toch behoorlijk groot is bij mij. Alle nummers klinken hetzelfde, maar dat maakt het juist weer één geheel. Erg fan van Mantra btw.

Eindelijk nog eens hip-hop waar ik iets aan heb. Geen vermoeiend concept-cd'tje volgepropt met elke mogelijke zwarte muziekstijl uit de Amerikaanse geschiedenis (Lamar), geen megalomane drek (West), noch irritante stemgeluiden (Drake). Dat moet alweer even geleden zijn.

Die verse van Na'kel Smith is best emotioneel. Volgens een interview had Earl hem uitgenodigd voor een sessie voor dit album. Na'kel had net acid gedaan en hoorde dat een goede vriend van hem was overleden. Na'kel zei tegen Earl dat hij niet wist wat hij moest doen, en Earl vertelde hem om een stuk te schrijven. Dan krijg je deze verse van hem op DNA.

Keihard album, en elke featuring is raak. Ik vind dat Earl qua flow sterker is op I Don't Like S***, maar de beats op Doris zijn daarentegen weer sterker. Ik heb vanaf begin af aan mezelf al de vraag gesteld welke van de twee ik nou beter vind, en ik ben er nog altijd niet uit.

Dit is ongeveer hetzelfde verhaal, alleen verzon hij het ter plekke achter de mic en zonder acid.

Grappig, vind Hell Can Wait juist een grote stap vooruit vergeleken met SC2 en Stolen Youth. De eerste keer dat ik echt het gevoel kreeg dat hij wel iets bijzonders kan doen op zijn eigen projecten.

Ontopic: Voel dit album nog niet echt. Heeft voor mijn gevoel ook niet die uitspringers zoals Whoa, Hive en Chum zoals Doris ze wel had. Earl's nieuwe flow is wel geweldig, de productie klikt alleen nog totaal niet bij mij.

Hm okay, producies op Hell Can Wait zijn wel vele malen beter natuurlijk doordat het zijn eerste echte release is op een label (Def Jam)

Die Youtube release van Earl is trouwens even doorzetten, ook al duurt het slechts tien minuten.

God, wat is Grief toch een fantastisch nummer. De rest van het album is ook nogal goed, zie m'n cijfer, maar Grief is echt legendarisch materiaal.

Ja dat nummer steekt er ongelooflijk hard bovenuit.
Enorm goed.

Het einde van Grief raakt mij elke keer zo hard.

I just want my time and my mind intact
When they both gone, you can't buy 'em back

En dan zo'n zeer vervreemdende, sarcastische (soort van overwinning) drum geluid daarna.

Earl Sweartshirt ft. BADBADNOTGOOD Performs "Huey" "Grief" and "AM // Radio". - YouTube
Fenomenale live versie van Grief, met badbadnotgood en een bizar heerlijke saxofoon.

Ik vind dat vooral Huey geweldig wordt gedaan daar! Grief vind ik dan weer wat minder, maar dat komt omdat het zo'n fenomenaal nummer is denk ik

In de video van die link wordt "Huey" toch helemaal niet gespeeld. Dat is "AM//Radio" met daarna meteen "Grief". De saxofoon vind ik overigens ook van toegevoegde waarde, al komt "Grief" wel een beetje powerloos over doordat het drumvolume allesbehalve hoog is.

Excuses, die bedoelde ik

Godverdomme wat een lekker album, gauw maar eens meer van Earl checken. Wat heb ik zitten slapen op deze gast zeg.

Kwalitatief sterk album, echter vind ik het "te donker" klinken, zelfs voor Earl om dit album echt geweldig te vinden. Doris vind ik nog steed zijn beste.

Dit album is veel en veel beter dan ik had verwacht. Ben eraan verslingerd geraakt. Heerlijk grimmig-dromerige, minimalistische beats en Earl is één van de zeer zeldzame populaire rappers die consistent met enige diepte poëtisch is. En dan ook nog eens zonder de tekstuele hiphopconventies opzij te schuiven, wat naast erg knap ook nog eens bijzonder aangenaam is. Het levert namelijk een heel stimulerende mengeling van lichtheid en zwaarte, herkenning en vervreemding alsook ophitsing en ontspanning op. Voorts passen Sweatshirts stemgebruik en -geluid uitstekend bij zowel de teksten als de duistere instrumentatie. De vaak wat getormenteerde, gefrustreerde, gedesillusioneerde of ronduit neerslachtige inhoud complementeert hij met een intonatie en timing die erbij passen: hier eens lomer, daar eens hoekig grommend, dan weer alsof 'ie aanhoudend een zucht onderdrukt, en incidenteel in onverdroten, zwepende galop. Zijn flow en dictie zijn dan ook -niet verrassend gezien het voorgaande- dik in orde. Een verademing. Het enige manifeste minpunt is de bijdrage van Na'kel Smith, wat mij betreft.