Een album dat voorbij vliegt, maar tegelijkertijd in staat is om verschillende sensaties af te geven. Precies zoals een goede blauwe kaas dat doet. Scherpe randjes worden afgewisseld met zachte stukjes. Kane Strang mengt zijn alternative rock met new wave van circa 1980 en smeert daar af en toe wat jaren 60 psychedelia overheen. Totaal verschillende namen als DIIV, XTC, Ian Dury en Jacco Gardner komen daarom bij me boven als ik Kane Strang met anderen moet vergelijken.
Een nadeel van Blue Cheese is de manier waarop Strang zingt, alsof hij nooit een blauwe hoed zal hebben als de hemel naar beneden komt. Daar moet je tegen kunnen en zal voor veel mensen een afknapper kunnen zijn. Als je daar doorheen komt, valt er veel te ontdekken en genieten op Blue Cheese. Daar is het album divers en interessant genoeg voor.
De sfeer op Blue Cheese is overwegend donker. De doom van 1980 klinkt goed door. Wel vraag ik mij af wat de doom in 2016 dan is. Het Internet en alles daar omheen? Er komt niet echt een antwoord.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine