Leuk als de artiestennaam en naam van het album gelijk zijn. Helemaal als het zo algemeen als The Gospel Sessions is. Het idee van Onno Smit en Paul Willemsen is in ieder geval duidelijk. De één is bekend van onder andere Beans & Fatback, de ander van Lefties Soul Connection. Samen gingen ze op zoek naar de essentie van de gospelmuziek. Zoals jullie weten zou er zonder gospel immers ook geen soulmuziek zijn. Gospel is de bakermat van de soulmuziek en dat mocht weleens uitgesponnen worden. Daarvoor riepen ze ook nog de hulp in van een zangeres. Dat is Michelle David geworden, die op verschillende projecten met de heren samenwerkte. De plaat heeft als basis twee gitaren en een stem. Kaal, uitgekleed en terug naar de essentie. Dat kan iets heel moois brengen, maar kan aan de andere kant ook wat snel vervelen. Is kaal te niet te kaal?
Dat heb ik dus uitgevonden door naar deze plaat te gaan luisteren. Het sterke aan het album is dat het niet een heel lange plaat is geworden. Met negen songs zit het wat onder het tegenwoordige gemiddelde. Maar juist door die kale aanpak is dat in mijn ogen wel goed. Dan blijft die opzet staan en kan het slagen.
Ik moet na het luisteren van deze plaat ook concluderen dat de opzet geslaagd is. Je hebt het gevoel dat je naar een kale livesetting aan het luisteren bent. Gospel is de essentie en zoals deze muziek de essentie van vele stijlen is komen die stijlen dan ook terug in de muziek. Je hoort de roots, je hoort de blues, je hoort de soul.
Wat je ook vooral hoort is de sterke stem van Michelle David. Haar stemgeluid past perfect bij de gekozen setting. Een voltreffer dus om haar hulp in te roepen bij het opnemen van deze plaat.
Totaal gezien zorgt dit ervoor dat het vooral een erg sfeervolle plaat is geworden. Een plaat die je echt in één geheel moet luisteren. Bij losse nummers ga je toch snel de essentie van het idee missen en dat zou jammer zijn. Ook voor de makers. Want die hebben er een bijzonder smaakvol gerechtje van gemaakt.
(bron:
Opus de Soul)