Jedi Mind Tricks - The Thief and the Fallen (2015)

Precies. Op Bloody Tears rapt hij wel iets meer alsof ie er echt zin in heeft, maar die flow is dezelfde flow die hij sinds 2008 niet meer veranderd heeft (misschien dus al sinds 2007 lol).

Wat is er overigens mis met And Got Said to Cain? Vind AFRO en RA's verses best fijn, en zelfs Vinnie laat flowgewijs eens wat zien (alhoewel dat waarschijnlijk knip/plak-werk is).

1. Intro
Korte maar effectieve intro. Gooit Stoupe er af en toe bewust zo'n snare-rol in die nét uit de maat is? Ik denk ja. (4/5)
2. Poison in the Birth Water
Zeer vergelijkbare plaat met de openingstrack van Servants in Heaven, Kings in Hell, maar dan misschien wel iets beter. Harde drums in gevarieerde patronen en dito switches in vocals samples. De gitaren geven een Ennio Morricone achtige sfeertje, een in dit album terugkerend kenmerk. Vinnie brengt een hapklare verse (3.5/5)
3. Rival the Eminent
Track begint met aparte strings waarna een static een prachtige beat inluid. Een akoestische gitaar vormt de lead aangevuld met bijzonder knipwerk van bijpassende spaanstalige vocals. De beste man Stoupe gooit voor de grap nog een piano en een trompet van de trap en deze beat is af. AOTP lid Lawrence Arnell brengt een welkom refrein. Ondanks dat de versen van Paz niet mega memorabel zijn past het toch aardig in de context. (4/5)
4. Hell's Messenger
Aardige beat. Een chaotisch aandoende cello op de achtergrond is lichtelijk storend maar toch wederom een plezant muziekstuk. Ook niet onaardig refrein. (3.5/5)
5. Merchant of War
Eindelijk een betere verse om mee te beginnen, geen complexe flow of rijmschema's maar pakkende oneliners. Stoupe heeft op het refrein een donkere vocal sample aan DJ Kwestion doorgeschoven die het vervolgens al scratchend inspeelt. Toch niet eerder gedaan door JMT dacht ik. (4/5)
6. La Montagna del Dio Cannibale [Interlude]
Heerlijk overgang naar het tweede segment van het album. Dit zijn de interludes die onmisbaar zijn voor Jedi Mind Tricks soort komen dankzij de aanwezigheid van bijna alléén Vinnie Paz nog meer tot zijn recht (4/5)
7.Fraudulent Cloth
Heerlijke beat. Vernieuwend dankzij de maat die Stoupe hanteert. Ondanks het clichématige onderweg blij om een concept-track te horen. Tenenkrommend refrein van volledig overbodige zanger Eamon. Zodra het refrein begint skip ik naar het volgende nummer. (3/5)
8. And God Said to Cain
Beat met Visions of Gandhi gelijkenissen. Niet mijn favoriete plaat. Leuk om R.A. weer terug te zien maar in compleet andere gemoedstoestand. Deze zal het vast goed doen voor mosh-pits maar verder meh. (3/5)
9. Destiny Forged in Blood
Klassieke intro die doet denken aan Legacy of Blood. Opbouwende instrumentatie begeleid door army-drums. Inhoudelijk mager en muzikaal niet complex. (3.5/5)
10. Il Tuo Vizio E una Stanza Chiusa E Solo Io Ne Ho la Chiave [Interlude]
Tweede zwakkere segment afgelost door prachtige interlude, heerlijke drums, heerlijke bass, heerlijke Yes Alexander.
11. Deathless Light
Stoupe laat bewust de door The Budos Band (Aphasia) verkregen sample het werk doen. De gitaar-riff is voorzien van een lading die alleen nog wat klappende drums behoeft. Resultaat is een simpele maar een niets-ontziende banger waar ik graag de voorgenoemde pit voor instap. Ik zou weinig andere rappers kunnen bedenken met het passende stemgeluid voor deze shit. (4.5/5)
12. No Jesus, No Beast
Beat met wederom Moriconne achtige instrumenten. "I miss working with Stoupe cause he incredible." Word. (3.5/)
13. The Kingdom That Worshipped the Dead
Normaliter Evidence fan maar die man heeft sinds Lord Steppington net zoveel dynamiek in zijn stemgeluid als Stephen Hawking. Geen mega geslaagde guest appearance. Sowieso het gevoel dat deze verses uit een 500$ coupletten.wav grabbelton komen om het afzetgebied onder de hiphop heads te vergroten. (3.5/5)
14. The God Supreme
Eerste in een reeks van krachtige nummers, jesus saves. Keiharde beat met snijdende violen. Vinnie gooit de schroom van zich af laat zich kennen als zijn naamgenoot in de ring. Keihard nummer. (4.5/5)
15. In the Coldness of a Dream
Refrein van zeer hoog niveau, had graag meer van deze Thea Alana gehoord op dit album. Vinnie: "The guns mad big and sing like Adele." Aan het experimenteer-gehalte van deze beat is te horen dat Stoupe zijn liefde voor hiphop niet geheel is verloren. De gelaagdheid van deze beat is echt beyond: Harpen, synths, distorted pads, gitaren en vice verca. (5/5)
16. Lemarchand's Box
De laatste van een reeks van 3 tracks die het album uit de gematigdheid trekken. Bijzonder harde knallende track, Stoupe weet exact hoeveel hij in muzikale zin moet toevoegen want laat zware violen het werk doen. Yes Alexander brengt een extra laag melancholiek aan om het album uit te luiden. (5/5)

(4.5/5)

Gevoelsmatig zie ik het zeer hoge cijfer van 4,5* niet terug in je review per track. Eerder 4*. Qua gemiddelde ligt je cijfer ook rond de 4* (3,90*). Maar goed, het totaalplaatje telt uiteraard.

Helemaal mee eens. In alle eerlijkheid is die 0,5 een pure gunfactor. Waarschijnlijk maakt mijn obsessie voor Stoupe als producer meer van dit album dan het in werkelijkheid is.

Ik heb ook een (muzikale) obsessie voor Stoupe, maar wellicht daarom kijk ik juist extra kritisch naar zijn werk. Omdat ik weet wat ie kan en heeft gedaan in het verleden.

Verdorie. Ik kan niets met Jedi Mind Tricks. Maar eens snel dit album beluisteren deed me wel genieten. Ga je zien dat ik ineens dikke JMT-fan zal worden.

Vind het net wat minder saai dan de laatste JMT/Vinnie releases, en dat komt dan door Stoupe, maar komt niet in de buurt bij de toffe JMT-periode voor mij. Heb het ook wel gehad met deze formule denk ik.

Exact. Ik had gehoopt dat Vinnie nog wat sterker uit de hoek zou kunnen komen.

Eerlijk gezegd vind ik Vinnie vaak bijzonder goed rappen. Zijn stem lijkt vaak net verouderd, maar ik hoor het iets liever dan zijn wel heel erg schorre geblaf op Servants In Heaven.

Bloody Tears is hoogstwaarschijnlijk in 2006 opgenomen. Misschien nog niet eens een jaar na opnames van Servants in Heaven, Kings in Hell. En ik begrijp best dat Vinnie het niveau van die plaat niet haalt op Bloody Tears, maar dat ie in dat nummer meer gevoel, passie en betere flow heeft dan op het grootste gedeelte van dit album lijkt mij duidelijk. Maar goed iedereen zijn mening, misschien ligt het voor mij deels ook aan de verandering in zijn stem.

Over And Got Said to Cain: dit is echt zo'n track waar iedereen even wil laten zien wat ie zogenaamd qua rapversnellingen kan doen. Erg leuk hoor, maar goede muziek levert het niet op. Het is gewoon 'platte' emotieloze muziek. En dat refrein, are you kidding me?

Ik denk dat het verschil inderdaad voornamelijk in de stem zit, en minder in de flow op zich.

Vond ik juist wel leuk. Even wat raptechniek laten zien, en het plezier spat er écht vanaf vind ik. Juist bij dat refrein denk ik "deze man hebben hier lol mee gehad". Maar inderdaad, ieder zijn eigen smaak.

Lang getwijfeld of ik dit album wel zou checken, omdat je bij sommige albums je (voor)oordeel al klaar hebt liggen. Uiteindelijk toch maar beluisterd en het komt helaas overeen met wat ik verwacht had. Af en toe nog een goede productie, maar overwegend trucjes van Stoupe die hij blijft herhalen. Kitscherig met momenten, matige gastartiesten op Evidence na. En Vinnie Paz, de rapper die het hoogste woord heeft, weet ook al jaren niet meer wat variatie inhoudt.

En toch, ondanks al mijn kritiek is dit met momenten vermaak. Wellicht omdat het soms tegen foute muziek aanschuurt. Misschien omdat Stoupe zo nu en dan nog een voltreffer in huis heeft. Of omdat Vinnie Paz nooit van stijl switcht, waardoor ik af en toe aan de goede oude tijd van Jedi Mind Tricks terugdenk.

Ik luisterde wat nummers van Servants in Heaven, Kings in Hell. Als ik dan lees dat Stoupe die tijden laat herleven denk ik 'huh'. Gewoon 'huh'.

Inderdaad Niels, zelfs op A History of Violence, toch ook een matig album van Jedi Mind Tricks, produceert Stoupe nog een stuk beter. Maar zelfs een matige Stoupe is nog het beste JMT-lid. Een treurige waarneming.

Voor geïnteresseerden: hier is mijn recensie van dit album voor KindaMuzik te lezen, getiteld "De Vinnie-moeheid is toegeslagen". Jullie zullen de tendens wel kunnen raden.

Ik weet niet of je hier ook specifiek op doelt, maar Stoupe komt uit Philadelphia (lees: daar opgegroeid). Vinnie ook trouwens.

Je hebt gelijk. Ja, dat wist ik wel ("I'm from Philly, it ain't a sucker that ever come from here" - best aardig van Vinnie, trouwens). Goede opmerking, want New York is incompleet. Ik laat er 'east coast' van maken, dat zit al meer in de richting. Dank voor de toevoeging

Ben aangenaam verrast door dit album. Ik had JMT eigenlijk al opgegeven na Violence Begets Violence, die ik niet eens af heb kunnen luisteren zonder pijn aan mijn oren te krijgen. Op deze plaat hoor je nog steeds een Vinnie die zijn flow niet al te vaak varieert, maar ik vind zijn teksten hier al gauw origineler en sterker overkomen dan op VBV. Stoupe komt weer met een aantal klappers van beats die in je hoofd blijven hangen. En daarbij vind ik ook de meeste featurings wel wat toevoegen, leuk dat AFRO, RA en Dilated Peoples erop staan. De laatste drie tracks (maar vooral: In the Coldness of a Dream en Lemarchand's Box) zorgen ervoor dat dit album nipt 4 sterretjes vanaf mijn zijde binnenhaalt. Houdoe.

Goede, constante en leuke comeback van het echte JMT. En album dat je op kan zetten en moeiteloos op kan laten staan. Vinnie heeft er zin in en rapt, zeker kijkende naar de laatste jaren, vrij gevarieerd en absoluut niet op de automatische piloot (weer bij vlagen kijken naar de laatste jaren). Stoupe heeft de vlakke beatjes van A History of Violence achter zich gelaten en weer plaats gemaakt voor meer gelaagde, complex(ere) producties.

Allemaal prima, maar er is ook een maar. Zo missen echt duidelijke uitschieters. Het is allemaal ongeveer van hetzelfde goede niveau, maar ik verwacht, ook anno 2015, een paar bijzondere uitblinkers van het duo. Die staan er niet echt op. Fraudulent Cloth en Lemarchand's Box komen in de buurt, maar eerstgenoemde nummer bevat een veel te overdreven, clichématig refrein van Eamon. En dat is jammer, want wanneer hij meer ingetogen zingt (op R.A.'s laatste album bijv.) komt hij wél tot zijn recht. Nu is het refrein totaal overbodig, niet passend (voor op een track waar je ook Paz hoort) en wellicht zelfs ergerlijk. Had dan voor Yes Alexander gekozen i.p.v. haar op overbodig te laten zingen op interludes. En op Lemarchand's Box had dan wat meer moeten worden gerapt. Ook gebruikt Stoupe wat minder bijzondere samples dan normaal. Waar A History of Violence typische Stoupe-samples verwerkt in vlakke beats bevatten, bevat dit album wat minder bijzondere samples verwerkt op zijn Stoupe's. En ook had ik graag wat meer tracks met concept gezien. Nou verwacht ik geen Servants in Heaven Kings in Hell-tracks meer qua concept/niveau, maar een of twee tracks in de trant van Trail of Lies (conceptueel/ingetogen) hadden er zeker ingezeten. Dat kunnen beide heren nog prima. Enfin, een prima album dus, maar ook genoeg verbeterpunten. Al weet ik niet of dat er nog in zit. Ik verwacht van Paz geen wonderen meer, maar wellicht kan Stoupe zijn oude niveau nog enigszins herpakken. En zo niet, jammer, maar ook prima: als eventuele volgende platen ook ongeveer dit niveau hebben heb ik er weinig moeite mee. Een (mooie) 3,5*.

Over de hele linie een sterk hiphop-album, met de verschillende rappers goed op dreef en een lekker stevige basis van dreigende, pompende beats. Feitelijk zakt de boel nergens in. Eén van de meest verrassende tracks is het afsluitende Lemarchand's Box, waarin de titels van de korte verhalen van Clive Barker's Books Of Blood zitten verwerkt. Erg cool gedaan.

Wat een trieste rescensie. Het grootste probleem van recensenten is dat ze vrijwel nooit objectief kunnen schrijven. Ook bij jouw rescensie zie ik niets anders dan een mening die negatief is terwijl de rescensie enigszins positief zou moeten zijn zodat mensen geprikkeld worden hun eigen ervaring erop los kunnen laten.

Neen. Een recensie kan nooit objectief zijn. En een kleurloze beschrijving is helemaal niets waard onder het mom 'recensie'.

Je bent wel heel graag negatief, he?

Hoe kan je nou objectief een recensie schrijven? Dat kan bijna alleen als je een recensie schrijft over een artiest die voor diegene nog onbekend is. En zelfs dan kun je bijna niet objectief blijven door elementen als de cover, titels, naam van de band etc.

Natuurlijk kan dat wel. Alleen moet je geen appels met peren gaan vergelijken.

Ik zou nooit een recensie schrijven bij een album als ik van te voren weet dat mijn verwachting laag is bij een album.

Zo vind ik Lamar en Badass zwaar overschat en over gewaardeerd.

Mijn recensie zou dus altijd negatief geladen zijn.

Ook andere meningen hier slaan kant noch wal. Zeggen dat Paz eentonig klinkt na al die jaren terwijl hij altijd zo gerapt heeft. Nu is dat ineens een probleem en klinkt het saai.

In principe zou je alleen recensies moeten schrijven over het geen dat je echt leuk vind. Ik vraag een dance fan toch ook niet om een mening te geven over jazz muziek.

Ik ben echter de kwaadste niet: speciaal voor Raffael zal ik eens een poging doen tot een objectieve recensie. Lijkt me wel aardig.

Jedi Mind Tricks is een Amerikaanse hiphopgroep uit Philidelphia, Pennsylvania, die sinds Jus Allah kortgeleden de groep verliet bestaat uit rapper Vinnie Paz en producer Stoupe, the Enemy of Mankind. Ze zijn al meer dan vijftien jaar actief en brengen met The Thief and the Fallen alweer hun achtste album uit.

Vinnie Paz rapt met een mannelijke stem die je rauw zou kunnen noemen. Onderwerpen die de revue passeren zijn moord, mutilatie en wapens. Op Fraudulent Cloth met zanger Eamon betreurt hij hoe hij weinig mensen in zijn omgeving kan vertrouwen. Soms speelt hij met woorden om zijn boodschap over te brengen. Hij rapt echter niet alleen: onder meer Dilated Peoples, R.A. the Rugged Man en A-F-R-O rappen. De vrouw Thea Alana zingt.

Dit alles gebeurt over de producties van Stoupe. Die gebruikt hiervoor drums, bassen en meerdere soorten samples als piano's, vocalen, gitaren en andere instrumenten. Vaak worden meerdere samples over elkaar gelegd tijdens de nummers. Op enkele interludes wordt niet gerapt, al wordt hierin vaak wel zang gebruikt.

Het geheel duurt een kleine drie kwartier. Veel tracks zijn korter dan drie minuten.

Cijfer/5

Overigens ben ik groot hiphopliefhebber en had ik wel degelijk verwachtingen bij dit album, gezien de terugkeer van Stoupe, het vertrek van Jus Allah en de sfeervolle cover in combinatie met de titels die, hoopte ik, het een en ander beloofden. Ik recenseer niet iets waar ik totaal niet benieuwd naar ben - ik heb wel wat beters te doen. Helaas zit het niet altijd mee in het leven.

Verder is er uiteraard best discussie te houden over het nut van recensies. Ik denk echter dat als recensies nut hebben, negatieve(re) recensies - mijn recensie zuiver negatief noemen lijkt me onzin - nodig zijn, anders verliezen de positieve al hun waarde.

En dan zit je weer met het probleem dat recensenten niet objectief kunnen blijven...

Of nog korter samengevat: Wikipedia