David Thomas Broughton - The Complete Guide to Insufficiency (2005)

denk aan de wereldvreemde stem van Nick Drake, het stemmen van Thurston Moore's gitaar voor een Sonic Youth concert, gooi er een kerkje in Leeds bij, en neem alles in 1 take op. Klooi wat aan met een loopstation en maak een van de meest bevreemdende platen ooit, zo'n plaat waar je van hoopt dat die gast ooit nog een album met echt afgeronde liedjes zal opnemen. 'Pink Moon' is immers al 34 jaar oud...

Bijzonder album inderdaad met een donkere, destructieve inslag. Daarom is de vergelijking met Nick Drake wel wat gevaarlijk, David Thomas Broughton blijft niet keurig binnen de lijntjes. Van mij hoeft hij dan ook geen afgeronde liedjes te maken, die vind ik doorgaans saaier dan dit soort ruwe, eerste versies. Maar zijn stem zit inderdaad wel in de richting van Nick Drake. Ik schreef destijds ook over dit album: "Als Antony (van de Johnsons), Nick Drake en Devendra Banhart ooit nog eens samen een kind zouden krijgen dan zou deze later net als David Thomas Broughton klinken." Daar kan ik mij nog steeds wel in vinden. Het jaartal moet overigens 2005 zijn.

een soortgelijke beschrijving stond ook op Pitchfork.

Ik bedoel niet dat dtb's stem lijkt op die van Nick Drake, maar dat deze eenzelfde wereldvreemdheid in zich draagt. Vergelijkingen met Nick Drake zijn niet gevaarlijk, slechts complimenteus, overigens. (of je moet het als selling point op een sticker op je album hebben staan, nietwaar Jose Gonzalez?)

Ik ga dit eens beluisteren

Ik zou niet weten naar wie dit moet klinken, maar ik weet wel dat ik dit een mooie plaat vind. Ik stoor me er helemaal niet aan dat de nummers niet mooi zijn afgerond. Misschien geeft dit het album juist net dat speciale. Verder is mijn favoriet van dit album Execution: I wouldn't take her to an execution. I wouldn't take her to a live sex show. I wouldn't piss or shit on her would I? Because I love her so!

Normaal gesproken ben ik redelijk eigenwijs en 'ontdek' ik mijn nieuwe artiesten en of plaatjes gewoon zelf. Wat dat aan gaat is musicmeter leuk maar gebruik ik het niet optimaal om nieuwe dingen te ontdekken.
Toch laat ik me soms graag door bepaalde users verrassen met tips die ik dan ook opvolg en een heel enkele keer pik ik echt iets op puur door er over te lezen hier.
Zo werd er bij Antony & the Johnsons gelinkt naar dit album. En gezien het feit Antony een aardig potje kan breken bij mij vond ik het genoeg aanleiding om dit album eens te gaan beluisteren.

Ik eerlijk toegeven dat ik enigszins teleurgesteld was: misschien ken ik toch iets te veel werkjes binnen het genre, hoe origineel David Thomas Broughton ook is.
Antony hoor ik er niet echt in terug buiten het feit dat ook hier iets sereens van uitgaat, Devendra Banhart snap ik wel maar die vind ik dan toch wat gekker, grappiger en spreekt me gewoon meer aan en Nick Drake vind ik heel erg gevaarlijk: van die muziek kan ik zo ongelooflijk genieten en dat werkt zo op mijn gevoel en dat doet deze meneer helemaal niet. In dit album hoor ik wat ik in wel meer albums van eenzelfde signatuur hoor: knap gemaakt, mooi, maar 100% raken doet het me niet.
Fluiten? Dan liever Andrew Bird. Ontroeren? Dan liever Nick Drake en Antony. Apart? Doet u mij maar Devedra Banhart.
Niet slecht, maar geen blijvertje voor mij.

Ja dat was ik . Jammer dat je het album een beetje een teleurstelling voor je was. Ik vind dit album denk ik nog steeds net iets sterker dan 'I Am a Bird Now'. Misschien dat Antony en David niet zo heel erg vergelijkbaar zijn maar beiden brengen muziek met veel emotie. En bij mij is het net andersom. Antony raakt mij op zijn laatste album niet 100% terwijl dit album dat wel doet. Daarom zal ik dit album ook wel wat sterker vinden. Toch leuk dat je dit album een kans hebt gegeven.

Buiten dat heeft het me op zich ook prima kunnen bekoren getuige mijn 3,5*

Ben het helemaal met Avon eens! Deze plaat mag voor mij naast Nick Drake staan, getuige de emotionele kracht die hier vanuit gaat.
Niets gevaarlijks aan eerder een kwalificatie van hoe ongelooflijk krachtig deze plaat is.
Sfeer vind ik bijzonder moeilijk te omschrijven, maar voor mij zijn er maar weinig mannen met gitaar die dit soort sfeervolle platen voort kunnen brengen.. Hetzelfde heb ik met Nick Drake, Bon Iver en Elliot Smith.
Een welverdiende 4,5!

Ontzettend mooi, met name het laatste nummer kan me heel erg bekoren.

Een mooi album, die toch wel gemaakt wordt door de bijzondere stem van David Thomas Broughton. Z'n stemgeluid zit een beetje tussen Antony en John Martyn in; maar heeft gelukkig wel een eigen sound.. Emotioneel uitstekend werkje, hoewel dat gefluit van meneer wat mij betreft niet hoeft.

Sterkste nummer is de afsluiter, erg mooi!

The Complete Guide to Insufficiency is een heel bijzonder album. Bij de eerste luisterbeurten dacht ik te maken te hebben met een absolute winnaar, dit veranderde echter toen ik de nummers aandachtig beluisterde. Grootste probleem met de vijf nummers op het album is dat ze vrijwel allemaal te lang doorgaan. Dit lijkt een directe verwijzing naar de albumtitel.

Op het ene nummer (Ambiguity) is het echter een stuk minder storend dan op een ander nummer (Execution). Sowieso vind ik de tekst van Execution iets te expliciet en niet bepaald subtiel. Het is nogal spijtig, aangezien dit album in potentie zeker een meesterwerk is. De wijze hoe de prachtige echo klinkt, het unieke stemgeluid van Broughton en de wijze hoe hij zijn gitaar bespeelt is niets minder dan verbluffend.

Aparte plaat. Afgaande op de reacties had ik een ontoegankelijk album verwacht maar dat valt reuze mee. Sterker nog, zo spelend op de achtergrond waren de 39 minuten voorbij voor ik er erg in had. Aan de andere kant is er ook niets blijven hangen.

Om deze plaat echt op waarde in te schatten is het waarschijnlijk verstandig om hem een keer aandachtiger te beluisteren.

Zo. En nu wil ik dood.
Wat een heerlijk deprimerend album is dit toch. In één ruk opgenomen in een kerkje, lekker lo-fi. Ja, helemaal mijn ding.

David Thomas Broughton is de ultieme man-met-gitaar, ookal is het een man-met-gitaar-en-loop-pedaal. Het is de man op het feestje die in je de hoek zet en een beetje aankloot. Maar let wel: niemand kloot zo mooi aan als deze man. Iedereen die hem live heeft gezien of filmpjes ervan op YouTube weet wat ik bedoel. De muziek valt constant uit elkaar, hij is geen begaafd technicus, hij loopt zijn gitaarspel en er sluipen fouten in, dan loopt hij de loops en stropen de fouten zich als een olievlek uit over het muzikale spectrum. Soms gaat dit door tot er enkel nog een kakofonie overblijft, een ondoordringbare brei geluid, als haar in een doucheputje.

Maar dan - maar dan! - laat ie ineens alles wegvallen behalve één gitaarlijntje, of één vocaal lijntje, en breekt de zon - nee, de hemel - door: met zijn fantastische stem die ineens wel één enkele heldere boodschap kan brengen. Dit gebeurt bijvoorbeeld na Execution, wat in statisch geruis uitmond om ineens plaats te maken voor het hartverscheurende Unmarked Grave, een laatste levensschreew van een soldaat aan zijn geliefde, tragischer gemaakt door het feit dat het nooit zal aankomen en dat de soldaat weet dat het nooit zal aankomen. We horen ineens dat het hier toch gewoon om muziek en emotie gaat, muziek die je bijna aan je moeder zou laten horen, ware het niet dat we ook weten dat het, onherroepelijk, enkel een kwestie van tijd is tot het weer "misgaat". De vocaallijnen schuiver over elkaar heen, tot je op een gegeven moment enkel nog een soort woordloos gejammer hoort, met ergens daarin vaag de woorden Forever en Weeping, schimmig als de zwarte plekken op je netvlies nadat je in de zon kijkt. De klokken van de kerk die pal naast de studio staat gaan af, en worden opgeslokt in het loop-pedaal. En de klokken verdubbelen, multipliceren zich in de eindeloze herhaling. Alles verwordt weer tot de onvermijdelijke chaos.

En opeens snap je het: dit is de singer-songwriter van de entropie. Muziek die zichzelf kapot maakt, kapot moét maken, om te kunnen bestaan.