menu

Sunset Rubdown - Shut Up I Am Dreaming (2006)

mijn stem
3,84 (61)
61 stemmen

Canada
Rock
Label: Absolutely Kosher

  1. Stadiums and Shrines II (3:57)
  2. They Took a Vote and Said No (3:43)
  3. Us Ones in Between (4:26)
  4. I'm Sorry I Sang on Your Hands That Have Been in the Grave (5:32)
  5. Snakes Got a Leg III (3:52)
  6. The Empty Threats of Little Lord (5:07)
  7. Swimming (3:41)
  8. The Men Are Called Horsemen There (7:05)
  9. Q-Chord (1:21)
  10. Shut Up I Am Dreaming of Places Where Lovers Have Wings (7:23)
totale tijdsduur: 46:07
zoeken in:
3,5
side-project van Wolf Parade

4,0
en een erg goed side - project, 4* ik kan hem alleen niet te vaak draaien....

duivvv
prachtige cd
vooral de eerste helft kan me enorm bekoren

de manier waarop het nummer afbouwt in "Stadiums and Shrines II"

en de "be careful what you wish for" in "They Took a Vote and Said No"

mooi !

avatar van Petterson
Hm, het grijpt me toch niet zo als Wolf Parade dat doet. Desondanks wel een 3,5, vanwege de nummers 2, 6 en 8 die ik wel mooi vind. Erg mooi zelfs.

avatar van Martin Visser
4,0
eerste indruk is goed. klinkt sterk. met name de afsluiter. daar kan ik nu al geen genoeg meer van krijgen. de plaat klinkt mijns inziens als een mix van Arcade Fire en Xiu Xiu.

avatar van Omsk
4,0
Us Ones In Between is ronduit prachtig, The Man Are Called Horsemen There is ook geweldig meeslepend, de rest vergt af en toe wat van je aanvaardingsvermogen (Maffe orgeltjes, weirde vocalen). Ik ben het eens met robert1325.

avatar van otherfool
3,0
Ondanks een paar erg mooie liedjes ook voor mij een stukje minder dan Wolf Parade. Soms aantrekkelijk, dan weer afstandelijk, de ongelukkige songtitels helpen ook al niet echt. Slotnummer is wel tamelijk briljant.

3 sterretjes.

avatar van Montorsi
4,0
Snakes Got A Leg III is te geniaal..

avatar van twelve
4,0
Shut Up I Am Dreaming of Places Where Lovers Have Wings. Alleen die titel bezorgt mij al kippenvel. Ongeëvenaard, voor mij Krug's beste.

avatar van Near
4,5
Heel vreemd - Wolf Parade heeft me tot op heden niet weten grijpen, maar hier klikte het eigenlijk meteen.. Echt héél meeslepend en sfeervol album. Niet echt easy-listening wat de sound betreft, maar achter de ruwe (haast krankzinnige) façade gaan prachtige pop-pareltjes schuil.

Ben ik trouwens de enige die hier verbazend veel Bonnie 'Prince' Billie invloeden in hoort? Ze zitten wat verdoken, maar bijvoorbeeld in 'The Empty Threats of Little Lord' komen ze toch echt wel naar boven drijven, niet? Alleszins, een band waar ik meer van wil horen!!

avatar van Near
4,5
Sunset Rubdown - Shut Up I Am Dreaming: een excessief lange bespreking.

Soms stuit je, in de onverzadigbare zoektocht naar schoonheid, op een parel waarvan je jezelf afvraagt of je zulk een pracht wel verdient in dit leven. Het is een pracht die enkel voor jou lijkt weggelegd - niemand kan haar op dezelfde manier ervaren -, en het voelt aan alsof ze altijd al verborgen lag in de diepste krochten van je ziel maar je haar pas kan ontketenen na over een sleutel in de vorm van een kunstwerk, een boek, een album,.. te beschikken.

'Shut Up I Am Dreaming' is zo'n sleutel, een lichtgevende diamant die je toelaat in je eigen ziel te kijken - althans, dat is het voor mij. Elk nummer snijdt een ander soort van overtollig vet weg, totdat enkel de essentie overblijft. Ontwapend blijf ik achter, elke keer opnieuw, en elke keer opnieuw tracht ik te achterhalen op welke manier Sunset Rubdown hierin slaagt. De teksten? Spencer Krug's stem? De speelse instrumentatie? Het avontuurlijke en onvoorspelbare verloop van de nummers? De sfeer die het album uitwasemt? Geen en alle van voorgenoemde in feite. Al deze elementen spelen een vitale rol, maar in hun hoedanigheid van een vervliegend moment. Hmm.. Hoe zal ik dit uitleggen.. Sommige nummers slagen erin om op één bepaald moment, waar je met gemak je vinger op kan leggen, je ziel te beroeren. Dit wil niet zeggen dat de rest van het nummer overbodig is, maar hetgeen waar je het meest naar verlangt wanneer je het nummer luistert is die éne vocale uitspatting, of die éne perfecte noot in de solo, of die éne fractie van een seconde waarop alles perfect op zijn plaats valt en het niet langer muziek is die uit je speakers knalt, maar iets meer, iets hoger; gelukzaligheid ofzoiets. Het zijn de momenten waarop een koude rilling over je rug loopt, en het haar op je arm gaat rechtstaan.
Om maar eventjes een voorbeeldje aan te halen: wanneer ik luister naar 'Silver Soul' van Beach House, dan valt dit moment op de 46e seconde (meer bepaald op het woord 'fool'). Nog een voorbeeldje: in het nummer 'Honey Power' van My Bloody Valentine valt dit moment op 2 minuten en 40 seconden (het moment waarop de gitaren de hoogte in schieten). Nu, versta me niet verkeerd, het is niet alsof de rest van het nummer kan worden weggesneden, en ik dag in dag uit naar die drie seconden van het nummer Honey Power zit te luisteren - de rest van het nummer werkt deze 'persoonlijke mini-climax' natuurlijk in de hand, en zonder de rest van het nummer, bestaat de 'persoonlijke mini-climax' ook niet. Nu hoop ik dat iemand hier weet wat ik daarmee bedoel, anders is deze hele uiteenzetting best wel een verspilling van zowel mijn als jullie tijd geweest. Bij voorbaat: mijn excuses.

Nu, om de draad terug op te pikken, 'Shut Up I Am Dreaming', bevat meerdere dergelijke momenten in elk nummer. In élk nummer (ja, zelfs Q-Chord weet me meerdere keren te ontroeren)! Dit album is een rollercoaster van kippenvelmomenten! De reden hiervoor is het ongedwongen, meanderende karakter van deze nummers. Het zijn levende organismen, die groeien, evolueren. Lange afstanden worden afgelegd in deze liedjes, vandaar dat ze allen zo episch aandoen: praktisch elk nummer bevat genoeg ideeën om een volledig album op te baseren. Er zijn geen grenzen, geen richtingen, geen verplichtingen: 't is alsof de nummers, en niet Spencer Krug en kornuiten, de leiding hebben. En dit is net de schoonheid van dit album: elke keer wanneer een idee wordt geïntroduceerd kan de luisteraar er enkele momenten van genieten, vooraleer het volgende wordt aangedragen. Op die manier is het album zeer vluchtig, en is het noodzakelijk bij elke seconde stil te staan, want enkel op die manier openbaart 'Shut Up I Am Dreaming' haar ware schoonheid.

Daarnaast is dit een zeer visueel album voor mij - elk nummer weet op zo'n sterke manier een sfeertje te creëren dat het album mij in staat stelt onontdekte werelden te bewandelen vanuit mijn luie zetel. Een excursie:

'Stadium and Shrines' is een abrupte opener, en vergt meteen de volledige aandacht van de luisteraar - dit zet je niet op de achtergrond aan mensen, dit is muziek die je geconcentreerd moet luisteren, anders mis je gewoon zoveel! Een kakafonie van keyboards, cymbalen en gitaren opent de magische poorten van Spencer Krug's wereld. Vanop een hoge rots aanschouwen we de omvang van deze wereld - wijdse vlakten, een continent doorbloed met sprankelende rivieren, weelderige bossen en duizelingwekkende kliffen en hellingen.

'They Took A Vote..' is het meest gestructureerde nummer op deze plaat, en had feitelijk evengoed van Wolf Parade kunnen zijn - het is alleszins een beetje de zwakke broeder op dit meesterwerkje. Zeer genietbaar, dat wel, maar het mist wat edge, en dat geheime ingrediënt dat de andere nummers wel bevatten.
Echter, de middelmaat van dit wat makkelijke tussendoortje wordt ruimschoots gecompenseerd met het pareltje 'Us Ones In Between' - "I've heard of pious men, I've heard of dirty fiends, but you don't often hear, of us ones in between".. Ik huil haast; en dit is slechts één voorbeeld van de tekstuele genialiteit die dit nummer herbergt.. Ik kan het eigenlijk amper onder woorden brengen hoeveel ik van dit nummer houd.. Na een hele resem van prachtige lyrische uitlatingen moet het beste echter nog komen: op 2 minuten 8 seconden valt een keyboard (is het een keyboard? of een melodica ofzo?) in dat de betekenis van schoonheid herdefinieert.. tweede maal dat de tranen in mijn ogen staan. Beelden van een verlaten vuurtoren op een eenzaam strand, golven die rustig tegen een steiger klotsen, een arm vissersdorp ietsje verderop, en de intrinsieke goedheid van de mensen die het dorp bewonen.. Vervolgens, hemelse tweestemmigheid: 'For I have never seen a sun/that did not bury it's head in the side of the World when the day is done'.. De opgebouwde spanningsboog wordt gekanaliseerd en mondt uit in een iets snellere instrumentale outro. Sunset Rubdown schakelt hier meer dan één tandje bij.

'I'm Sorry I Sang On Your Hands' heeft een morbide karakter; het voelt aan als een middernachtswandeling op een verlaten kerkhof. In de bossen nabij de graven passeert een parade van jonglerende skeletten, je kan nog net hun silhouetten onderscheiden, en volgt hen naar een afgelegen poel, die verborgen ligt in de diepste kilte van het door nevelslierten omarmde woud. Wordt vervolgd..

'Snake's Got A Leg' dan; Krug's capaciteiten als zanger worden nogmaals bevestigd in de openingsseconden van dit nummer. Wanhoop en waanzin ontsnappen zijn keelgat, en wurgen de openingsregels, om vervolgens plaats te maken voor een afbouwende piano die twijfel en vrees begeleidt. Na een goeie twee minuten verandert het beestje opnieuw van richting, en wordt de ontsnapping van honderden slangen bezongen.. Slangen. 'The Empty Threats of Little Lord' bouwt verder op dit thema.. Echter, waar wanhoop slechts aangeraakt werd in het voorafgaande nummer, is het hier Leitmotif nummer 1. 'No I'm not That Kind of Whore' spuwt Krug uit, vergezeld van het passief-agressieve 'If I ever hurt you, it will be in self-defense'. In het Engels heet dit dan 'haunting'.. laten we het daar maar op houden. Het venijn van dit fenomenale nummer zit echter in de staart - een vaarwel aan een reeds verzopen liefde; haatvol, cynisch, desolaat:

'I wish you the best, you snake,
you are self-professed, you snake,
my heart's in my chest, you snake,
you can have the rest, you snake.'

Laat ons dit maar het beste nummer van de plaat noemen.

Aansluitend: het morbide aandoende walsje 'Swimming'. Laat ons terugkeren naar die afgelegen poel, die verborgen ligt in de diepste kilte van het door nevelslierten omarmde woud, nietwaar? De dame van het meer ( een geest natuurlijk), danst met verdronken lichamen, riviernimfen en krakkemikkige skeletten. Het gaat er allemaal nogal zwierig aan toe eigenlijk - best een mooi zicht, mocht het niet zo macaber zijn. De outro van het nummer gaat weer een heel andere richting uit, maar luistert u zelf eens anders.

De wijdse atmosfeer die het nummer 'The Men Are Called Horsemen There' genereert is haast onvatbaar voor de luisteraar; uitgestrekt maar toch verstikkend, zo voelt het nummer. Als een mistige vlakte. De ochtendzon verlicht het hemelfirmament zwakjes, en een gezelschap van vreemde, veelkleurige, ongelukkige wezens baant zich een weg door de dichte nevelslierten. Ze lopen in een lange colonne, onbestemd, volledig doelloos, op zoek naar God weet wat. De grasvlakte is oneindig groot, dus wat hun doel ook moge zijn, het is onbereikbaar. In de verte zien ze kuddes centauren draven; neerslachtig kijken ze toe op de majestueuze mythische creaturen. Een openingstafereel, vooraleer deze beweeglijke parel uitmondt in een venijnige recitatie van waarheden als bevroren asfaltwegen: 'When someone says 'fuck me', someone else says 'ok''.

'Q-Chord' is instrumentaal, en wordt vaak afgedaan als niemendalletje - onterecht! Dit nummer is de essentie van een climax. In die zin dat het enkel een climax is, zonder het nummer dat er volgens de conventie rondgedrapeerd moet zijn. Briljant.
De afsluiter is een staaltje songschrijverschap in de traditie van bijvoorbeeld een Sufjan Stevens. Hij opent met zacht gitaargetokkel dat de grootse outro reeds voorbereidt. Als een kapstok hangt het pulserende middenstuk (met schitterende gitaarsolo) aan deze structuur, die in de slotminuten uitbarst in een sneltrein van keyboards en verstoorde gitaarsignalen..

'Don't make a sound..'

avatar van Kuk
Kuk
De afsluiter van deze weergaloze plaat verdient mijns inziens zonder twijfel een plekje tussen de beste 100 liedjes aller tijden. Wat een schoonheid is dat!

Dit blijt toch wel een fantastische plaat. En alhoewel de lyrics op zijn minst cryptisch te noemen zijn vindt ik het toch een heel persoonlijk (niet afstandelijk) album

avatar van Supersid
4,5
Ik ben helemaal verkocht!

avatar van Supersid
4,5
Ik ben hélemaal verkocht!!!

5,0
Dwaallichten die de ether indwarrelen; vlokken van natte sneeuw die al verdwijnen voordat ze de grond raken; een haast onaantastbaar geluk dat stotterend tot stand komt, dat zichzelf constant afbreekt in het zicht van de haven van de harmonie. André Breton schreef ooit in Nadja dat "de schoonheid convulsief zal zijn, of zij zal niet zijn." Als er woorden zijn voor dit album, dan zijn het er van zulk aard.

Spencer Krug is de dirigent die constant afgeleid is, die zich maar niet kan committeren aan de structuur van het bladpapier. De dirigent die zichzelf en vooral zijn band elders al verontschuldigt: "when the conductor fucks up, you can't blame the symphony." De dirigent die de wereld beziet, en begrijpt dat de muziek nooit de wereld kan bepalen, maar de wereld enkel de muziek. De dirigent die tijdens een matineevoorstelling plots naar buiten loopt, naar het strand slentert, en - enigszins gemelijk - concludeert: "Oceans never listen to us anyway." Het is juist; het is zoals een ander groot dichter al eens zei, in een zelfde dagdroom aan een zelfde strand:

And somehow, the sea was always there to make you feel stupid.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:07 uur

geplaatst: vandaag om 13:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.