Het Beste Uit de Top 40 van '89 (1989)

Rocco & the Carnations met Marina... Allemachtig, dat was pas FOUT!

In vergelijking met de verzamelaars uit de '90's is deze kwalitatief een stuk minder. Heb deze dan ook niet, maar ken (helaas) alle nummers wel.

Met Marc Almond 's "Somethings' gotten hold of my heart" lijkt mij anders weinig mis

Aahh 1989, het jaar waarin ik voor het eerst actief met muziek en radio luisteren bezig was, zo rond mijn 10e/11e jaar.Nee, wat dacht je dan van Barbarella - "We Cheer You Up" (in the Pin-Up Club)

1989 is voor mij het jaar dat ik actief begon met muziek luisteren. Elke week luisteren naar de Top 40 en leuke liedjes op een cassette bandje nemen.
Deze CD kreeg ik met Sinterklaas 1989 en draai hem nog vaak. Een goeie CD met een top tracklist!

Dat is camp

Ik bezit de Top-40 dubbel-CD's van 1989 tot 1992. Zo'n hitverzamelaar zet ik maar sporadisch op, maar er staan toch heel wat leuke nummers. Ik denk dat iedereen wel één of ander nummer naar zijn smaak terugvindt.
De nummers van Roy Orbison, Simple Minds, Bangles, Guns 'n Roses, Roxette, Queen en Tina Turner vind ik uitstekend. Ook die van Diana Ross & Supremes uiteraard dat van de jaren '60 dateert.
"Alles kan een mens gelukkig maken" van René Froger vind ik een zéér goed nummer en zowat het enige van die zanger dat ik nog graag hoor. "No more Boleros" van Gerard Joling vind ik eveneens zeer mooi (jawel!). "Lambada" van Kaoma was dé zomerhit van 1989 toen wij een lange en mooie zomer kregen.
"Pump up the jam" van Technotronic is zowat het enige new beat-nummer dat de tands des tijds enigzins doorstaan heeft. "Marina" van Rocco Granata daarentegen hoor ik 100x liever in de originele versie.
Gelukkig dat "It's hard to be tender" van Carly Simon hier ook opstaat, want dat nummer ontbrak in haar compilatie dubbel-CD.
Overigens was 1989 hét jaar van de (artistieke) come-backs : Rolling Stones, Beach Boys, Paul McCartney, Cher, Lou Reed, Queen en postuum Roy Orbison.
1989 zal vooral door mij geassocieerd worden met de revoluties in Oost-Europa, die het einde van het communisme inhielden en het neerhalen van de Berlijnse muur.

Hij is net van voor mijn tijd, maar toch een bijzonder leuk allegaartje dat om de zoveel tijd weer eens de cd-speler in gaat. Zijn eigentijdse tegenhanger, oftewel het meest recente Hitzone-jaaroverzicht, verbleekt er behoorlijk bij. Ik bezit naast deze overigens ook de edities van 1990 en 1991.

De hoeveelheid echte rotzooi is minimaal. En bijvoorbeeld die eerste track is zó onwijs cheesy dat 'ie eigenlijk weer leuk te noemen is.


Ook weer een uit de afdeling 'guilty pleasures'. Ik heb niks met René Froger maar deze track wordt hier eigenlijk nooit geskipt.

(met dank aan de inbreng van Het Goede Doel.)

Kokomo...

Zo'n beetje het allerslechste Beach Boys-nummer ooit.

Voor mij is dit jeugdsentiment. 1989 is het jaar waarin ik begon met bandjes opnemen van de radio. Zo in september was dat ongeveer.

Deze verzamelaar heb ik destijds dan weer gekopieerd op bandjes, de ouders van een vriendje hadden hem. Eigenlijk hebben alle nummers wel hun charme, maar om dit nou helemaal achter elkaar te luisteren... is net zoiets als een hele schaal paaseieren in 1 keer leeg eten.

Jaaa, te herkenbaar! Ik ken dan ook echt alles van deze cd. Meestal nam ik de liedjes op wanneer ze nieuw! nieuw! nieuw!.... in de top véértig!... kwamen, want dan leuterde de dj niet door het intro en het outtro heen.

Ook voor mij was dit het jaar waarin ik voor het eerst begon met muziek verzamelen, toen nog vooral door met bandjes op te nemen van de radio. En dat terwijl die tijd al lang niet meer zo'n walhalla was wat muziek betreft als rond 1983.

Tracks 9 en 17 zijn om te smullen!!!

Track 22: He is Growing

Een mager muziejaar. Een beetje leeg gevoel na een goede start van de begin jaren 80.
Erg veel eendagsvliegen en een hoop overgeproduceerde zooi.
Laat ik de positieve nummers eruit pikken.
The Big O met You Got It bijvoorbeeld. De man met de engelenstem vierde zijn come-back. Helaas niet voor lang, want hij overleed niet al te lange tijd daarna.
Neneh Cherry: Een pittige tante met een lekkere pittige song. Helaas in de vergetelheid geraakt.
De Simple Minds overtuigden nog 1x keer. Een traditionel welliswaar, maar nog altijd een indrukwekkend episch lied.
Guns 'n Roses begon aan hun opmars. Paradise City blijkt nu een classic rocker van de bovenste plank.
Queen was bijna aan zijn eind, toen nog niet bekend, maar door de ziekte en uiteindelijk overlijden van Freddie Mercury kwam het snel tot stilstand.I want It All knalde en overtuigde zoals in hun hoogtijdagen.
Soul to Soul overtuigde wel , een lekker zwart nummer met een heerlijke groove.
Alleen Carly Simon's It's Hard To be Tender doet mij nog wel wat. Ook Tina Turner's populistische Simply The Best heeft mij nooit kunnen raken. Weg soul en het meezing gehalte vond ik altijd al irritant.
Dat is het wel zo'n beetje . Aan al het andere heb ik in ieder geval geen boodschap.

A mixed bag deze Beste uit de Top 40 van 1989. Maar toch ook weer niet, want het beste staat op CD1. Die is heel aardig, met daarop krakers van Neneh Cherry: het lekker Buffolo Stance, Guns 'N Roses: het fantastische Paradise Cityl, het bijna klassiek Queen klinkende I Want It All & het coole Me Myself and I van De La Soul. Maar ook mooie nummers van Marc Almond & Gene Pitney en Roy Orbison. Op de tweede cd echter is eigenlijk alleen het lekker lopende Back 2 Life van Soul II Soul de moeite waard. Ik draaide toen dus inderdaad alleen die eerste cd: that's the one.

Deze heb ik dan wel.
Een heel stuk minder goed dan die van 1990 en 1991.
Ik denk toch dat dan aan de samensteller ligt, want er was ook in 1989 nog genoeg goede hitparademuziek.

De eerste CD is inderdaad ruimschoots beter dan de tweede.
Met geweldige nummers van Guns'n Roses, Queen en Roy Orbison. Verder nog OK op die de nummers van De La Soul, Simple Minds (mooie bewerking van een traditional), Kim Wilde, Tone Loc en Neneh Cherry. Bangles ook, maar heb ik teveel gehoord. Almond en Pitney is slecht voor mijn glazuur, maar wel lekker en Froger en vooral Barbarella (U.O. Me van Luv' part 2) doen we maar bij de guilty pleasures.
De Simply Red cover van Harold Melvin heb ik een wat tweeslachtig gevoel bij.

Op de tweede CD vind ik alleen de nummers van Soul II Soul, Tina Turner, Carly Simon (erg lekker) en Roxette echt goed.
De exoten Kaoma en Margaret Singana werden beiden nummer 1 en kan ik toch ook nog wel om glimlachen.
Sydney Youngblood is ook nog wel lekker zomers, Richard Marx wederom te klef en Technotronic ook nog steeds leuk.
Hele echte dieptepunten zie ik gelukkig niet, maar de niet genoemde zijn dan ook niet belangrijk genoeg om genoemd te worden, behalve The Supremes dan, maar dat werd toen opnieuw uitgebracht.
Lineair gezien dus inderdaad een magere 2,5*

Jammer dat Lou Rawls en Dianne Reeves - Fine Brown Frame zo'n ontzettend vergeten nummer is. Hoe vaak hoor je dat nou nog op de radio?

Dat naturelle, jazzy geluid trekt me aan.

Ben ik inderdaad vergeten te noemen als een helemaal niet onaardig nummer...
Lou Rawls was eigenlijk meer van de versierders-soul, maar bij bv. een Al Jarreau vind je dat relaxte, licht jazzy ook terug.

Ik kan met veel slechte nummers leven, maar "We Cheer You Up" skip ik wel als ik deze verzamelaar opzet. Het is ook nog es zelfbevlekking: Top 40, Veronica's Pin Up club, één grote kliek destijds.

Ondanks dat is zoals eerder gezegd CD1 het meest consistent. CD2 heeft de hits van Soul II Soul (heel goed), Technotronic (lekker), Richard Marx (klef maar goed), Sydney Youngblood (heel goed), Milli Vanilli (controversieel maar wel goed nummer) die voor mij zeker wat betekenen door de herinneringen en ik luister er nog steeds graag naar.

Mijn buurmeisje had hier de cassettebandjes van vroeger. We waren toen een jaar of 11 en gingen dan deze nummers playbacken bij haar op de slaapkamer. Het bed was 't podium en we maakten briefjes, deden die in een bakje en dan moest je vervolgens 3 briefjes trekken. Cassette 1 of 2, kant A of B en dan 'n getal. Dat nummer ging je dan playbacken dus 't was lachen als je een heel stom nummer had! Ook hadden we deze bandjes mee op schoolkamp naar de kampeerboerderij. Iemand anders had een ghettoblaster mee. De jongens waren vooral fan van Paradise City van Guns 'n Roses, is ook nog steeds een geweldig nummer! Nu ik deze tracklist weer eens heb gehoord blijft 't leuke muziek om naar de luisteren, nostalgie! Natuurlijk zijn er ook nummers bij die minder leuk waren maar die neem ik wel voor lief.

Heb deze cd zelf nooit gehad maar op klasse avonden en andere feestjes destijds kwam deze met enige regelmaat voorbij. Veel jeugdsentiment en herinneringen derhalve. Veel nummers zou ik nooit opzetten maar toch...er kleven teveel mooie herinneringen aan om er een streep door te halen. Nou vooruit, de meeste dan

Hier staan toch wel een paar heel aardige nummers op. Marc Almond trekt Gene Pitney uit de relatieve anonimiteit met het prachtige Something's Gotten Hold Of My Heart. Maar ook een andere oudgediende deed hier zijn (laatste) kunstje: Roy Orbison met You Got It. The Simple Minds pakten het aloude Belfast Child aan, erg fraai. De melodie ken ik ook als She Moved Trough The Fair. Reflections, oorspronkelijk uit 1967, van Diana Ross & The Supremes is een buitenbeentje maar was dankzij de televisieserie Tour Of Duty nogmaals een hit, if memory serves.
Guns N' Roses scoorde met Paradise City, een andere favoriet uit die tijd.
Een nummer waar ik goede herinneringen aan heb is Me Myself and I van De La Soul, een nummer dat erg veel gedraaid werd op de radio tijdens een reis met mijn lief langs de westkust van de VS. Als je op het platteland reed was het country music wat de klok sloeg maar zodra je in de buurt van een stad reed namen de rap, hip hop en rock het weer over, m.n. Me Myself and I was een teken dat we weer in de buurt van een stad kwamen.