Nu het tegen het einde van het jaar het wat rustiger wordt rondom nieuwe releases heb ik de kans om albums die ik hoog heb gewaardeerd, maar nog niet van een recensie voorzien, te recenseren.
De 26-jarige Amerikaan Noah Gundersen bracht met zijn voormalige band The Courage al twee albums uit, voordat hij vorig jaar debuteerde met zijn eerste volledige soloalbum genaamd Ledges. Waar op zijn voorgaande album de akoestische gitaar de intimiteit van de totaalproductie behield kiest hij op Carry the Ghost voor een voltallige band (met onder meer zijn broer en zus) en een ruiger geluid. Toch bouwde hij zijn nummers op met zijn akoestische gitaar en piano, om daarna met zijn band het geheel een wat voller geluid te geven. Voor het album haalde hij onder andere inspiratie uit Neil Young’s Tonight’s the Night en kijkt hij terug op de afgelopen jaren, waarbinnen geloof, liefde en een zoektocht naar een muzikantenbestaan de boventoon voeren.
Opener Slow Dancer is een break-up song in zijn puurste vorm. Gundersen’s voert met zijn pianospel de luisteraar mee in de uitingen van boosheid na een stuk gelopen relatie. De gitaarklanken zorgen voor de hatelijke reacties, terwijl het drumspel alles in toom probeert te houden. Het vervolg met Halo kent een gitaarspel dat blij vlagen doet denken aan Neil Young. De melodielijnen voeren zich door de emoties van Noah heen, waarbij zijn zus Abby voor de zachte vocale ondersteuning zorgt. Het nummer bouwt zich op naar het moment waar een krachtsexplosie aan geluid op ons neerdaalt. De ruige gitaarklanken vermengen zich hierbinnen met het drumritme en de vocale uithalen. Selfish Art bouwt zich op rondom de roots van zijn bestaan. De akoestische gitaar brengt hem terug naar de dagen waarop het artiestenbestaan onzeker was. Om zijn persoonlijke gevoelens om te zetten in muziek waarnaar mensen luisteren geeft hem een onzeker gevoel. Een gevoel dat hem doet kijken naar het egoïsme en de oneerlijkheid dat de wereld vult. Show Me the Light lijkt in zijn ritme een link te leggen naar Cowgirl in the Sand. Op muzikaal gebied begeeft het nummer zich in de rust van zijn bandgeluid. De pianomelodie en het drumritme voeren zich met de viool naar het licht toe, waarbinnen zijn christelijke opvoeding hem verder van het geloof verwijderd.
I watched you watching Jesus like you’re watching a star
Started praying you’d find room for both of us in your heart
But the more I tried the more I’d find I could not pretend
To give a damn for your religion or for all your shitty friends
Het prachtige klankenpalet van The Difference is opgebouwd rondom de kernideeën van het album. Waar zelfs de synths zich naar het ritme van Radiohead slepen weet Noah in zijn zang de emoties bloot te leggen. De grauwe dagen van het bestaan vormen de levensvragen in het nummer. Een ander break-up song vinden we terug in Silver Bracelet. De akoestische gitaar weet zijn weg te vinden naar een verloren relatie. Zijn zus Abby zorgt voor de diepte met de strijkers, waar Noah de kunst van stem ten volle benut. Emotievol in de simpelheid en met een knipoog naar Up on Cripple Creek van The Band. I Need a Woman volgt eenzelfde patroon, al is het hier zijn pianospel en opvolgende gitaarspel die het diepste uit zijn herinneringen naar boven haalt. Bij momenten klinkt het allemaal erg zoet, maar juist de harmonieën geven het nummer extra kracht. Jealous Love is misschien wel het meest toegankelijke nummer van het album. In zijn zoektocht naar een nieuwe relatie neemt hij zijn fouten uit zijn mislukte relaties mee. Noah zoekt op het nummer voor de veilige weg, waardoor de diepte van de rest van het album ontbreekt. Op Empty from the Start wordt de afstand die hij van het geloof heeft genomen pijnlijk duidelijk. De betekenis van het leven krijgt vorm in de manier waarop eenieder een invulling geeft. Het heden en het verleden verbinden zich in de liefde en vriendschappen die zich tijdens het leven vormen. Niemand buigt zich over je lot en de start van het leven begint voor Noah bij iedereen op dezelfde manier.
I think I heard a good man say
God is love and love has made us
But have you seen the news today
I have and I think God is gone away
If he was ever there anyway
Blossom grijpt zich vanaf de start vast aan de emoties van het gitaarspel en de zang. Opbouwend krachtig in de eenvoud van de melodielijnen. De opbloeiende klanken weten zich te ontwikkelen met de strijkers en het herhalende drumritme van Jonathan Gundersen. Wanneer Noah zijn gitaar aan het werk zet wordt de wereld geopend voor de liefde. Topless Dancer voert zich naar de schaamte van het seksueel verlangen van de mens. In het karakter van een topless danseres weet Noah onderwerpen onder de aandacht te brengen, waar de schaamte door veel geloven wordt opgelegd. Op het eerste oog doen de klanken en zang wat vlak aan, maar de schoonheid zit verborgen in de diepere gedachten. Heartbreaker was al te horen op de deluxe versie van zijn album Ledges en zijn EP Twenty-Something, maar krijgt een extra dimensie in de zeven minuten lange versie van het album. De openingsklanken linken zich aan Cortez the Killer van Neil Young. De live sound doet zich de instrumentatie samen voegen tot één lang klankenpalet. De eenzaamheid van het muzikantenleven doet verlangen naar de warmte van de liefde om je heen. Op productioneel vlak klinkt het door de live opname bij momenten wat dof, maar wanneer het volume toeneemt komt deze manier van opnemen goed tot zijn recht. Het seksueel verlangen grijpt zich vast in het scherpe gitaarspel en indringende klanken. Zelfs de post-rock doet zich nog even aan in de voornamelijke folk en roots muziek. Nadat de hartverscheurende klanken weer zijn neergedaald eindigt het album in het piano gedreven Planted Seeds. De zaden die geplant worden groeien uit tot prachtige bloemen, alhoewel de tijd die we wachten en de verzorging bepalend zijn voor de afloop.
And talk to me
In languages we like to speak
In the alphabet of planted seeds
With a hope for what they’ll grow
De keuze van Noah Gundersen om op zijn tweede soloalbum voor het geluid van een voltallige band te kiezen pakt goed uit. Zijn vocale bereik weet hij uit te breiden in de nummers waar de gitaren en drums het volume opschroeven. Het zijn echter zijn persoonlijke geesten die het album de verdieping geven om meer uit de woorden en klanken te halen. De levensvragen en zijn persoonlijke ontwikkeling vormen de prachtig uitgewerkte melodielijnen en de hevige ontwrichtingen hierbinnen. Zijn jonge leeftijd geeft hem daarbij de kans te experimenteren binnen de muziek, net als zijn inspiratiebron Neil Young. Met zijn persoonlijke herinneringen nog in het geheugen weet hij in zijn muziek afscheid te nemen van de geesten uit het verleden, om met een frisse blik zijn muzikale weg te vervolgen.
4*
Afkomstig van
Platendraaier.
Hoogtepunten: Slow Dancer, Halo en Heartbreaker.