Hoe je de liefhebbers warm kan maken weet Leon Bridges maar al te goed. Stukje bij beetje kwam er steeds een nummer uit van dit album en die zijn allemaal van een hoge kwaliteit. Het wachten was op het eerste gehele album van deze jonge soulzanger die graag een knipoog geeft aan het verleden van de soulmuziek.
De man is pas 25 jaar oud en groeide muzikaal op met hiphop en R&B. Van dansen op muziek naar het schrijven en componeren van muziek was zijn deel. Met hulp van leden van de band White Denim maakt Leon Bridges de vintage sound die we van hem kennen en die nu dus in tien nummers voor ons ligt. Alles ademt vintage aan dit album. Van de hoes, van de wijze van tracklisting, het pak dat hij aan heeft, alles. Hoe bevalt de sound mij uiteindelijk?
De titeltrack opent het bal met een thuisgevoel. Warmte wordt door dit nummer uitgedragen en dat voel je natuurlijk thuis heel veel. Lekker relaxed gezongen met zijn warme, vrij diepe stem. De zang zit tegen het luie aan, op een fijne manier. Uitstekend nummer en een goede sfeerzetter.
Better Man is het volgende nummer en dit nummer kennen we natuurlijk ook al. Een aanstekelijk nummer wat tekstueel en qua ritme goed blijft hangen. De sfeer is net zo ontspannen en de saxofoon brengt wat extra’s, samen met de overige blazers trouwens.
Een persoonlijke favoriet is de doo-wop van Brown Skin Girl. Vrolijk en relaxed tegelijkertijd. Mooie instrumentatie, mooie zanglijnen en een lekker ritme. Dit is toch wel een vintage soulsong pur sang. Prachtig en leuk nummer tegelijkertijd. Allemaal bezongen met die warme stem van Leon Bridges. Fantastische outro ook nog eens.
Smooth Sailin’ brengt ons dan wat meer funkyness, wat meer groove. Lekker nummer die ook hier en daar wat invloeden uit de blues leent. Blaast heerlijk op weg en heeft een vrolijk karakter.
Van de doo-wop, naar de blues en dan weer naar de gospel. Alle stijlen komen voorbij op dit album. Bridges zingt voor ons een op de gospel gestoelde ballad in de vorm van Shine. Prachtige ballad met alle ingrediënten die een soulballad kenmerken. Met een hoofdrol voor de stem van Leon Bridges alweer. Zijn stem lijkt meer en meer de sfeer te zetten, al helpt het orgel hier ook wel erg goed hoor.
Lisa Sawyer zullen de meesten ook wel kennen. Dit nummer is ook al eerder naar buiten gebracht. De doo-wop is hier ook hoorbaar, alleen dan in een rustiger tempo. Zomers, relaxed en intiem, dat is dit nummer. Vrij simpel qua opzet, maar daarmee erg doeltreffend. Blues en rock & roll treffen we op Flowers. Meewiegen is een must op dit nummer, stilzitten simpelweg geen optie. Alle drumstrokes zijn raak, het koortje is al net zo raak, net als de volledige ritmiek en blazersectie. Warme sound.
Dat is toch altijd van die orgels houd word nogmaals maar eens bevestigd op Pull Away. Wat geeft dat instrument een extra lading mee aan de instrumentatie zeg. En niet alleen daaraan, aan de gehele sfeer van het nummer. Veder een rustig nummer. Mooi gezongen en leuke koortjes met pianospel.
Twistin’ & Groovin’ zegt qua titel eigenlijk al genoeg. Qua energie gaat het wellicht niet helemaal los, maar op je gemakje twisten en grooven is zeker mogelijk op dit nummer. Rock & Roll hier, beetje New Orleans soul daar. Past perfect in het vintage sfeertje van dit gehele album.
Afsluiten doet Leon Bridges met een andere persoonlijke favoriet. Dat is namelijk The River. Wat een prachtig nummer is dat zeg! Tamboerijn, piano, gitaar en stemmen komen hier perfect samen. Voeg daar het gospelkoortje aan toe en je creëert voor mij zo’n mooie en warme sfeer dat ik wel overstag moet gaan.
Het is de eenvoud die het vaak goed doet op dit album. Dat en de stem van Leon Bridges. Alle vintage stijlen komen wel aan het bod hier, maar de uitvoering is daarbij ook nog eens meer dan uitstekend. De langverwachte plaat is gekomen en de belofte wordt mijn inziens meer dan ingelost. Leon Bridges vestigt met dit debuut zijn naam en zal in menig eindejaarslijstje zijn weg vinden. Prachtige, warme plaat.
(Bron:
Opus de Soul)