menu

Leon Bridges - Coming Home (2015)

mijn stem
3,65 (101)
101 stemmen

Verenigde Staten
Soul
Label: Columbia

  1. Coming Home (3:26)
  2. Better Man (2:21)
  3. Brown Skin Girl (3:26)
  4. Smooth Sailin' (3:07)
  5. Shine (3:38)
  6. Lisa Sawyer (4:05)
  7. Flowers (2:57)
  8. Pull Away (3:02)
  9. Twistin' & Groovin' (4:14)
  10. River (3:58)
  11. There She Goes * (2:35)
  12. Daisy Mae * (2:56)
  13. Mississippi Kisses * (2:24)
  14. Here in My Arms * (2:07)
  15. Outta Line * (2:02)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 34:14 (46:18)
zoeken in:
avatar van Scurio
3,5
Hier kijk ik echt naar uit! Pure hartverwarmende soul. Geweldige combinatie van fraaie stem en sfeer. Luister naar de titeltrack en het rustige, doch krachtige River en je begrijpt wat ik bedoel. Nog een paar weken wachten…..

avatar van Lambchop
4,0
Zit ook met smacht te wachten, heb aantal nummers gehoord en zeker lekker.

avatar van Emile93
2,0
Zware tegenvaller.

avatar van Rottingdale
Uiteenlopende scores. Kan iemand wat meer over de plaat vertellen?

avatar van Reijersen
4,5
Rottingdale schreef:
Uiteenlopende scores. Kan iemand wat meer over de plaat vertellen?


Morgen

avatar van Reijersen
4,5
Hoe je de liefhebbers warm kan maken weet Leon Bridges maar al te goed. Stukje bij beetje kwam er steeds een nummer uit van dit album en die zijn allemaal van een hoge kwaliteit. Het wachten was op het eerste gehele album van deze jonge soulzanger die graag een knipoog geeft aan het verleden van de soulmuziek.
De man is pas 25 jaar oud en groeide muzikaal op met hiphop en R&B. Van dansen op muziek naar het schrijven en componeren van muziek was zijn deel. Met hulp van leden van de band White Denim maakt Leon Bridges de vintage sound die we van hem kennen en die nu dus in tien nummers voor ons ligt. Alles ademt vintage aan dit album. Van de hoes, van de wijze van tracklisting, het pak dat hij aan heeft, alles. Hoe bevalt de sound mij uiteindelijk?

De titeltrack opent het bal met een thuisgevoel. Warmte wordt door dit nummer uitgedragen en dat voel je natuurlijk thuis heel veel. Lekker relaxed gezongen met zijn warme, vrij diepe stem. De zang zit tegen het luie aan, op een fijne manier. Uitstekend nummer en een goede sfeerzetter.
Better Man is het volgende nummer en dit nummer kennen we natuurlijk ook al. Een aanstekelijk nummer wat tekstueel en qua ritme goed blijft hangen. De sfeer is net zo ontspannen en de saxofoon brengt wat extra’s, samen met de overige blazers trouwens.
Een persoonlijke favoriet is de doo-wop van Brown Skin Girl. Vrolijk en relaxed tegelijkertijd. Mooie instrumentatie, mooie zanglijnen en een lekker ritme. Dit is toch wel een vintage soulsong pur sang. Prachtig en leuk nummer tegelijkertijd. Allemaal bezongen met die warme stem van Leon Bridges. Fantastische outro ook nog eens.
Smooth Sailin’ brengt ons dan wat meer funkyness, wat meer groove. Lekker nummer die ook hier en daar wat invloeden uit de blues leent. Blaast heerlijk op weg en heeft een vrolijk karakter.
Van de doo-wop, naar de blues en dan weer naar de gospel. Alle stijlen komen voorbij op dit album. Bridges zingt voor ons een op de gospel gestoelde ballad in de vorm van Shine. Prachtige ballad met alle ingrediënten die een soulballad kenmerken. Met een hoofdrol voor de stem van Leon Bridges alweer. Zijn stem lijkt meer en meer de sfeer te zetten, al helpt het orgel hier ook wel erg goed hoor.
Lisa Sawyer zullen de meesten ook wel kennen. Dit nummer is ook al eerder naar buiten gebracht. De doo-wop is hier ook hoorbaar, alleen dan in een rustiger tempo. Zomers, relaxed en intiem, dat is dit nummer. Vrij simpel qua opzet, maar daarmee erg doeltreffend. Blues en rock & roll treffen we op Flowers. Meewiegen is een must op dit nummer, stilzitten simpelweg geen optie. Alle drumstrokes zijn raak, het koortje is al net zo raak, net als de volledige ritmiek en blazersectie. Warme sound.
Dat is toch altijd van die orgels houd word nogmaals maar eens bevestigd op Pull Away. Wat geeft dat instrument een extra lading mee aan de instrumentatie zeg. En niet alleen daaraan, aan de gehele sfeer van het nummer. Veder een rustig nummer. Mooi gezongen en leuke koortjes met pianospel.
Twistin’ & Groovin’ zegt qua titel eigenlijk al genoeg. Qua energie gaat het wellicht niet helemaal los, maar op je gemakje twisten en grooven is zeker mogelijk op dit nummer. Rock & Roll hier, beetje New Orleans soul daar. Past perfect in het vintage sfeertje van dit gehele album.
Afsluiten doet Leon Bridges met een andere persoonlijke favoriet. Dat is namelijk The River. Wat een prachtig nummer is dat zeg! Tamboerijn, piano, gitaar en stemmen komen hier perfect samen. Voeg daar het gospelkoortje aan toe en je creëert voor mij zo’n mooie en warme sfeer dat ik wel overstag moet gaan.

Het is de eenvoud die het vaak goed doet op dit album. Dat en de stem van Leon Bridges. Alle vintage stijlen komen wel aan het bod hier, maar de uitvoering is daarbij ook nog eens meer dan uitstekend. De langverwachte plaat is gekomen en de belofte wordt mijn inziens meer dan ingelost. Leon Bridges vestigt met dit debuut zijn naam en zal in menig eindejaarslijstje zijn weg vinden. Prachtige, warme plaat.

(Bron: Opus de Soul)

avatar van vinylbeleving
3,0
Leon Bridges wordt met open armen ontvangen als de nieuwe vintage soul held. En daar wringt wat mij betreft meteen de schoen. Hoewel Coming home een solide plaat is, de beste man een aardig stemgeluid heeft, en je heus merkt dat Bridges zijn muzikale helden eert, is die hele vintage sound al zo vaak vele malen beter gedaan. Op een paar liedjes na kabbelt de plaat wat te repetitief voort, en mist Leon Bridges vocaal net dat beetje extra om de plaat echt sterk te maken. Maakt dat Coming Home een slechte plaat? Zeker niet. Het maakt Coming Home wel tamelijk inwisselbaar.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Leon Bridges - Coming Home - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Leon Bridges was naar verluid één van de grote sensaties van de 2015 editie van het Texaanse South By Southwest Festival (SXSW). De Texaan maakte hier indruk met een authentiek klinkend soulgeluid, dat direct werd vergeleken met dat van grootheden als Sam Cooke en Otis Redding.

Dat klinkt natuurlijk heel mooi, maar er zijn de afgelopen decennia wel vaker soulzangers geweest die werden vergeleken met de allergrootsten uit het genre. Deze grootheden uit de geschiedenis van de soul zijn we nog altijd niet vergeten en gaan we ook nooit meer vergeten; de meeste van hun volgelingen wel.

Of we lang van Leon Bridges gaan genieten zal de tijd derhalve moeten leren, maar dat de muzikant uit Texas een prima debuut heeft afgeleverd is zeker.

Leon Bridges is geboren in 1989, maar zijn belangrijkste inspiratie heeft hij ver voor zijn geboortejaar gevonden. Coming Home staat vol met de laid-back soul zoals deze in de jaren 50 en 60 werd gemaakt. Leon Bridges weet dit geluid op bijzonder fraaie wijze te reproduceren en voorziet het vervolgens van vocalen die inderdaad zo van Sam Cooke hadden kunnen zijn.

Coming Home kun je vervolgens op twee manieren beluisteren. Je kunt de plaat kritisch beluisteren en op zoek gaan naar de vernieuwing in de muziek van Leon Bridges of je kunt gewoon genieten van het heerlijk authentieke soulgeluid op de plaat.

Ik adviseer de tweede optie, want veel vernieuwing is op Coming Home van Leon Bridges niet te vinden. De nieuwe soulsensatie leunt immers erg zwaar op het verleden en kleurt hierbij vooral netjes binnen de lijnen, al zijn er hier en daar wel wat krasjes buiten deze lijnen.

Het gebrek aan vernieuwing betekent echter niet dat er op Coming Home niets te genieten valt. De strak spelende band slaagt er in om je een paar decennia terug te laten gaan in de tijd en dat voelt aangenaam.

De ritmesectie speelt hierbij licht jazzy, terwijl de gitarist af en toe bluesy en rock 'n roll accenten legt. De blazers en het orgeltje zorgen er voor dat het uiteindelijk klinkt als pure 50s en 60s soul.

Het is soul die een prima soulzanger verdient en dat is Leon Bridges. Bridges zingt vol gevoel en zingt vooral redelijk ingetogen; een trucje dat de meeste hedendaagse soulzangers en zangeressen helaas niet meer beheersen. De vocalen van de Amerikaan hebben hierdoor het effect dat hoort bij soul uit deze periode; ver verwijderd van de huidige en vaak wat schreeuwerige tijd en bijbehorende schreeuwerige soul.

Het maakt van Coming Home een lekker lome of zelfs luie soulplaat, die het uitstekend doet bij de wat hogere temperaturen van het moment en het bovendien prima doet in de kleine uurtjes. Luister zonder referentiekader naar Coming Home en je hoort een uitstekende soulplaat vol gevoel en emotie. Het is wat mij betreft meer dan genoeg.

Leon Bridges borduurt misschien erg nadrukkelijk voort op het verleden, maar zijn meeste tijdgenoten is hij mijlenver voor met deze bijzonder aangename plaat. Of er nog veel goede en/of memorabele platen volgen is maar de vraag, maar deze neemt niemand hem meer af. Erwin Zijleman

avatar van ThingMan
Heerlijke plaat! Kan bijna het verschil van toen, de jaren 60, en nu niet merken. Dit zet je op en luistert gewoon lekker weg. Drankje en sigaartje erbij, heerlijk op het balkon.

FRIPI
vinylbeleving schreef:
Leon Bridges wordt met open armen ontvangen als de nieuwe vintage soul held. En daar wringt wat mij betreft meteen de schoen. Hoewel Coming home een solide plaat is, de beste man een aardig stemgeluid heeft, en je heus merkt dat Bridges zijn muzikale helden eert, is die hele vintage sound al zo vaak vele malen beter gedaan. Op een paar liedjes na kabbelt de plaat wat te repetitief voort, en mist Leon Bridges vocaal net dat beetje extra om de plaat echt sterk te maken. Maakt dat Coming Home een slechte plaat? Zeker niet. Het maakt Coming Home wel tamelijk inwisselbaar.


Volledig mee eens.

avatar van Jessensei
3,0
Kunnen we het er allemaal over eens zijn dat deze beste kerel dringend eens met Adrian Younge moet afspreken? Te dunnetjes, de arrangementen op deze plaat.

avatar van Lennonlover
3,5
Ik denk dat het hier allemaal al gezegd is geweest. Soul, typisch jaren 60, tof geluid maar weegt net niet zwaar genoeg door. Maar hell, wat een toffe sound. Dat maakt voor mij het verschil tussen een middelmatige 3* en een mooie 7 op 10.

3,5*

avatar van Nr.4
4,0
Mooi album. Geniet nog steeds wel van de pure sound. Soms net wat te braaf of te weinig eigen ding ofzo, maar grote merendeel van de plaat heb ik daar helemaal geen last van is het genieten van bijvoorbeeld de titeltrack, Better man, Lisa Sawyer en de afsluitende track.

avatar van overmars89
4,5
Wat is deze plaat goed aan het verjaren. Vond hem toentertijd al genieten, maar hij wordt niet minder naarmate de tijd verstrekt. Ik wil dit denk ik wel een moderne klassieker noemen. Ook al klinkt ie alsof ie uit de jaren 70 komt..

avatar van Verbston
3,0
Weet iemand op welke versie de so called 5 bonustracks te vinden zijn? Discogs biedt voor zover ik kan zien geen soelaas...

Voor wat betreft de andere tracks springt River er voor mij bovenuit!

avatar van Nr.4
4,0
Heel fijn album nog steeds, opvolger was een tegenvaller voor mij. De titeltrack van deze is sowieso een klassieker wat mij betreft, mooie songs.

avatar van SirPsychoSexy
vinylbeleving schreef:
Hoewel Coming home een solide plaat is, de beste man een aardig stemgeluid heeft, en je heus merkt dat Bridges zijn muzikale helden eert, is die hele vintage sound al zo vaak vele malen beter gedaan..
Graag hoor ik jouw suggesties van de beste moderne soulartiesten met vintage sound! Welke zijn jouw favorieten?

avatar van vinylbeleving
3,0
SirPsychoSexy schreef:
(quote)
Graag hoor ik jouw suggesties van de beste moderne soulartiesten met vintage sound! Welke zijn jouw favorieten?


Laat ik het zo zeggen; soul artiesten die bijna letterlijk een sound kopiëren, zoals Bridges hier deed met zijn debuut, vind ik nooit zo boeiend, tenzij het echt heel erg goed is uitgevoerd, zals bij het album The Way I See It van Raphael Saadiq. Maar dan nog vind ik zijn albums waarin hij een meer anologe sound kneed naar een moderner geluid interessanter. Luister ook vooral naar D'Angelo, wat mij betreft de absolute koning als het aankomt op het versmelten van een oude sound met een eigen smoel. Maar ook meer recente artiesten als Black Pumas of Michael Kiwanuka, doen dat goed.

avatar van Verbston
3,0
^^ SirPsychoSexy Als ik aan hierboven mag toevoegen welke hedendaagse artiesten in mijn ogen een vintage sound op een goeie of authentieke wijze evenaren; In onwillekeurige volgorde: Nicole Willis & Soul Investigators, St. Paul & The Broken Bones, Durand Jones & The Indications, Marta Ren & The Groovelvets, Hannah Williams & The Affirmations, Sharon Jones & The Dap-kings en Charles Bradley (& The Menahan Street Band).

En nu ik het zo op een rijtje zet, wordt het me duidelijk waar ik in het vervolg op moet letten: de ampersand

Gast
geplaatst: vandaag om 14:58 uur

geplaatst: vandaag om 14:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.